De liefhebbers van moddervette hardcore en metalcore worden op hun wenken bediend met deze tour. In de rij naar binnen hoor ik nogal wat mensen die verrast zijn dat de bands deze avond spelen in de (uitverkochte) kleinere zaal van 013, Next, in plaats van de Main Stage. De fans zien dit wel als een goed teken, tenslotte komen dergelijke hardcorebands het beste tot hun recht in kleinere zaaltjes, zonder barrières.
Tekst en foto's: Jochem van der Steen
SOUL BLIND (8) is een interessante opener en tapt uit een heel ander vaatje dan de andere bands op de affiche. In plaats van snoeiharde hardcore laten ze een stevig soort shoegaze horen. Denk aan Smashing Pumpkins en Deftones, maar dan gespeeld door hardcorekids. Een prettige opwarmer om even de juiste plek in de zaal te zoeken voor het echte geweld losbarst. Muziek om naar te luisteren en in te verdrinken in plaats van tegen elkaar aan te beuken. Een band om in de gaten te houden.
Vanaf het begin van het optreden van de Franse metalcoreband LANDMVRKS (7) is het gedaan met de rust. De pit gaat volle vaart los en de eerste stagedivers duiken het publiek in. De behoefte om het publiek los te zien gaan gaat soms ten koste van de in de basis fijne songstructuren van de band. Dat zal de meeste bezoekers een zorg zijn, die genieten gewoon van de energie in de pit. Even uitblazen kunnen ze nog bij ‘Visage’, waar frontman Florent Salfati zijn talenten als rapper kan laten horen. Bij dit rustige intermezzo gaan de verlichte GSM-schermpjes omhoog voor een sfeermomentje.
KNOCKED LOOSE (7) is ongetwijfeld één van de bruutste hardcore-acts van het moment. Dissonante riffs, dikke breakdowns en opgefokte zang zijn de kenmerken van deze heren uit Kentucky, USA. Een Spinal Tap momentje zien we wanneer hun backdrop te groot blijkt voor het kleine podium, waardoor slecht ‘’CKED LOO’’ zichtbaar is. Er wordt dan maar besloten de backdrop te laten zakken en gewoon de zwarte gordijnen als achtergrond te gebruiken. Voor wie dacht dat de pit en stagedives wild waren bij Landmvrks, het blijkt nog ruiger te kunnen. Er is een constante stroom van dappere lui die zich al dan niet via een backflip van het podium lanceren. De verzoeken van de band ‘’everybody stagedive’’ is dan ook een beetje overbodig. Pijnlijk genoeg zijn deze taferelen niet zonder gevolgen en bij een jongedame gaat dan ook het licht uit als ze getroffen wordt door een knie van een stagediver. Naast stagedivers is er ook een flinke hoeveelheid crowdsurfers die de zaal rondgaat, soms zich gelaten meedragend, soms rollend van hand tot hand. De stem van frontman Bryan Garris lijkt vandaag niet helemaal in vorm. Waar zijn stem normaal gezien vooral agressief klinkt, doet zijn piepstem nu meer denken aan Beaker van The Muppets.
De zaal is verrassend leger als STICK TO YOUR GUNS (9) het podium betreedt. Het lijkt er op dat Knocked Loose toch de populariteit had om de headliner te zijn vanavond. Dat, of een groot deel van de bezoekers is intussen richting EHBO. Persoonlijk prefereer ik toch de meer gelaagde songs van deze band boven de ruigere voorgangers. Ook in een energieke live-omgeving blijven de liedjes overeind staan en gaat het niet alleen om het creëren van circle pits. Frontman Josh Barnett laat weer horen hoe sociaal bewogen de band is met wat maatschappijkritische bindteksten, maar weet het kort genoeg te houden om de energie niet uit de zaal te trekken. Vanaf openingsnummer ‘Nobody’ tot het nieuwere ‘Weapon en ‘Against Them All’ weet de band het interessant te houden voor fans van een lekkere pit maar ook van fijne sing-a-longs. De armpjes gaan dan ook veelvuldig in de lucht en er wordt uit volle borst meegezongen. Als geen andere band weet Stick To Your Guns dat gevoel van ‘’unity’’ nog ouderwets op te roepen wat toch één van de pijlers is van de hardcore scene.
