Zappa opende gisteren (zondag) de deuren voor een avondje ouderwetse hardrock en daar kwam gelukkig een hoop volk op af. Op de parking tekenden ook heel wat nummerplaten van onze Noorderburen present. Voor de drie aangekondigde acts werd dan ook het grote podium in gebruik genomen.
Tekst: Walter Maes
Onze sympathieke landgenoten van MAX PIE (6.5) mochten de aftrap geven. De progressieve rock is zeker kwalitatief niet slecht en zanger Tony Carlino deed zijn uiterste best om het publiek op te warmen, maar zijn geforceerde uithalen waren van het goede net iets te veel.
Het Italiaanse collectief EDGE OF FOREVER (7) bracht meer schwung in de tent. Deze kleine, geblokte zanger Alessandro Del Vecchio beschikte over een flink paar stembanden die prima pasten bij hun melodieuze moderne heavy metal. Deze kerel is niet de minste en is betrokken als producer, engineer, toetsenist en componist bij ontelbare bands van het Frontiers label. Opmerkelijkste verschijning was drummer Marco Di Salvia die met zijn imposante gestalte aan een (te) klein drumstel zat en dat bijna aan gort sloeg.
Maar uiteraard waren we deze avond speciaal afgezakt om SKID ROW (8,5) aan het werk te zien. Hun titelloze debuut en ‘Slave To The Grind’ waren eind jaren tachtig en begin jaren negentig pareltjes. Net deze twee albums waren goed vertegenwoordigd in de set en dat was een terechte keuze. Waar het meest naar werd uitgekeken was de ‘spring in het veld’ Erik Grönwall die de nieuwe kerel is achter de microfoon. In voetbaltermen spreken we van een toptransfer. Bij H.E.A.T zal het sowieso een aderlating blijven en de Amerikaanse band heeft dankzij de Zweed zijn nieuwe adem gevonden. Op de tonen van ‘Blitzkrieg Bop’ van Ramones zat de sfeer er goed in bij het publiek. Met opener ‘Slave To The Grind’ rende en huppelde Erik over het podium alsof zijn leven ervan afhing. Aanstekelijk was het wel en hij hield dat tempo ook nog eens heel het optreden lang vol. De songs ‘Big Guns’, ’18 And Life’, ‘Piece Of Me’ en het Guns N’ Roses-achtige ‘Monkey Business’ zorgden voor een feest van herkenning.
Gitarist Scotti Hill, die een hele avond met een grote glimlach stond te soleren, zei halverwege de set dat ze zich de avond daarvoor bezondigd hadden aan Duvel en dat ze er een lichte kater aan overhielden. Gelukkig was daar niets van te merken. Zeer amusant was de Ramones-cover ‘Psycho Therapy’ die vocaal vertolkt werd door bassist Rachel Bolan. En dat Covid nog niet helemaal bezweken is, ondervonden we door de afwezigheid van gitarist Dave “The Snake” Sabo. Deze werd vervangen door gitaartechnicus Casey die uiterlijk misschien niet echt bij de band past, maar zich positief liet opvallen door zijn vakkundig gitaarspel. Zijn naam werd zelfs af en toe gescandeerd door het publiek wat de kerel zichtbaar deugd deed. Een gemiste kans vonden we toch wel het karige aantal nieuwe songs van het toch wel nieuwe uitstekende album ‘The Gang’s All Here’ waarvan de titeltrack overigens lekker vet klonk. In de bisronde zaten nog de wondermooie ballade ‘I Remember You’ en het nieuwe ‘Time Bomb’ dat al tot hun beste songs mag gerekend worden. Met ‘Youth Gone Wild’, waarbij iedereen zich dertig jaar jonger waande, werd deze party uitstekend afgesloten. Een vijftal reusachtige ballonnen die tussen publiek en groep werden gezwierd maakten het feestje compleet. Skid Row doet weer mee met de grote jongens!
