Een passionele cocktail van liefde en metal: daarmee wist Ville Valo ons vorig jaar op Graspop al te overtuigen. Hij heeft natuurlijk al heel wat ervaring met het brengen van zijn zelfgenoemde ‘love metal’ na al die jaren met HIM. Zijn soloproject VV zet het succesvolle traject verder en kwam nu ook Brussel veroveren. Met muziek die soms aanvoelt als een zachte knuffel, soms als een stomende stoeipartij en soms als een verscheurende hartbreuk was de Ancienne Belgique het decor voor heftige muzikale emoties.
Tekst: Robin Maes – Foto’s: Ann Kermans
Vooraleer onze Finse romanticus alle harten kwam veroveren kregen we het Londense duo ZETRA (5) op het podium. Ze brengen zachtere goth metal die goed depressief klinkt met een sausje van verdronken verdriet. Ze doen dit met face paint die je veel vaker bij black metal ziet. Ook de aankleding op het podium met heel wat roestige kettingen en grafzerken langs de zijde gaf meer vrees voor necrofilie dan voor een saai optreden. Helaas werd het toch dat tweede, want Zetra kwam nooit écht succesvol op gang.
Het publiek bekeek het allemaal wat ongeïnteresseerd. Zetra klonk als een flauw afkooksel van Paradise Lost. Het was niet echt interessant op enkele leuke piano-deuntjes na. Er was geen drummer, dit was een machine. De backing track stond volgens mij heel luid en nam veel van de sound over. Al te veel ‘live’ was dit niet.
Geen enkele keer sprak Zetra het publiek aan. Misschien leuk om de sfeer niet te breken, maar die sfeer was er om te beginnen nooit echt. Het gaf des te meer de indruk dat ze gewoon op ‘play’ hebben gedrukt en hun setlist afgehaspeld hebben. Die duurde een halfuur en na een verwarrende outro had niemand meteen door dat het er op zat. Een flauw applaus volgde, niemand leek het te deren dat het plots gedaan was.
De zaal zat gezellig maar zeker niet afgeladen vol voor de hoofdact van de avond. Lichten uit, betoverende intro aan, zachte donkerblauwe en roze lichtflitsen op het podium en dat prachtige heartagram-logo dat verschijnt. De warmte van VV (8) voelde aan als een heerlijk brandende zwarte zon. Opener ‘Neon Noir’ is een ideaal startschot. Het omvat alles waarvoor VV en voordien HIM gekend staat: passie, dansbaarheid, liefde, emotie en die prachtige diepe stem waarmee Ville Valo elke mens met een hart kan betoveren.
We kregen zoals aangekondigd een mix van materiaal van het debuutalbum van VV en de klassiekers van HIM. De tweede song gaf het teken aan alle heupen om te gaan schudden: ‘Right Here In My Arms’ zal mij nóóit koud laten. Enorm veel dansers telde de zaal niet, maar genietende blikken waren er overal. VV heeft een presence als geen ander en dat charisma spat van het podium af. ‘Wings Of A Butterfly’ deed heel wat volk meezingen, ‘Buried Alive By Love’ was het stevigste moment van de avond.
Ville Valo zat uitstekend bij stem. Je zag hem ook zichtbaar genieten als hij zo’n typerend laag, diep stuk bracht en het publiek hier wild van werd. Extravert en uitbundig is hij absoluut niet. Hij liep bijna casual in trage pas over het podium, soms met z’n hand losjes in z’n kostuumbroek. Het past perfect bij z’n imago. Laat die man zich maar gewoon focussen op z’n stem, meer moet dat niet zijn.
Grote showelementen waren er dus niet, wat je in een Ancienne Belgique soms wel al kan verwachten. We kregen gewoon een passende lichtshow maar vooral een geluidsmuur die quasi perfect penetreerde. De gitaren klonken groovy, de sound enorm vol en de drums heerlijk hard. Op ‘The Foreverlost’ kwam dit perfect samen. ‘Join Me In Death’ is nog zo’n HIM-klassieker waar de massa duidelijk voor was afgezakt. Het heeft iets heerlijk hopeloos om de hele AB in koor te horen zingen ‘this life ain’t worth living’.
Voor wie er bij was op Graspop: dit concert was quasi hetzelfde, maar dan gewoon langer. De hele Graspop-set passeerde, plus zeven extra nummers. Met twintig songs en meer dan anderhalf uur muziek mochten we absoluut niet klagen. Na de rauwe, trage afsluiter ‘Saturnine Saturnalia’ begon de encore met de ballade ‘Gone With The Sin’. Ik zag tranen bij enkele dames en knuffelende koppeltjes. Laten we altijd dankbaar blijven voor wat muziek kan doen met een mens. Ook met mijzelf, want met ‘Killing Loneliness’ passeerde er ietwat onverwachts een grote persoonlijke favoriet.
Een avond vol liefdesmetaal werd afgesloten met de HIM-schijf ‘When Love And Death Embrace’. Die zorgde niet voor hét grote moment (andere klassiekers kregen een warmer onthaal) maar het was meer dan mooi geweest. VV mag ons nog vele jaren blijven verleiden.
