Ter gelegenheid van de twintigste verjaardag van de release van debuutalbum ‘Permission To Land’ zette The Darkness een tournee op poten. Daarbij werd net zoals in 2004 en 2006 de Ancienne Belgique als stopplaats in België gekozen. Een goedgevulde zaal kwam de verjaardag van de succesvolle plaat meevieren. Desiree Mishoe kreeg als voorprogramma een kans om zich in de kijker te spelen.
Tekst: Erik Spruyt – Foto’s: Rudy De Doncker
Het is dat DESIREE MISHOE (2) het nieuwe liefje is van The Darkness-zanger Justin Hawkins, want waarom krijgt ze anders de eer om als voorprogramma tijdens deze tour te fungeren? Onverholen nepotisme dus, maar enige relevantie op muzikaal vlak was ver te zoeken. Tenzij u van artiesten zoals bijvoorbeeld Tasmin Archer en Tracy Chapman houdt. Desiree werd enkel begeleid door een gitarist en speelde zelf ook gitaar, zij het op een vals gestemd exemplaar. Ze wist te vertellen dat ze in België was opgegroeid, maar voorts nam het geroezemoes in de zaal alleen maar toe omdat het gebodene niet kon boeien. De afwezigen hadden gelijk in dit geval.
De grote troef van THE DARKNESS (7) is toch wel zanger/gitarist Justin Hawkins, die met zijn falsetstem zijn band op de kaart zette. Justin in zijn spannend pakje met blote bast vol met tattoos en zijn drie metgezellen (broer Dan Hawkins als gitarist, bassist Frankie Poullain en drummer Rufus Tiger Taylor, de zoon van Queen-drummer Roger Taylor) schuwen de rock-’n roll-clichés niet en stiekem genoten we daarvan. De acrobaat in Justin etaleerde niet alleen zijn zangcapriolen à la Freddie Mercury, maar ook een perfecte handstand. De Britse humor werd uitgesproken met een dik Brits accent with a stuff upperlip.
De setlist was geen chronologische weergave van de tracklist van ‘Permission To Land’, maar we kregen ook her en der vijf B-kantjes die op de toenmalige singles verschenen te horen. Deze zijn ook terug te vinden op de 20th anniversary edition die eerder dit jaar verscheen. Het ene B-kantje was al beter te pruimen dan het andere. Zo onthouden we dat ‘Curse Of The Tollund Man’ verwaarloosbaar was, maar dat bijvoorbeeld ‘How Dare You Call This Love?’ wel degelijk bestaansrecht verdient. Hieraan werd ook de cover van Radiohead’s ‘Street Spirit (Fade Out)’ toegevoegd, zoals de band al jaren doet. Voor liedjes van hun andere zes studio-releases was er geen ruimte.
Meezing- en uitzwaaimomenten waren er wel en de frontman ging tijdens de lang uitgesponnen versie van slotsong ‘Love On The Rocks With No Ice’ op de schouders van een roadie rond in het publiek. De toeschouwers hebben zich uitstekend vermaakt en The Darkness bewees dat ze twintig jaren na datum nog altijd fier mogen zijn op hun debuut uit 2003.
