'De afgelopen jaren waren zowel voor de band als voor de afzonderlijke leden niet de makkelijkste. Veel heeft uiteraard te maken met de pandemie. Om te beginnen dienden we onze geplande tour met Fallujah enkele weken voor de start afblazen. Vanaf dat moment regende het bij wijze van spreken tegenslagen. Onzekerheden over jobs en woongelegenheid, sterfgevallen, zowel door ziekte als door zelfmoord, mentale problemen, noem maar op. Elk van ons kreeg wel op een zeker moment af te rekenen met bepaalde demonen en dat heeft zeker sporen nagelaten in de muziek. Als band konden we niet veel anders doen dan muziek schrijven en het is natuurlijk quasi onmogelijk alle bagage uit je persoonlijk leven zomaar even aan de kant te schuiven. Het gevolg is dat 'Damnum' een stuk donkerder klinkt dan ons voorgaande werk, al was het toen natuurlijk ook niet een en al vrolijkheid.'
'Voor de vorige drie platen brachten Greg en Michael elk ongeveer de helft van de songs aan. Die nummers waren in feite kant en klaar en werden dan door ons ingestudeerd en quasi onveranderd opgenomen in de studio. Aangezien ze beiden toch wel een verschillende schrijfstijl hebben, resulteerde dat soms in ietwat onconsistente platen waarop je duidelijk kon horen wie welke song voor zijn rekening genomen had. Dit keer pakten we het anders aan en had iedereen de kans om zijn zegje over het aangeleverde materiaal te doen. Vond iemand een bepaald stukje niet passen of had hij ergens een beter idee, dan werd dat besproken, afgewogen en uiteindelijk al dan niet aangepast. Daarbovenop hebben we dit keer ook enkele gezamenlijke sessies gehad; korte schrijfvakanties, zoals we ze noemden, van ongeveer een week. Hier konden we nog beter op elkaar inspelen en de songs nog beter aanpassen naar ieders gevoel. Deze nieuwe werkwijze heeft ervoor gezorgd dat 'Damnum' een veel betere samenhang en dynamiek heeft. Voorheen werd de muziek geschreven door twee individuen, los van elkaar dan nog, dit keer werd alles als een collectief geschreven. 'Damnum' is volgens mij ook de eerste plaat waarop er een perfecte balans is tussen zware death metal en de meer melodieuze en progressievere elementen zoals akoestische of klassieke gitaarpartijen en cleane vocalen. Die balans is er eigenlijk altijd wel wat geweest, toch zeker sinds ik de band vervoegd heb, maar de death metal heeft toch altijd wel overheerst. De ietwat gelijkwaardige verdeling is dus vrij opvallend, maar desondanks toch geen bewuste zet. We hebben muziek gemaakt om de muziek zelf en niet noodzakelijk om een logische opvolger voor 'Apoptosis' te maken.'
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 205.
