Na zes jaar streek de The Classic Tales Of Yes tour neer in ons land, opnieuw in De Roma. Met ‘Mirror To The Sky’ (2023) leverde de legendarische band een fraai album af, dat ondanks knappe composities waarschijnlijk niet de analen zal ingaan als een classic Yes-album. De Roma was al enkele weken van tevoren uitverkocht en een half uur voor de deuren opengingen, was het al drummen aan de ingang.
Tekst: Walter Maes – Foto’s: Franky Bruyneel
YES (9) begon om 20:00 uur stipt aan zijn show. Op een grote backdrop zagen we lichtprojecties die smaakvol waren en niet te veel de aandacht van de muziek afleidden. Achteraan zat drummer Jay Schellen redelijk verstopt achter zijn drumstel en toetsenist Geoff Downes was geflankeerd door acht keyboards die om beurten werden beroerd. Ondanks dat de toetsen mee de sound bepaalden, eiste Geoff geen prominente rol op. Bassist Billy Sherwood (kwam een eerste keer bij Yes als tourgitarist en keyboardspeler in 1994) was redelijk beweeglijk en zijn baspartijen zaten mooi in de mix en af en toe kon er een kleine solo van af. Het blijft opmerkelijk hoe zanger Jon Davison zijn hoge engelachtige stem heel dicht in de buurt kwam van de originele zanger Jon Anderson. De souplesse die hij aan de dag legde kostte hem schijnbaar weinig moeite.
Net als het vorige optreden was de man links op het podium, Steve Howe diegene die met de meeste aandacht ging lopen. De 77-jarige gitarist die op ‘The Yes Album’ in 1971 zijn debuut maakte, lijkt op een kruisbestuiving van het personage Dr. Emmet Brown (Back To The Future) en een professor emeritus biologie. Maar alle credits aan deze gitarist die veel betekend heeft voor de Britse progressieve rockband.
Met het prachtige uitgesponnen ‘Machine Messiah’ uit het ‘Drama’ album (1980) werd het startschot gegeven. Op dat album was trouwens Trevor Horn de zanger van dienst. Het feeërieke en frivole ‘It Will Be A Good Day’ werd gevolgd door ‘Going For The One’ waarop Steve de steelgitaar bovenhaalde en Geoff een boogiesolo speelde. Op het rustig opgebouwde ‘I’ve Seen All Good People’ dat mooi overging naar het uptempo gedeelte, gingen voor het eerst de handen op elkaar. Het instrumentale ‘America’ had een knap psychedelisch en funky randje. Een intieme sfeer werd gecreëerd tijdens ‘Turn Of The Century’ waarop Jon net als Steve de akoestische gitaar ombond.
Na de plaspauze werd het tweede deel onheilspellend aangevat met ‘Southside Of The Sky’, een song waar Yes alle ruimte kreeg voor enkele fraaie solo uitstapjes. Pas laat in de set kwam dan toch het titelnummer ‘Cut From The Stars’ uit het nieuwe album, gezegend met een mooie melodie die bijna heilzaam werd gezongen. Daarna was de tijd aangebroken voor het huzarenstukje van de band, met name ‘Tales From Topographic Oceans’ uit 1973 (destijds een controversieel album dat niet bij iedereen in de smaak viel, maar later aanzien werd als een meesterwerk) dat herleid werd tot de essentie. Dit album bestaat uit vier tracks die samen ongeveer anderhalf uur duren. Yes deed er een dikke twintig minuten over waarbij de highlights van elk nummer mooi in de verf werden gezet. Het publiek was na deze uitgesponnen sessie gul met het applaus.
Hiermee zat de reguliere set erop en was er nog tijd voor een bisronde. Niet met ‘Owner Of A Lonely Heart’ (hun grootste hit uit 1983) maar wel het toegankelijke ‘Roundabout’ uit ‘Fragile’ dat op heel wat herkenning kon rekenen. ‘Starship Trooper’ was de perfecte afsluiter waarop Steve Howe op het laatst helemaal los kon gaan op zijn snaarinstrument en waarbij hij zich waagde aan enkele voorzichtige sprongetjes. Ik heb de band nooit in hun vroegere bezetting gezien, want blijkbaar was Yes met Rick Wakeman aan boord een heuse sensatie. Maar wat dit optreden betreft zal iedereen het er wel over eens zijn dat deze kerels sowieso nog bestaansrecht hebben en zich zelden of nooit laten betrappen op een foutje. Yes is een band die je met smaak moet degusteren en dat hebben we gedaan. De Britten speelden in het totaal veertien tracks waarbij uiteraard het merendeel uit de beginperiode dateerde.
(Prijzige) Expo
In de inkomhal was een kleine expo opgesteld van affiches en artwork van de band die vervaardigd waren door kunstenaar en ontwerper Roger Dean. Deze is verantwoordelijk voor tal van kleurrijke en iconische hoezen van Yes. Sommige van deze stukken werden te koop aangeboden. Daar moest soms een aardige duit voor worden neergeteld.
