THIRTY SECONDS TO MARS mag dan een topnaam zijn, een zaal zoals Vorst Nationaal blijkt qua capaciteit toch net iets te hooggegrepen voor Jared Leto en zijn band. Meer dan 3.500 fans zakten op een doordeweekse avond niet af naar Vorst. Echt storend was het evenwel niet, de bovenste ring bleef gesloten en op het podium bleek genoeg te beleven om er een gezellige avond van te maken. Al moeten we er meteen het cliché bijslepen dat overdaad echt wel schaadt.
Foto’s: Rudy De Doncker
Voorprogramma’s krijgen doorgaans niet veel ruimte, maar de Amerikaans singer-songwriter JAGWAR TWIN (5), overigens voor de eerste keer in België, kreeg voldoende mogelijkheden om zijn ding te doen. Niet dat dit veel zoden aan de dijk zette. Het concert begon best goed met ‘The Circle’ (uit het album ’33), maar de rest had te weinig om het lijf om het publiek te blijven boeien. Matige songs en allemaal net iets te dun gebracht, al deed de gitarist zijn uiterste best. Daar kon zelfs de Oasis-klassieker ‘Wonderwall’ niets aan verhelpen.
Een paar maanden later dan voorzien – Jared Leto gaf in april voorrang aan uitgestelde filmopnames in Hollywood – streek het circus THIRTY SECONDS TO MARS (6) met het nodige vuurwerk en aanverwante showelementen neer in Vorst. Jeto zelf krikte het kitcherige gehalte nog een stuk op door als en halve struisvogel te verschijnen met ook nog eens een gekke lasbril op zijn kop. Maar het moet gezegd: de man weet wat show is en hoe hij een publiek moet meekrijgen in zijn glitterende wereld. En hij was ook nog eens prima bij stem. Met een gigantische lichtdriehoek op de achtergrond sneed het trio de avond aan met ‘Up In The Air’ en ‘Kings And Queens’. Leto vuurde het publiek vakkundig aan en dat resulteerde meteen in het nodige op en neer gejump. De exentrieke frontman zuigt doorgaans alle aandacht naar zich toe, maar was ook niet te beroerd om ook wat ruimte te laten voor zijn bandleden. Drummer/broer Shannon mocht schitterend tijdens het nieuwe nummer ‘Seasons’ uit het recente album ‘The End Of The World But It’s A Beautiful Day’, gitarist Stevie Aiello mocht zich dan weer tonen tijdens ‘Hail To The Victor’.
Af en toe hoorden we klanken die niet meteen als ‘live’ te klasseren vallen. Een opgenomen koortje hier, wat opvallend gejuich daar, … lang niet alles klonk alsof de band het stante pede uit hun pollen stond te schudden. En jawel, ook de heer Leto maakte zich schuldig aan het euvel waar veel Amerikaanse bands blijkbaar last van hebben: oeverloos gezwam tussen de nummers door, lange pauzes, publiek op het podium vragen, ... Leuk voor wie even naast de oppergod mag staan, de rest staat er maar wat verveeld naar te staren. En erger nog: het haalde elke keer opnieuw de vaart uit het concert. Af en toe wist Leto de boel weer aan te zwengelen, nu eens met het nodige vuurwerk dan weer door alle dames het refrein te laten meezingen, zoals tijdens ‘Hurricane’ dat er samen met ‘This Is War’ duidelijk bovenuit stak.
Net voorbij halfweg laste de band een akoestisch tussendoortje in met onder meer (een stukje) ‘Vox Populi’, ‘A Modern Myth’ (dat vocaal voor stuk de mist inging) en ‘Buddha For Mary’ en ‘Do Or Die’ (twee tracks die dan weer wel beklijven). In het tweede deel was het opnieuw tijd voor een klad overdaad. Naast de Mikky-Eko cover ‘Stay’ kregen we nog ‘City Of Angels’, ‘Night Of The Hunter’, ‘From Yesterday’ (met irritant flikkerende stroboscopen) en ‘Attack’, waarmee de officiële set ten einde liep.
In de toegevoegde tijd meer van dat: de al dan niet vakkundig gecreëerde chaos ging gewoon door. Eerste bisnummer ‘Stuck’ leek wel een track die ontsnapt was uit een discotheek. Leto had zich ondertussen een Rode Duivels-shirt aangemeten, maar stak opnieuw stokken in de wielen door de boel nog maar een keertje stil te leggen. Nota bene om een fan op het podium te halen en de zaal naar haar verloren gsm (!) te laten zoeken. Leto wilde zelfs nog meer volk naast zich om afsluiter ‘Closer To The Edge’ in vol ornaat te brengen, maar ook dat liep niet zoals het hoorde. Kortom: veel goede songs, veel goede wil en een showbeest ‘pur sang’, maar té veel randzaken om echt van een prima passage te kunnen spreken.
