Vooraleer we met Tristan overgingen tot de echte orde van de dag, wilden we toch weten hoe hij ooit op het idee kwam om doodleuk zijn eigen machines te ontwerpen? ‘Ik ben oorspronkelijk een gitarist en maakte aanvankelijk muziek met behulp van een klassieke drumcomputer. De eerste Author & Punisher-platen, ‘The Painted Army’ en ‘Warcry’ zijn dan ook nog behoorlijk gitaar georiënteerd. Door mijn werk als mechanische ingenieur kon ik echter mijn muzikale droom niet naar behoren uitbouwen en dus ging ik op zoek naar een andere creatieve uitlaatklep. Ik besloot naar de kunstschool te gaan en begon daar na te denken over hoe ik mijn kennis van techniek en robotica kon combineren met mijn liefde voor muziek. Stilletjes aan begon ik aan toestellen te werken waarmee ik allerhande bizarre en heavy geluiden kon creëren. Ik noemde mijn creaties ‘drone machines’ en begon ze ook daadwerkelijk te gebruiken om muziek te maken. De platen ‘Ursus Americanus’ en ‘Women And Children’ lieten de gitaarpartijen achterwege en zijn volkomen machinaal en zo ben ik eigenlijk blijven verder doen. Mijn insteek is altijd de volgende geweest: hoe kan ik zware elektronische muziek interessant maken én houden zonder vooraf geprogrammeerde tracks af te spelen? Ik zag steeds meer dj’s gewoon een beetje aan knopjes draaien in plaats van hun muziek live te brengen en dat was in mijn ogen complete bull shit. Waar is het gevoel? Waar is het risico? Ik geef toe dat ik live ook enkele voorgeprogrammeerde tracks gebruik, maar negentig procent van hetgeen je hoort tijdens mijn shows wordt live gespeeld. Dat is behoorlijk uitdagend en fouten worden snel gemaakt, geloof me, maar het houdt me wel scherp en gefocust. Elke show is anders, elke show is uniek.’
We willen ook wel eens weten waarom een rasechte Amerikaan zijn vijfde plaat een Nederlandstalige titel, ‘Melk En Honing’, gaf. ‘Voor de meeste mensen die ik ken, is dat een erg exotische titel, maar voor jullie is hij natuurlijk erg herkenbaar. Ik kan al meteen zeggen dat ik geen Belgische of Nederlandse roots heb, maar toch heb ik een bepaalde voorliefde voor jullie noorderburen. Tijdens een van mijn eerste reizen naar Europa leerde ik enkele Nederlandse artiesten kennen en zij introduceerden me bij een groep mensen die echt openstonden voor hetgeen ik deed. De titel ‘Melk En Honing’ is eigenlijk een beetje een eerbetoon aan de mensen die Author & Punisher reeds vanaf het begin waardeerden en steunden.’
‘Nocturnal Birding’ bevat enkele van de sterkste songs die Author & Punisher ooit maakte, het is ook de eerste keer dat Shone een volwaardig lid bij het schrijfproces betrok. Gitarist Doug Sabolick, die er live reeds bij was, schreef actief mee aan het materiaal van ‘Nocturnal Birding’. In feite is Author & Punisher dus voor het eerst in zijn twintigjarige bestaan een duo. ‘Klopt. In mijn ogen is Doug een vast lid van Author & Punisher en niet zomaar iemand die enkele gastbijdrages levert. Wel blijf ik de voornaamste songschrijver en de architect van de sound, maar daar heeft Doug absoluut geen problemen mee. Doug begrijpt perfect wat ik met Author & Punisher wil doen en heeft voor deze plaat songs echt naar een hoger niveau getild. Zoals ik daarstraks al vertelde zijn gitaren natuurlijk geen heel nieuw element in Author & Punisher, maar ze waren nog nooit eerder zo prominent aanwezig. Een album als ‘Selfless’ van Godflesh heeft me destijds muzikaal gevormd. Die combinatie van elektronica en zware, beukende gitaren heb ik altijd fantastisch gevonden en na jaren bijna uitsluitend machinaal gewerkt te hebben, vond ik het tijd om ze er terug bij te halen. Ik miste ze gewoon, haha!’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 235.
