Op het vorig jaar verschenen album ‘Holy Ground’ zorgde de inbreng van de ex-Deep Purple-bassist al voor een bluesy en vooral meer seventies getinte swing in de songs, op ‘Radiance’ is zijn aandeel, samen met de al even klassiek klinkende gitaarpartijen van Aldich, nog een stuk duidelijker merkbaar. Niet in het minst omdat het stembereik van de inmiddels 71-jarige vocalist met de jaren zo mogelijk nog breder is geworden. Hughes’ stem is net als een Franse kasteelwijn, naarmate hij ouder wordt, klinkt zijn bereik warmer. Op ‘Radiance’ zingt hij beter dan ooit, terwijl zijn baspartijen lekker stuwend en doorleefd klinken. ‘Nu ga ik nog rood worden ook’, grapt de ervaren vocalist. ‘Ik voel me heel goed bij de band en dat houdt indirect in dat ik ook heel relaxt kan zingen. Ik verzorg me trouwens ook prima, ik rook niet en drink geen alcohol en kruip op tijd en stond onder de wol. Klinkt misschien saai, maar ik wil best nog wel een aantal jaartjes meegaan en dan weet je dat je best wat gaat opletten.’
Het album laat volgens de promotalk van het platenlabel ‘een synthese horen van klassieke hardrock uit de jaren 70 met een flinke dosis ‘modern rock.’ Zijn de heren het daar zelf wel mee eens? ‘Om eerlijk te zijn, sta ik daar totaal niet bij stil als ik nummers componeer’, geeft Doug toe. ‘En ik weet zeker dat ook Glenn nooit gaat schrijven met een specifieke sound voor ogen (Glenn knikt nadrukkelijk). Het klinkt wat cliché, maar we maken gewoon wat we zelf graag horen, zonder daar verder al te veel bij na te denken. Dat het seventies klinkt, lijkt me logisch want onze roots liggen nu eenmaal in die periode. Glenn was al volop actief in die tijd en persoonlijk ben ik ook sterk beïnvloed door de muziek die toen furore maakte. Mijn tijd bij onder meer Dio en Whitesnake hebben die liefde nog verder aangescherpt. De heavy sound uit die tijd is precies wat we ook bij de Daisies willen brengen.’
Hebben de anderen dan niets in de pap te brokkelen? ‘Jawel hoor’, haast Doug zich te zeggen. ‘We komen heus niet aanzetten met kant-en-klare songs die precies moeten gespeeld worden zoals wij dat in gedachten hebben. Zo werkt het niet bij de Daisies. David bepaalt zelf hoe hij zijn gitaarspel speelt en hoe dat volgens hem het best bij de songs past. Brian is dan weer een drummer die alleen al door zijn manier van spelen anderen beter maakt.’
Het is opvallend hoe de bezetting van de band haast onopvallend verandert. John Corabi, Marco Mendoza, Richard Fortus, Dizzy Reed, Tommy Clufetos, Frank Ferrer, Darryl Jones, Charley Drayton, Deen Castronovo, Jon Stevens, en dan vergeten we er nog een paar, maakten allemaal deel uit van The Dead Daisies. Bij ons noemen we dat weleens een ‘duiventil’ … ‘Als je het zo bekijkt, lijkt dat wel te kloppen’, schiet Doug in een lach. ‘Eigenlijk moet je The Dead Daisies zien als een collectief. We zijn allemaal op een leeftijd gekomen dat de band ver boven de leden staat. Het klopt dat we allemaal een verleden hebben in bekende bands en overal ter wereld met de grootste namen hebben gespeeld, maar van ego’s is absoluut geen sprake. We kennen elkaar ook al heel lang. Ook toen Glenn, die toch een bijzonder grote naam is, in 2019 bij de band kwam, is dat naadloos verlopen. Voor mij was dat natuurlijk een zegen want onze muzikale smaak is sterk gelijkend en Glenn is ook een prima songschrijver. In feite telt maar één ding en dat is de chemie tussen de leden die samen Daisies-muziek maken. Wie nu precies op welk ogenblik in de band zit, maakt in principe niet uit. Ik kan alleen maar zeggen dat we ons prima voelen met de huidige bezetting en dat straalt ook af op de plaat. Zeker op het podium merk je de synergie tussen de vier leden.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 210.
