Wie kent ‘More Than Words’ niet? Deze nummer 1 hit stond op het tweede album ‘Extreme II – Pornograffitti’ uit 1990, meteen ook het grootste succes uit de geschiedenis van de band die in 1986 in Boston, Massachusetts werd opgericht. Zanger Gary Cherone en gitarist Nuno Bettencourt waren succesvol tot tien jaar na hun oprichting. Vervolgens ging de band uit elkaar door het tegenvallend succes van het album ‘Waiting For The Punchline’. Na opnieuw tien jaar werd het kwartet herenigd en verscheen het ijzersterke zesde album, eenvoudigweg ‘Six’ (2023) genoemd. Er werd een grote tournee gepland en België stond mee op de planning.
Tekst: Walter Maes – Foto’s: Theo De Rycke
Trix mocht al enkele maanden geleden het bordje uitverkocht ophangen. Tegen de klok van zevenen had zich al een grote menigte voor de inkom verzameld die gedisciplineerd naar binnen ging. Door de drukte misten we de eerste songs van het New-Yorkse gezelschap THE LAST INTERNATIONALE (7). Het duo Edgey Pires (gitarist) en Delila Paz (zangeres) werden aangevuld met een bassist die ook de toetsen voor zijn rekening nam en een drummer. We waren nog getuige van de drie laatste songs die toch een zeer positieve indruk nalieten. ‘1984’, ‘Wanted Man’ en ‘Hard Times’ waren rauwe stukken rock die organisch gespeeld werden. Delila met een dijk van een soulvolle rockstem begeesterde het publiek en maakte veelvuldig contact met de eerste rijen terwijl Edgey zijn gitaar geselde en wild op en neer sprong.
Het publiek was meteen bij de les en prima opgewarmd voor de Amerikaanse headliner. De nors kijkende indrukwekkende gorilla van de albumcover fungeerde als backdrop en sierde ook de basdrum. Na een intro zette EXTREME (9) meteen de zaal op zijn kop met ‘It (’s A Monster)’. Gary Cherone was meteen heel aanwezig op het podium en pakte uit met enkele ingestudeerde poses die bij het publiek in de smaak vielen. Amper bekomen van de opener, werden we al getrakteerd op ‘Decadence Dance’ dat op heel wat herkenning kon rekenen. Het nieuwe ‘#Rebel’ miste zijn doel niet en gitarist Nuno Bettencourt was al goed op toerental en strooide kwistig met heerlijke solo’s. Extreme opereerde als een prima geolied geheel waarbij elke muzikant zijn duit in het zakje deed. Pat Badger is niet alleen een goede bassist, maar levert eveneens uitstekend werk als backing vocalist, en samen met drummer Kevin Figueiredo vormt hij een solide ritmesectie. ‘Rest In Peace’ met de mooie Beatlesque intro en ‘Cupid’s Dead’ met een flard ‘Get Up’ van James Brown waren de twee songs van het ‘III Sides To Every Story’ album. Na het smaakmakende ‘Hip Today’ volgde een medley van ‘Teacher’s Pet – Flesh ‘N’ Blood – Wind Me Up – Kid Ego’ allen uit het debuut. In andere landen werd er een variatie op het thema gedaan maar telkens met de tracks van het eerste album. Wanneer Gary ‘We Will Rock You’ van Queen inzette, zong het publiek gretig mee, het werd de inleiding van ‘Play With Me’. Prachtige hartverwarmende en akoestische versies kregen we voorgeschoteld van ‘Hole Hearted’, ‘Hurricane’ en uiteraard ‘More Than Words’, het kampvuurmoment waarbij de fans betrokken werden om uitvoerig mee te zingen.
Na de ingetogen nummers mocht er terug gerockt worden op ‘Banshee’ en het countryachtige ‘Take Us Alive’ dat werd verweven met ‘That’s Allright’ van Elvis, wat voor een luchtige noot zorgde. Dat al het kruid nog niet verschoten was, werd duidelijk wanneer Nuno ‘Flight Of The Wounded Bumblebee’ speelde, een kippenvelmoment waarmee Bettencourt nog eens bewees dat hij tot de absolute top behoort. Het typische shred gitaarspel was echt adembenemend en hij mag zich de trotse opvolger van Eddie Van Halen noemen. Voor de bisronde werd het dansbare ‘Get The Funk Out’ nog gespeeld. Gary bewees nogmaals die avond dat hij over het charisma van Freddie Mercury beschikt gecombineerd met de danspasjes van James Brown. Als toemaatje werd het beklijvende nieuwe ‘Small Town Beautiful’ versmolten met het oude ‘Song For Love’. Met de opener van het ‘Six’-album ‘Rise’ werd in schoonheid afgesloten. Deze stevige rocker met aanstekelijk refrein bevat zowat de beste gitaarsolo van het afgelopen jaar (dit wordt zelfs bevestigd door vakmannen zoals Steve Lukather). Extreme zorgde voor een opwindend en energiek concert waarbij zowel oud als nieuw materiaal goed werden afgewisseld.
Dit was zo’n optreden dat we graag nog eens opnieuw willen ondergaan. Gelukkig komen ze terug op GMM. Gegarandeerd wordt dat weer een feestje.
