Steve Hackett heeft intussen veel meer soloalbums uitgebracht dan met Genesis, maar toch blijft de legendarische progressieve rockformatie zijn live-concerten kleuren. De 74-jarige gitarist gaat nog dikwijls op tournee en telkens focust hij zich op een bepaalde periode van Genesis om de fans van het eerste uur ook uit de luie zetel te krijgen. En dat blijkt een geslaagde visie. Op deze pas gestarte ‘Genesis Greats, Lamb Highlights & Solo’ tour wordt extra aandacht geschonken aan het baanbrekende ‘The Lamb Lies Down On Broadway’ dubbelalbum dat vijftig (!) jaar geleden uitgebracht werd en dat is een kans die we met beide handen aangrijpen.
Tekst: Vera Matthijssens – Foto’s: Claude Bosschem
Wanneer we de grote zaal van AB betreden, is het hartverwarmend om te merken dat Steve Hackett een trouw en loyaal publiek heeft. Een flink deel van het doelpubliek trekt namelijk hoogstwaarschijnlijk vanavond richting Werchter om daar Bruce ‘The Boss’ Springsteen aan het werk te zien en het EK houdt de voetbalfans binnen, zodat we zonder files in onze hoofdstad belanden. Toch raken we amper nog de zaal in door de grote opkomst.
De avondvullende happening is opgedeeld in drie sets. Eerst speelt de band een greep uit de solocarrière van de minzame stergitarist, te beginnen met drie songs uit het dit jaar uitgebrachte ‘The Circus And The Nightwhale’, namelijk ‘People Of The Smoke’, ‘Circo Inferno’ en ‘These Passing Clouds’. Stemmige songs waarbij Hackett rustig op een stoel zit en zingt, terwijl hij af en toe zijn typische gitaarstijl laat doorschemeren.
Met het mooie ‘The Devil’s Cathedral’ blijven we nog even bij recent werk, maar daarna komen ‘A Tower Struck Down’ en ‘Shadow Of The Hierophant’ aan de beurt, beiden uit Hackett’s allereerste soloalbum ‘Voyage Of The Acolyte’ uit 1975, het jaar waarin ook ‘The Lamb’ geland is in ons geheugen. Uit ‘Spectral Mornings’ volgt het troubadourachtige ‘Every Day’. Dit eerste uur wordt aangevuld met ‘Basic Instincts’ en ‘Camino Royale’, twee songs waarin instrumentale jamsessies vrijheid geven aan de muzikanten. In dit laatstgenoemde nummer wordt het met een saxofoonsolo van Rob Townsend ietwat te jazzy naar ons gevoel, maar dat vergeven we hem graag, want hij speelt ook nog fluit en incidenteel keyboards én de man is jarig vandaag.
Er volgt een korte pauze om ons mentaal voor te bereiden op de hoofdbrok van de avond: een selectie uit die klassieker ‘The Lamb Lies Down On Broadway’ die overigens in 1975 integraal werd gespeeld tijdens Genesis’ passage in het Sportpaleis te Antwerpen. Het lijdt geen twijfel dat iedereen hiervoor gekomen was. Het titelnummer ‘The Lamb Lies Down On Broadway’ is de majestueuze start, gevolgd door het lieflijke (fantastische melodie!) ‘Fly On A Windshield’ en de theatrale ‘Broadway Melody Of 1974’. ‘Hairless Heart’ blijft een instrumentaal intermezzo met ontroerend gitaarwerk van Hackett. Dé hit is natuurlijk ‘Carpet Crawlers’ dat door het publiek vol overtuiging wordt meegezongen. Elke song werd trouwens zacht of luid gelipt door de fans. Het feest vervolgt met pareltjes uit het Genesis oeuvre als ‘The Chamber Of 32 Doors’ en ‘Lilywhite Lilith’ en deels instrumentale tracks als ‘The Lamia’ en ‘It’. Er wordt zelfs een bezoek gebracht aan het voorgaande album ‘Selling England By The Pound’ en daaruit is ‘Dancing With The Moonlit Knight’ uiteraard een perfecte song met sterke tekst en folkachtige vibes. Tijdens ‘The Cinema Show’ en ‘Aisle Of Plenty’ gaat men voluit in (geregistreerde) improvisaties. Tijdens dat laatste nummer brengt Rob zijn verjaardagstaart het podium op en wordt de man extra in het zonnetje gezet.
Rest ons nog de bisnummers en daar kan het magistrale ‘Firth Of Fifth’ niet genegeerd worden. De gitaarsolo die Hackett hierin speelt mag gerust in het boek der tijdloze superieure solo’s. Alles aan deze song is buiten categorie. Mooie inbreng van fluit en sax trouwens in deze live-uitvoering. ‘Los Endos’ is ook een song die geregeld landt als bisnummer en ditmaal komt er eerst een drumsolo van Craig Blundell (die ietwat te lang duurt en uitgebouwd wordt met enkel bassist Jonas Rheingold vooraleer terug op gang te komen) om nadien ‘Los Endos’ in twee gesplitst te horen met ‘Slogans’ ertussen. Roger King is sinds 2001 de vaste live-toetsenist en doet dit voortreffelijk. Een aparte vermelding verdient zanger Nad Sylvan die met zijn pompeuze verschijning in de voetsporen van Peter Gabriel getreden is en dat heel puik doet. Alle songs uit Steve Hackett’s verblijf in Genesis (1971 tot 1977) stammen immers uit het Peter Gabriel tijdperk en dat zijn grote schoenen om te vullen. Maar de heerlijkste momenten zijn altijd de gitaarsolo’s van Steve Hackett. Dat bezorgt je kippenvel. Ook vanavond.
