‘Aftermath’ is natuurlijk een thrashalbum, maar er zijn toch aanmerkelijk meer progressieve stukken te horen. Luister maar naar een nummer als ‘Cold’. Het is duidelijk dat de band verder geëvolueerd is. ‘Het gebeurde al ervoor en is vooral beginnen groeien op het album ‘Hidden Evolution’. Nu is dat progressieve nog duidelijker aanwezig. Ik hou ervan dat we meer gecompliceerde riffs spelen. We zijn vier muzikanten met elk een waaier aan muziekstijlen waar we van houden. Jezelf technisch blijven verbeteren is een must. Niet dat we intens op zoek zijn naar vooruitgang, het is eerder iets dat gewoon gebeurt en omvat een werkethiek die we blijven aanhouden. We zijn meer dan juist een thrashband. Muzikaal is er een evolutie te horen, maar we proberen zeker niet zoals anderen om ons geluid te veranderen zodat we meer succes zouden krijgen.’
Angelus Apatrida wil een boodschap verspreiden. Toch kan je hen geen politieke band noemen. ‘Politiek interesseert me niet, het gaat eerder over onrecht en wat er fout loopt in de wereld. Een onderwerp over mensenrechten is niet echt politiek getint. Dan moet je al spreken over partijen of ideologieën en dat doen we niet. Onze teksten handelen over wat er gebeurt in ons leven. Ook onrecht op gelijk welke manier of dingen die we zelf tegenkomen zoals het nummer ‘Snob’. Zelfs mentale gezondheid is een thema. Ik ga niet zeggen op wie je moet stemmen. We zijn met vier en hebben zelfs niet dezelfde politieke strekking. We zijn wel allen antifascistisch. Sla politiek dus maar over. Natuurlijk hebben we bepaalde gedachten over bijvoorbeeld milieuvervuiling en in bepaalde situaties word je zo geconfronteerd met een politiek gedachtengoed.’
Nu Guillermo het nummer ‘Snob’ vernoemt, polsen we eventjes op wie hij zo kwaad is. ‘Haha, dat klinkt nogal hevig. Ik had niet echt een speciaal iemand in mijn vizier. Het gaat meer om bepaalde mensen die je ontmoet in de muziekindustrie. 99% zijn leuke en toffe gasten maar die ene procent waar je met te maken krijgt zijn erger. Die noem ik snobs en het nummer was een toffe manier om me zo eens uit te drukken.’
‘De metalscene en vooral de jongere bands, en daar tel ik ons ook bij, leven in de gouden tijd van metal. We kennen nog steeds de ouderen die metal uitgevonden hebben, maar we kennen ook de nieuwe en de gevestigde waarden. Ik ben wel trots deel uit te maken van de lichting Europese metalbands. De Spaanse metalscene is trouwens één van de grootste van Europa. Er zijn tientallen festivals. Elke band wil in Spanje touren. Er zijn zoveel zalen en in de grote steden zoals Bilbao, Madrid en Barcelona kan je nog groter uitpakken. Er zijn zoveel plaatsen waar je kan spelen. Het is ons land en we zijn hier beroemd. Ik wil bij deze iedereen uitnodigen om Spaanse bands te ontdekken. Er is niet alleen Angelus en Crisix maar ook hardcore, crust en heavy metal. Soms in het Spaans en soms in het Engels. Het is in elk geval een gezonde en levendige scene.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 219.
