Een dag vooraleer we ons compleet overgeven aan vier slopende dagen Graspop nog even in de Brusselse AB naar het legendarische The Cult gaan kijken? Daar draaien wij onze hand niet voor om! Hun recentere platen mogen dan misschien niet meer de gigantische impact van destijds hebben, live blijft de act rond het illustere duo Ian Astbury en Billy Duffy een bijzondere ervaring.
Tekst: Frederik Cosemans – Foto’s: Theo De Rycke
Hoewel we aanvankelijk dachten dat er geen support zou zijn en dus rustig de tijd namen om het Brusselse verkeer te trotseren, bleek plots toch de Italiaanse Lili Refrain (7) de openingsspot te bekleden. Haar Dead Can Dance-achtige dark folk/elektronica, volledig eigenhandig gecreëerd door loops en soundscapes, lag muzikaal gezien vrij ver af van hetgeen The Cult ons een uurtje later zou presenteren, maar door het vaak spirituele en haast sjamanistische karakter kunnen we ons toch goed inbeelden dat met name Ian Astbury dit wel kan waarderen. Het publiek dat de moeite deed om het allemaal te aanschouwen, uitte beleefd zijn waardering, maar liet er toch geen enkele twijfel over bestaan voor wie men hier uiteindelijk samengekomen was.
Toen de zaallichten rond kwart voor negen, een kwartiertje later dan gepland, eindelijk doofden en The Cult (9) het podium besteeg, maakte een op een haar na uitverkochte AB zich klaar voor net geen anderhalf uur pure en onvervalste hard/goth rock en post-punk. Opener 'Rise', van het redelijk onderschatte 'Beyond Good And Evil' uit 2001, zette de toon en liet meteen zien dat oude honden misschien hun haren verliezen (al is dat bij de heren Astbury en Duffy bijzonder relatief), maar niet hun streken. Krachtig en geïnspireerd werd er vanaf de eerste minuut gerockt! 'Sun King' en 'King Contrary Man' volgden in snel tempo en de band, naast het kernduo zijn dat drummer John Tempesta (die op de laatste plaat 'Under The Midnight Sun' thans niet te horen is), bassist Charlie Jones en toetsenist Mike Mangan, veranderde gestaag in een goed geoliede machine. Met de geweldige meezinger 'Sweet Soul Sister' volgde het eerste van vele hoogtepunten. Wat een bom van een nummer blijft dit toch! Het iets obscuurdere, maar erg dansbare 'The Witch' en überrocker 'Lil' Devil' zetten de veroveringstocht zonder verpinken verder en het publiek genoot met volle teugen.
Eeuwige indiaan Astbury, compleet met bandana en vlechtjes, liet het volk gretig uit zijn hand eten, wenkte af en toe om een nieuwe tamboerijn en liet zijn klok van een stem doorheen de volgepakte zaal galmen. Duffy, die er bijzonder jeugdig en fris uitzag (althans vanaf onze plek ongeveer halverwege de zaal), moest echter niet onderdoen voor zijn zingende boezemvriend (wiens bloed hij in het verleden ook al eens kon drinken) en schudde de ene klassieke riff na de andere uit zijn mouw. Je zag hier gewoon een band die in bloedvorm verkeerde. Ondertussen was het tijd om het fantastische 'Electric' (nog altijd hun beste als je het ons vraagt) nog eens opnieuw te bezoeken. Met 'Lil' Devil' en 'King Contrary Man' werd het meesterwerk reeds aangeboord, maar er zouden nog vier tracks volgen. 'Aphrodisiac Jacket' kwam als eerste voorbij en vormde een perfect opstapje naar het nieuwe 'Vendetta X', meteen de beste song van het reeds eerder genoemde 'Under The Midnight Sun'. Na het donkere 'Phoenix' en de pure feel good rock van 'Wild Flower' maakte men met 'Mirror' trouwens nog een uitstapje naar dat laatste werkstuk. Geen slecht nummer, zeker niet, maar overduidelijk toch het zwakste schakeltje in een voor de rest quasi perfecte set. Het sluitstuk bestond dan ook volledig uit hits die allemaal stuk voor stuk tot het collectieve geheugen behoren. 'Spirtwalker', het enige nummer dat van het debuut 'Dreamtime' passeerde, verdiende in dat opzicht brons, want zilver en goud waren uiteraard weggelegd voor 'Rain' en het onvermijdelijke 'She Sells Sanctuary', beiden van doorbraakalbum 'Love'.
Daarna verdween de band even achter de schermen, maar vlotte tellers zijn nu ongetwijfeld tot de vaststelling gekomen dat 'Electric' nog 'maar' vier keer bezocht werd. In vol ornaat keerde men na enkele minuten dan ook terug om pompende versies van zowel 'Peace Dog' als 'Love Removal Machine' op de nog steeds even enthousiaste menigte af te vuren. Daarna was de taart echter helemaal op en verdwenen koning Astbury, generaal Duffy en hun drie straffe soldaten definitief in de catacomben van de Ancienne Belgique. Bij het verlaten van de zaal was iedereen het echter volmondig eens dat The Cult hun pensioneringsplannen nog even mogen opbergen. Grote klasse!
