Daar waar de Deense Amalie Bruun, beter bekend als Myrkur, in het begin van haar (metal) carrière nog termen als ‘nep’, ‘sellout’ en zelfs ‘rip off’ opgeplakt kreeg, lijkt het tij toch stilaan gekeerd te zijn voor deze toch wel overduidelijk getalenteerde singer-songwriter. Met platen als ‘Mareridt’ en ‘Folkesange’ bewees ze immers veel meer te zijn dan het zoveelste nimfje dat dweepte met een, ondertussen niet meer zo nieuwe, mix van black metal en traditionele Scandinavische folk. Haar laatste worp ‘Spine’ zette haar definitief op de kaart als een eigenzinnige, eclectische en vooral serieus te nemen artieste. De bezoekersaantallen voor de tour ter promotie van datzelfde ‘Spine’, een aantal zalen konden het bordje ‘uitverkocht’ aan de deur hangen, spreken dan ook boekdelen. Dat was echter niet het geval in kunstencentrum Viernulvier, al was het gezellige Gentse concertgebouw toch meer dan aardig gevuld.
Tekst: Frederik Cosemans – Foto’s: Istvan Bruggen
Daar kon ook voorprogramma JONATHAN HULTÉN (8) een graantje van meepikken. De enigmatische en androgyne ex-gitarist van Tribulation tapt solo uit een heel ander vaatje dan de gothic/death van zijn voormalige werkgever en brengt ons helemaal in zijn eentje een beklijvende en eigenzinnige mengeling van folk, akoestische ballads en dream pop. Getooid in een zwart, bevreemdend gewaad (inclusief imposant hoofddeksel) en met behulp van zijn gitaar, een karige backing track en slim gevonden (elektronische) effecten presenteerde hij ons een aantal prachtsongs uit zijn debuutplaat ‘Chants From Another World’ (o.a. ‘A Dance In The Road’, ‘Wasteland’, ‘The Call To Adventure’) en de voorgaande EP ‘The Dark Night Of The Soul’ (‘…And The Pillars Tremble’, ‘Nightly Sun’). En dat werkte! Hultén wist een mooie, dromerige sfeer op te wekken, leek volledig op te gaan in zijn creaties en toonde oprecht zijn enorme dankbaarheid aan het behoorlijk enthousiaste publiek. Na vijfendertig minuten verdween de muzikant terug in de coulissen en waren de aanwezigen het er roerend over eens dat het gerust wat langer had mogen duren.
Na een korte ombouwpauze waarbij de fraaie podiumdecoratie wat herschikt werd, betrad de driekoppige begeleidingsband van MYRKUR (8) het podium en zette het sfeervolle ‘Bålfærd’ in, de openingstrack van ‘Spine’ en tevens een ideale voorbode van hetgeen er zou volgen. Toen Amalie zelf, onder luid applaus, haar intrede maakte, viel naast de goede sound meteen de sterke wisselwerking tussen de dame en haar muzikanten op. Vooral bassiste/toetseniste/zangeres Maja Shining bleek een waar geschenk voor het totaalgeluid te zijn, zoals meerdere malen zou blijken, al willen we natuurlijk beide heren van dienst niet tekortdoen.
Dat er qua songs zwaar uit ‘Spine’ geput ging worden, was natuurlijk allesbehalve een verrassing en tijdens het eerste gedeelte van de set kwamen de overige albums dan ook amper aan bod. ‘Like Humans’, het op een heerlijke synth lijn drijvende ‘Mothlike’ en een indrukwekkend ‘My Blood Is Gold’ volgden elkaar in snel tempo op en toonden nog maar eens de diversiteit en gelaagdheid van de plaat aan. Het titelnummer (sterk neigend naar post-rock) en het iets stevigere ‘Valkyriernes Sang’ volgden en konden eveneens op de goedkeuring van het publiek rekenen. Het mag tevens gezegd worden dat zelfs indien je absoluut geen fan bent van Myrkur je amper om de imposante zangkwaliteiten van de blonde deerne heen kunt. Ronduit indrukwekkend!
Wel enigszins opvallend: songs waarin de extremere vocalen (op ‘Spine’ sowieso al niet zwaar vertegenwoordigd) een rol opeisten, werden quasi volledig weggelaten. ‘Oudjes’ zoals ‘Dybt I Skoven’ (de enige track van het debuut ‘M’), het op een zware riff gebaseerde ‘The Serpent’ en het Lana Del Rey-achtige ‘Crown’ (beiden van ‘Mareridt’) sloten wat dat betreft dan ook mooi aan op het materiaal ‘Spine’, dat met ‘Blazing Sky’ en ‘Devil In The Detail’ trouwens nogmaals bezocht werd. Met ‘Bonden Og Kragen’ (een ruim vierhonderd jaar oude Deense folksong) en het van ‘Folkesange’ afkomstige ‘Leaves Of Yggdrasil’ sloot Amalie het reguliere gedeelte van de set af, maar uiteraard bleef het daar niet bij. Een magistraal ‘Ulvinde’ en ‘Death Of Days’ (toch wel een ietwat vreemde afsluiter) zorgden voor het echte einde van een fraai en onderhoudend concert waarmee Myrkur aantoonde dat integriteit en ‘true’ niet noodzakelijk synoniemen hoeven te zijn.
