Wat is er beter bij dit mistroostige grijze weer dan een avondje vol lekkere, compromisloze rock? Een quasi uitverkocht De Casino in St-Niklaas dacht er inderdaad zo over. Een mooie affiche waarop eigenlijk enkel grote helden stonden geprogrammeerd, ook al viel dat op het eerste zicht niet op. De aanwezigen wisten echter beter.
Tekst: Stef Maes - Foto’s: Gino Van Lancker
Een heel opvallend iets is dat de gemiddelde leeftijd vandaag bij benadering boven de 45 ligt. Niets mis mee en het geeft meteen iets aan. De namen op de affiche klinken bij een grote publiek niet als een klok en toch zitten hier vanavond enkele artiesten in de backstage ruimte met een CV om U tegen te zeggen.
Ode aan Milli Vanilli
Het begint al bij de man die alles mag opwarmen, MIKE TRAMP (6). Wisten jullie trouwens dat die eigenlijk een Deen is en op zijn paspoort de naam Mikkel Trempenau heeft staan? Indien niet, geen probleem, we geven het even mee. Wat de aanwezigen wel met zekerheid weten, is dat Mikkel, of laten we toch maar Mike zeggen, ooit dé frontman was van White Lion met wie hij tussen 1985 en ´91 vier albums maakte en miljoenen fans in vervoering bracht, vooral in de VS. Later vormde hij Freak Of Nature dat dan midden jaren negentig in Europa een graag geziene gast werd. Vandaag doet hij het solo, maar eert hij de successen van zijn begindagen. Met andere woorden, heel wat aanwezigen kennen al het materiaal en zij die denken dat niet te doen, worden verrast door toch best wat verschillende deuntjes die bekend in de oren klinken.
Wat dan weer tegenvalt, is dat er naast de zanger enkel nog gitarist Marcus Nand bij is. De drums staan op een aftands cassetje en wij voelen de vonk nooit overslaan. ‘Little Fighter’ en de ballade ‘When The Children Cry’ zorgen misschien voor een vonkje of een zweem van ontroering, maar rocken doet het nooit. Het grappige is dat de heer Tramp dat zelf ook beseft, wat hem siert. Zo grapt hij dat de rest van de muzikanten er niet bij is omdat ze anders overgewicht op de luchthaven hadden moeten betalen en omschrijft hij zichzelf en zijn kompaan op de bühne als de Milli Vanilli van de rock, ‘alleen spelen en zingen wij wel echt’. Ach, het is hem vergeven, maar volgende keer graag in vol ornaat en misschien toch even Freak Of Nature eren dan.
Vendelzwaaien voor shockrockers
De volgende naam op de affiche is er ook eentje die niet direct een belletje doet rinkelen, maar net als de openingsact een paar lui in de line-up heeft zitten die het klappen van de (succes)zweep heel goed kennen. Bandleider is bassist Chuck Garric, sinds 2002 de vaste bassist van Alice Cooper, die nu de gitaar en zang op zich neemt. Dat de band met zijn baas goed is, bewijst de dame die mee de vocalen verzorgt bij BEASTÖ BLANCÖ (7). Dat is Calico Cooper en zij zegt tegen Alice gewoon papa.
Muzikaal hoor je onmiddellijk waar ze de mosterd zijn gaan halen. Zowel de invloeden van de meester zijn recentere werk als de sound van Rob Zombie zijn duidelijk merkbaar. Er hoort tevens een dito look bij en je merkt gelijk het professionalisme eens hun set van start gaat.
Het valt dan ook een beetje tegen dat er verder qua productie nul te bespeuren is. Zoiets kost geld natuurlijk, maar niet getreurd, want dochterlief heeft enkele props van haar vader meegesmokkeld. Zo zwaait ze met een stock die verdacht veel op die van Alice Cooper lijkt en vendelzwaaien geeft de show toch ook net iets meer dat shockrock light gehalte.
Muzikaal zit het wel snor. Een song als ‘Freak’ wordt, dankzij het veelvuldige hell yeah, vrolijk meegebruld door de aanwezigen. Waarom men kost wat kost ‘Feed My Frankenstein’ wil coveren weten we niet. Op die manier verliezen ze een beetje hun eigenheid, wat ze best wel hebben. Hoe dan ook is dit voor de groep een geslaagde avond. Er zijn zelfs fans die een meet and greet gekocht hebben en dan heb je het toch gemaakt, niet?
Masterclass
De act waar alles omdraait vandaag is THE DEAD DAISIES (9). De enige onbekende factor daarin is bandleider Dave Lowy. Eigenlijk een Australische zakenman die graag muziek wou maken, maar liefst niet enkel in de pubs van Sidney. Dus trok hij keer op keer een stel bekende koppen aan en dat werkte. Vandaag staat John Corabi terug achter de microfoon. De ex-Mötley Crüe-frontman schittert daar harder als de Poolster op Vince Neil zijn verjaardag. Op gitaar naast Mike vandaag Reb Beach die je kan kennen van onder meer Whitesnake. Hij valt in voor Dough Aldrich, ook Whitesnake, die vecht tegen keelkanker. Whitesnake is blijkbaar hofleverancier want ook bassist Michael Devin heeft daar zijn geschiedenis. Achter de drums zit dan weer Tommy Clufetos die de laatste jaren bij Black Sabbath de man was en ook vaste huisvriend bij Ozzy Osbourne. Kortom een all star line-up en ook dat zullen we geweten hebben.
Alles op en top Amerikaans, maar oh zo professioneel. Smullen van begin tot einde. Rock-n´-roll op het hoogste niveau dus. Corabi is heel goed bij stem, de sound is moddervet en ook al is de tournee nog maar net gestart, voel je aan alles dat dit een meer dan goed geoliede machine is. Het doel is uiteraard hun nieuwe album ‘Light Ém Up’ te promoten en dat doen ze subtiel met drie tracks, waaronder het titelnummer waar ze hun set mee openen. Het maakt eigenlijk ook niets uit wat ze spelen. De fans vinden het allemaal top en we voelen net hetzelfde.
Dit soort live shows doet je alle zorgen vergeten. Dit is hoe amusement moet zijn. Je zou kunnen vallen over het aantal covers dat men brengt, maar zeg nu zelf, wat is er toffer dan ‘Fortunate Son’ van CCR mee te brullen of tijdens de bandintroductie te genieten van stukjes AC/DC, Judas Priest en uiteraard Black Sabbath. Daarbovenop komt dan nog eens dat de eigen songs zoals ‘Mexico’ eveneens staan als een huis. Dit is eigenlijk een masterclass in Amerikaanse rock-‘n-roll en nog wel van het hoogste niveau. Er zijn ergere dingen om te beleven op een zaterdagavond, denken wij. Gelukkig waren we erbij. Hopelijk zien we ze weer op de festivals, en dat mag hoofdpodium zijn deze keer.
