De pandemie leidde aanvankelijk tot een gebrek aan inspiratie bij Wednesday 13, zo gaat het verhaal. Maar de sympathieke horrorpunker kreeg daarbovenop in zijn directe omgeving ook nog te maken met twee overlijdens. ‘Ik had voor het eerst tijd vrij, en dat voelde in het begin als een verrassingsvakantie, maar daar leek uiteindelijk geen eind aan te komen. Tot overmaat van ramp overleed mijn moeder. Dat veranderde alles. Vervolgens begon ik te werken aan dit album en kwam een jaar later Joey (Jordison, ex-drummer van Slipknot, die tevens samen met Wednesday 13 aan de wieg stond van het succesvolle horrorpunkgezelschap Murderdolls – BN) te overlijden. Dat waren twee heftige gebeurtenissen die me raakten en ik weet niet of ik er ooit overheen ga komen. Gelukkig heb ik muziek en daardoor een therapeutische uitlaatklep om mijn emoties te kanaliseren. Een album kunnen schrijven en opnemen is beter dan in een hoekje te gaan zitten malen over alle negatieve dingen die gebeurden. Maar ik had nog nooit een plaat geschreven met dit soort emoties en ik wilde ook niet over dit soort onderwerpen pennen.’
Niet eerder kreeg Wednesday 13 te maken met het overlijden van iemand die zo dicht bij hem stond. ‘Mijn moeder was alles voor me. En Joey was echt als een broer voor me. Iedereen die ons weleens samen heeft gezien, weet dat we echt chemie hadden. We vochten als broers, maar hielden ook van elkaar. En hij was mijn muzikale held. Hij is de reden dat ik vandaag de dag kan doen wat ik doe. Ik heb zoveel van hem geleerd. Opnemen, zingen, hoe ik beter kon worden. Dat we nu nergens meer samen aan kunnen werken is een bittere pil. Op tour dragen we een paar nummers op aan hem: we spelen een paar tracks van Murderdolls. Dat is tof voor de fans, want zo voelt het alsof we samen komen voor hem’, zo verklaart Wednesday 13.
Maar als zowel zijn moeder als Joey niet waren overleden: hoe had zijn nieuwe album ‘Horrifier’ dan geklonken? Het antwoord is verrassend: ‘Ik denk dat het heel dicht zou zitten bij wat je nu hoort. Voordat mijn moeder overleed, had ik ‘You’re So Hideous’, ‘Christine’ en ‘Good Day To Be A Bad Guy’ al geschreven en Roman (Surman, gitaar – BN) had ‘Insides Out’ en ‘Halfway To The Grave’ al klaar. Nadat mijn moeder stierf, ben ik veel meer materiaal gaan schrijven, maar dat was heel donker en deprimerend werk. Ik vond het niet leuk. Ik dook terug in dat oudere materiaal waar ik aan had gewerkt en dat niet was gebaseerd op die donkere momenten. Ik denk daarom dat de plaat ongeveer hetzelfde zou hebben geklonken, want ik wilde gewoon geen deprimerende plaat maken, ondanks dat ik dat allemaal had meegemaakt.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 210.
