Mocht je deze twee bands op Roadburn willen zien, dan kon je er best vroeg bij zijn om tijdig de zaal in te raken, gezien ze een volle (kleinere) zaal zouden trekken. Op dit ‘Club Void’-concert in de kleine zaal van de Effenaar, dat deel uitmaakte van een reeks shows in de stoner/sludge/doom-hoek, kwamen echter maar een goede vijftig mensen opdagen. Betreurend weinig, want het was een leuke affiche met bands die je niet zo vaak live te zien krijgt, maar aan de andere kant deed het ook wel eens deugd om niet te moeten wringen zoals we in deze zaal al zo vaak deden op eender welke editie van Eindhoven Metal Meeting.
Tekst: Morbid Geert – Foto’s: Paul Verhaegen
Er werd afgetrapt door SUM OF R (8.5), de band waarin bassist Reto Mäder (Ural Umbo, JeGong, RM74) en drummer Jukka Rämänen (Dark Buddha Rising, Hexvessel, Waste Of Space Orchestra, Dust Mountain) de hartslag verzorgen en het hamerende ritme bepalen. Toch is het vooral frontman Marko Neuman (Dark Buddha Rising, Ural Umbo, Waste Of Space Orchestra, Convocation) die met zijn zang en effecten het gezicht van de band bepaalde en de meeste aandacht naar zich toe trok. Dan weer krijst hij als een waanzinnige, vervolgens, gromt, growlt en fluistert hij, om even later als een klaaglijke vrouw te klinken. Werkelijk alle registers trok hij open, net als plaat, en die zang kan je dan ook eerder als een extra instrument zien dan als een manier om louter teksten over te brengen. De loodzware, van psychedelische soundeffecten doortrokken songs hakten genadeloos op ons in, waarbij je langzaam maar zeker in een trance werd gebeukt. Op één korte stop tussen de nummers na liep alles overigens naadloos in elkaar over, waardoor het één langgerekte bad trip werd. Toen we hen vorig jaar voor het eerst zagen op Roadburn, was hun set al behoorlijk indrukwekkend, maar dat overtroffen ze hier moeiteloos!
WYATT E. (8) zagen we voordien nog niet aan de slag, behalve dan in het project Atonia, waarvan ze deel uitmaken. Hun kostumering zag er op zijn minst een beetje vreemd uit: de oosterse gewaden en hoofddeksels, gekoppeld aan de lange Assyrisch ogende nepbaarden, deden haast aan een foute carnaval denken. Maar tegelijk hield het wel steek, want hun naar Assassijnen of Zarathustra-hogepriesters neigende look paste helemaal bij de oosterse inslag van hun songs. De instrumentale doom/droneband heeft haar roots trouwens in Luik, dus is het maar een kwestie van wachten tot één of andere woke-lul over culturele toe-eigening begint te brallen. Wij lieten het alvast niet aan ons hart komen, want voor we het wisten, zaten we helemaal in ‘the zone’ en stonden de meeste aanwezigen wazig mee te wiegen op de oriëntaalse ritmes van het viertal. Probeer maar eens niet te dansen als twee drummers/percussionisten de zaak zo opzwepen. Als je je ogen dicht deed, leek het alsof je in een verwrongen koortsdroom zat, ergens in een wadi in de nachtelijke woestijn, alwaar een bende door palmwijn dronken djinns een wilde dans opvoerden. Het enige minpunt was dat ze hun nieuwste album ‘āl bēlūti dārû’ er in amper een half uur doorheen jaagden, waarna ze ermee kapten. Een veel te korte set dus, dat mocht wat meer geweest zijn. Maar kom, we gingen wel de nacht in met een voldaan gevoel …
