TYKETTO, GRAYWOLF én WILDHEART halen topniveau op geslaagd WILDFEST

De twee vorige edities van dit festival, dat volledig gewijd is aan sleaze en melodieuze rock, had ik door professionele redenen moeten missen, maar dit jaar wou ik er absoluut bijzijn in het landelijke Geraardsbergen. Het weer zat alvast goed en bij aankomst stond al een lange rij aan te schuiven om binnen te gaan.

Tekst en foto’s: Rik Bauters

Als openers voor deze tweedaagse bestormden de Oostenrijkers van MÄDHOUSE (8) het podium. Het vijftal had er duidelijk zin in en bracht tien nummers evenredig geplukt uit hun drie albums. Ik omschrijf hun muziek graag als een soort van Scandinavische sleaze (ook al komen niet uit het Noorden). Beide gitaristen Thommy en Mikky bestookten het publiek met scherpe riffs en zanger Tommy Lovelace ontpopte zich als de ideale frontman. Al bij al een ideale opener!

Onze landgenoten van WILDHEART (9) staan ondertussen geregeld op podia in binnen- en buitenland en dat heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Het vijftal zette een strak en vooral krachtig geluid neer. Beide gitaristen zorgden voor vuurwerk op het podium (alhoewel ik een lichte voorkeur heb voor Juice, sorry Foxx). Frontman Farty maakte gebruik van het ganse podium en stond geen seconde stil. Hun tweede album ‘No Love’ verscheen in 2019 en het wordt hoog tijd dat deze getalenteerde kerels een vervolg uitbrengen. Mijn smeekbede kreeg respons en met onder andere ‘Last Goodbye’ werden nieuwe deuntjes op ons losgelaten. Deze gingen er bij het enthousiaste publiek in als zoete broodjes. Wederom een sterke set van onze Belgische trots in melodieuze dagen.

Helemaal uit Australië kwam CATALANO (8) om ons te overtuigen van hun kunnen. Aan attitude ontbrak het bandleider Roxx alvast niet. Wat een brok energie was die kerel, die ik omschrijf als een soort rauwe metalversie van Joe Elliott. We kregen vooral songs uit hun tweede album ‘Nightfighter’ te horen. ‘Set This City On Fire’ ontpopte zich tot een crowdpleaser en combineerde strakke riffs van Matt Fawcett met de rauwe strot van Roxx en de heerlijke samenzang, De laatste single ‘Reckless Abandon’ zorgde met zijn ‘na-na-na’s ‘ en scheurende gitaar voor een licht gezoete sleazy snack. Hun wervelende set werd afgesloten met het toepasselijke ‘Rock The World’. De band kreeg dan ook een verdiend vet applaus.

De Noren van THE CRUEL INTENTIONS (8) zijn geen onbekende voor de trouwe Wildfestbezoekers. De band was ook present op de editie in 2018. De band onder leiding van Lizzy Devine schoot van wal met het nooit eerder live gebrachte ‘City Of Lice’. Hier kon je meteen hun handelsmerk horen. De schorre stem van Lizzy aangevuld met smerige gitaar en een sterk ondersteunende ritmesectie. ‘Kerosine’ klonk wat toegankelijker en zette het publiek aan tot meebrullen. Met de nummers van hun debuut ‘Weekend Suffering’ en ‘ Chaos in a Bombschell’ lieten ze een snuifje punk horen en hadden een licht trager tempo. Met het in Noors gezongen ‘Salt I Ditt Sår’ waagden ze zich zelfs aan een ballade. Een mooi rustpunt in de set. Dit werd subliem gevolgd door ‘Go Fuck Yourself’. Van Lizzy’s vorige band Vains Of Jenny leidde ‘Enemy In Me’ het slotoffensief in. Dit werd op de hielen gezeten door het catchy ‘Borderline Crazy’ en het riff gedreven ‘Sick Adrenaline’. De kerels van Catalano kwamen ook op het podium om het laatste nummer wat extra kracht te bezorgen. Lizzy bracht ons weer een uiterst smakelijke sleazy set boordevol attitude, samenzang en een overdosis aan riffs.

De meeste keken reikhalzend uit naar de set van headliner TYKETTO (9). Danny Vaughn en band hadden voordien al toegestemd tot een signeersessie en de immer goedgeluimde zanger beloofde er een feestje van te maken. De set startte met het iets jongere ‘Remember My Name’ en werd gevolgd door het mooi opbouwende ‘Meet Me In The Night’. Het feest der herkenning begon met het geweldige ‘Wings’ uit het boordevol klassiekers gepropte ‘Don’t Come Easy’. De stem van Danny klinkt nog steeds hemels en iedereen zong uiteraard luidkeels mee. Een keyboardintro van Ged Rylands startte en iedereen wist dat het scherper gerande ‘Burning Down Inside’ er aankwam. Met het door de akoestische gitaar van Danny begeleide ‘Circle The Wagons’ werd een gevoelig cool down moment ingebouwd. De snelle, melodieuze riff van ‘Resque Me’ bracht het energiepeil weer op niveau rood en ‘Strength In Numbers’ deed daar nog een schepje bovenop. Een eerste hoogtepunt voor mij kwam er met het licht ondeugende, opzwepende ‘Lay Your Body Down’. Danny en drummer van dienst Johnny Dee zaten ooit samen in de band Waysted en het nummer ‘Heroes Die Young’ paste dan ook perfect in hun set. Het meezingmoment brak aan met het gevoelige ‘Standing Alone’ en het vrolijke ‘Sail Away’. De finale bestond uit het deels akoestische ‘The Last Sunset’ en hun onweerstaanbare wereldhit ‘Forever Young’. Danny zorgde voor een onvergetelijke afsluiter van de eerste dag en velen zullen deze nostalgische trip in hun geheugen gegrift houden. Absolute TOP!

Op dag 2 mocht het Belgische DIRTY TOY COMPANY (7) de boel op gang trekken. Het trio bestaande uit Jonas, Wouter en Remco bracht een mix van hardrock met een punky attitude en tonnen energie. Hun recentelijk uitgebrachte nieuwe single ‘Battle Scars’ was een vette rocker met heerlijk rauwe vocalen. Met ‘Straight To Hell’ werd het publiek overgoten met een sleazy sound. Hun cover van Cinderella’s ‘Gypsy Road’ vond ik meer dan geslaagd. De band staat ook geprogrammeerd op de komende editie van Graspop en hun wilde partynummers zullen zonder twijfel in de smaak vallen in het Classic Rock Café. Het door AC/DC geïnspireerde ‘Moonflower’ en hun eerste wapenfeit ‘Burn You Down’ sloot deze opening met succes af.

Het uit Duitsland afkomstige SEXTROW (8) zag er uit als een glamband uit de gouden jaren 80 met een zanger Ingloriuos Ian die leek op Noddy Holder van Slade. Opener ‘Looking For Trouble’ zorgde met hun spelplezier, de herkenbare riffs en hoge uithalen van Ian meteen voor een klik met het publiek. De diepe baslijn van Raging Ray was het startsein voor het zwoele ‘My Foxy Lady’. De gaspedaal werd stevig ingedrukt tijdens ‘Neon Nights’. Heerlijk flitsende gitaarsolo’s van Magic Marv en Reckless Rob zorgden voor het spreekwoordelijke vuurwerk in ‘Over The Top’. Hun explosieve en entertainende set werd afgesloten met het stevig rockende titelnummer ‘Addicted To Rock’. Ook deze guitige bende staat op Graspop in het Classic Rock café op vrijdag 21 juni. Zeker en vast eens checken als je daar bent.

Zweden was aan de beurt met TRENCH DOGS (8) en hun androgyne zanger Andy Hekkandi liet zich meteen opmerken door zijn uitbundige outfit en opvallende haardos. Muzikaal vonden ze inspiratie bij Dog’s D’amour en Hanoi Rocks. Hun eenvoudige glamrock met punky accenten viel best in de smaak bij het publiek en hun eerste show in België zullen ze ongetwijfeld niet vlug vergeten. Hun nummers werden evenredig geplukt uit hun beide albums ‘Years Of The Dog’ en ‘Stockholmiana’. Een ideale collectie nummers om van te genieten met een frisse pint in de hand en vrienden aan je zijde. Dit zorgde zelfs voor spontane danspasjes bij vele aanwezigen (waaronder mezelf). Het moet gezegd dat deze nummers zorgden voor een aangename laid-back sfeer in de zaal en dit vormde een mooie afwisseling met alle hoge energiebands.

Met leden van bands zoals Celtic Frost en Emerald verwacht je dat GRAYWOLF (9) uit Zwitserland een stevige brok metal zal brengen. Ook de hoes van hun vorig jaar verschenen debuut doet ook al zoiets vermoeden. Hun sound is eerder gestoeld op klassieke hardrock met wat moderne invloeden en is best wel sterk gitaar georiënteerd, maar daar gaan we natuurlijk niet over klagen. Nieuwbakken zanger Remo (deed zijn debuut op 26 april als frontman) verraste door zijn krachtige strot en sterke podiumpresence. ‘After Midnight’ liet meteen horen wat voor vlees we in de kuip hebben. Stevige riffs, een beukende ritmesectie en vooral sterke zang van Remo. Live klonken de nummers een stuk harder dan op plaat en de aanwezigen verslonden de set als hongerige wolven. Het snelle ‘Get Out Alive’ deed het publiek meezingen en de rustige ballade ‘All We Want Is Everything’ riep herinneringen op aan Nickelback en Creed. Toen de band een rockende versie van Prince’s hit ‘Kiss’ neerzette werd het publiek uitzinnig. Als grote Prince-fan ging ikzelf uit de bol en deze set kon niet meer stuk. ‘Miles N’ Miles To Go’ sluit de set af van DE revelatie van deze editie van Wildfest.

Eveneens uit Zweden kwamen de ruige kerels van TOXICROSE (8). Met corpse paint en strakke lederen outfits boordevol studs en spikes verwacht je hier eerder een muur van geluid en brute klanken. ‘Domination’ liet snelle, scherpe riffs horen van Tom Wouda, dreunende drums van Michael Sweet (nee niet die van Stryper), diepe bas van Johannes en de rauwe strot van Andy Lipstixx. De nummers klonken erg aanstekelijk en de samenzang zorgde voor een melodieuze injectie in hun donker gekleurde metal/rock met sleaze invloeden. Het meezingbare ‘World Of Confusion’ uit hun eerste volwaardige album liet zich positief opmerken. Het door een diepe baslijn ingeleide ‘We Own The Night’ zorgde met zijn trager tempo en gevoelige gitaarsolo voor een adempauze. De finale werd ingezet door het oudje ‘Set Me Free’ en kende een sterk einde met hun killersong ‘A Song For The Weak’.  Visueel wijkt deze band af van de andere op de affiche, maar de ruige rockers zetten een geweldige show neer in Geraardsbergen.

Helemaal uit Indië kwam het viertal van GIRISH AND THE CHRONICLES (8). Totaal onbekend met dit kwartet dook ik verwachtingsvol de fotopit in en … kwam niet bedrogen uit. Zanger en frontman Girish Pradhan imponeerde met zijn voorkomen. Gitarist Suraz Sun leek wel weggelopen uit de jaren 80 Japanse metalbands. De heavy riffs van ‘Ride to Hell’ schudden ons wakker en de eerste kreet van Girish deed mij tegen de dranghekkens vliegen. Wat een strot en power! Hun tien jaar oude debuut ‘Back On Earth’ werd vorig jaar heruitgebracht door Frontiers en bevat krakers zoals het pure eighties geinspireerde ‘I Wanna Get That Lovin’ Again’. Eigenzinnige gitaarlicks en riffs kondigden ‘Born With A Big Attitude’ aan. De nummers uit hun tweede album ‘Rock The Highway’ klinken wat melodieuzer en werden door ondergetekende meer gesmaakt (ik ben nu eenmaal in touch met mijn softere side). Het slotoffensief bestaande uit het titelnummer van hun laatste wapenfeit ‘Hail To The Heroes’ maakte het door zijn AOR feel tot mijn favoriet van de set en Girish zong hierop heerlijk melodieus. ‘Rock ‘n’ Roll Is Here To Stay’ bleek de ideale afsluiter van een set met orkaankracht. De band was een weekje in Europa en deed hier in totaal zo’n vijf gigs om dan terug naar Indië te trekken.

Bij een festival dat zijn focus legt op sleaze glam en melodic rock kan je uiteraard niet zonder het land Zweden. Dat land is een ware broeihaard voor dergelijke acts. Ook CRASHDÏET (8) komt uit het beloofde land en bracht in 2005 met ‘Rest In Sleaze’ een dijk van een plaat uit. Een blik op de setlist deed een brede glimlach verschijnen want bijna de helft van de set werd geplukt uit dat album. ‘Knokk ‘em Down’ mocht de spits afbijten en het publiek werd meteen gedropt in sleazeland. De band heeft al verschillende zangers versleten (waaronder de legendarische Dave Lepard – RIP) en momenteel staat John Elliot (ex- Confess) achter de microfoon. De man zette een puike prestatie neer en toonde geen gebrek aan attitude te hebben. Het iets commerciëlere maar pompende ‘Together Whatever’ uit hun jongste album ‘Automation’  kende een heerlijke solo van Martin Sweet. Uit het ‘Rust’ album plukten ze het heavy gitaar gedomineerde ‘Reptile’. ‘Chemical’ liet de zaal wat afkoelen om er met de  oudjes ‘Breakin’ The Chainz’ en vooral ‘Queen Obscene’ terug in te vliegen. Het naar AOR neigende ‘We Die Hard’ zette de finale in en ‘Generation Wild’ bracht de set van deze sleazemeesters tot een perfect einde.

Het festival werd deze afgesloten door het Duitse THE NEW ROSES (8). In 2019 stonden ze als voorlaatste op de affiche en deze keer hadden ze het geschopt tot headliner. Toen ‘Pretty Woman’ van Roy Orbinson door de PA knalde wisten we dat de band klaar stond. ‘The Usual Supects’ van hun recentste album ‘Sweet Poison’ zette het feestje in gang. Radiovriendelijke hardrock die meteen vertrouwd in de oren klonk en een hoog meezinggehalte had is de samenvatting van hun nummers. Een powerballade zoals ‘All I Ever Needed’ bracht vele koppeltjes dichter bij elkaar en liet horen dat Timmy Rough (die er uitziet als de brave, sympathieke buurjongen) een begenadigd zanger is met een lichte korrel op de stem. Maar ook gitarist Dizzy Daniels werkte zich in de kijker door zijn podiumgebruik en scherp en vinnig gitaargeweld zoals bij de start van ‘1st Time For Everything’. Een cover zorgt steeds voor massaal meezingen. Ook met Neil Young’s ‘Rockin In The Free World’ gebeurde dit. Een band met zo’n repertoire heeft dat eigenlijk niet nodig, maar toch bleek dit een geslaagd zaalmoment. Met de recht-toe-rechtaan rocker ‘Gimme Your Love’ keerden ze terug naar hun debuutalbum uit 2013. ‘Warpaint’ klonk dan weer ruig en smerig. ‘Every Wild Heart’, een vette meezinger, en de no nonsense rocker ‘Thirsty’ sloten deze editie van Wildfest af. We werden er eigenlijk ook wel dorstig van, na dat meezingen en rondspringen …