Frankie: ‘Costa Rica is een fantastische plaats om te wonen. Een klein land met zo’n vijfenhalf miljoen inwoners, waarvan de helft in de hoofdstad San José en de omliggende centrale vallei. Zowel de Atlantische als Pacifische stranden zijn zo’n vier uur rijden van waar wij wonen. We hebben wouden, bergen, vulkanen,… zowat alles waar je van kan dromen voor een vakantie. Toerisme is naast koffie onze belangrijkste bron van inkomen. Toch is niet alles hier paradijselijk. Ook hier is de politiek sterk naar rechts gekeerd. Corruptie scheert hoge toppen. Het is erg duur om hier te wonen. Wanneer we in Europa zijn, geven we minder uit dan hier. Bovendien verdienen we maar de helft van wat jullie verdienen. Da’s stresserend. Iedereen in de groep behoort bij de gelukkigen met een stabiele baan. Maar als er iets in de VS of Europa gebeurt, voelen wij de impact hier meteen. Onze economie is erg afhankelijk van het buitenland. De helft van het jaar regent het hier hard. Vermoedelijk is dat wel goed voor de koffie, maar daar ken ik eigenlijk niks van. Ik weet alleen hoe je het moet drinken en welke lekker is.’
Het album bevat drie covers. Hoe koos je die?
Chalo: ‘We wilden songs waar we een connectie mee voelen, die we naar onze hand kunnen zetten. We zijn geen tributeband, het exact naspelen is voor ons onzinnig. We denken zoals Metallica in de jaren ‘80 dacht, toen ze werk van Budgie, Mercyful Fate,… coverden. Hun versies klinken sneller en zwaarder dan het origineel. We krijgen over onze Metallica-cover vaak de vraag: ‘Waarom die song, waarom nieuw werk?’ Wel, wij vinden hun klassieke albums onaantastbaar. Ze gingen toen zo snel en zwaar als ze in die tijd konden. Daar kan je niet over. Als je het over moderne Metallica hebt: ze zijn als groep nog steeds onaantastbaar, maar hun productiestijl is zo hard veranderd. Wij, als fans, hebben al zo vaak tegen elkaar gezegd: de nummers zijn goed, maar de productie laat te wensen over. Het voelt niet juist, je voelt geen verbinding met de klassiekers. Daarom hebben we besloten de compositie ’72 Seasons’ naar onze hand te zetten: sneller, harder, korter, zoals een klassiek ‘Kill ‘Em All’-nummer. We hebben de beste stukken op een hoopje gegooid en Frankie screamt zoals James Hetfield in het begin van de jaren ‘80. Ik speel zoals Lars speelde ten tijde van ‘Justice’… enfin, dat probeer ik toch (lacht).’
Frankie: ‘We zijn opgegroeid met hardcore en punk. Discharge, Los Crudos,… Helemaal in het begin wilden we een punkgroep zijn. Maar die speelden allemaal zo snel, dat konden wij toen gewoon niet. We willen van covers ons eigen nummer maken. En nog een versie van de meest gecoverde platen, dat heeft ook geen zin. Het moet dus kunnen klinken als Chemicide, zonder het originele idee te compromitteren.’
Bij de eerste blinde luisterbeurt had ik niet gemerkt dat er covers op ‘Violence Prevails’ staan.
Frankie: ‘(glundert) Ja, dat is de bedoeling! Zeker met dat Metallica-nummer wisten we op voorhand dat er over gepraat ging worden, dat er een terugslag ging zijn. Als mensen zeggen: ‘Metallica is soft geworden’, wel die gasten zijn allemaal zestigers! We hebben gewoon de energie van veertig jaar geleden in het nieuwe werk gestoken. Dat je het niet meteen merkte is geweldig, dat is helemaal waar we voor wilden gaan!’
Chalo: ‘Zo weet je dat de riffs eigenlijk goed zijn. Tonnen respect voor Metallica. Wij gaan altijd fans zijn. Maar zij zitten in hun comfortabele zetel en spelen comfortabele metal. Wij zitten daarentegen in Costa Rica op een oncomfortabel krukje, met weinig middelen. Dus, fuck dat, laten we snel spelen!’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 229
