Toen Warlock in 1983 startte had je waarschijnlijk geen idee dat je veertig jaar later nog steeds albums zou maken?
‘Neen, uiteraard niet. Ik dacht toen als dat ik dit zes of zeven jaar zou volhouden, dat dat een enorm succes zou zijn. En plots zijn er veertig jaar verstreken die werkelijk zijn voorbij gevlogen. Alles gaat zo snel voorbij en er zijn zoveel hoogtepunten geweest, niet te vatten. In het begin dachten we dat we nooit buiten Duitsland zouden optreden, en kijk wat we allemaal bereikt hebben. We speelden al vrij snel in Nederland en België en ons eerste contract voor ‘Burning The Witches’ werd getekend bij het Belgische Mausoleum Records. We werden steeds groter en speelden vervolgens onze eerste show in Engeland, dat toch een waardemeter was in het muzieklandschap. We kwamen op tv-shows, toen werd er nog metal op tv uitgezonden. Onze grote doorbraak kwam er in 1986 toen we speelden op Monsters Of Rock Festival in Castle Donington. Ik was toen de eerste zangeres in de geschiedenis van Monsters Of Rock. Een jaar later kwam mijn droom uit, we mochten in Europa als support spelen voor Judas Priest. Dat was toen mijn favoriete band. Ik kreeg daarna de kans om drie dagen promotie te voeren in New York en was zo onder de indruk van die stad dat ik er wou blijven. Een van de hoogtepunten was uiteraard de opname van het ‘Triumph And Agony’ album waar zelfs Cozy Powell op mee drumde. Toen hadden we het gevoel dat de wereld aan onze voeten lag.’
Later met Doro vielen er ook heel wat hoogtepunten te noteren.
‘Gene Simmons die voorstelde ons tweede album te producen was werkelijk niet te bevatten voor mij. Ik weet nog dat ik met hem in de studio zat en toen ik moest zingen zei hij: “Kijk in mijn ogen als je zingt.” Ik probeerde maar dat lukte me niet omdat ik daar echt nerveus van werd en ik vond zijn ogen intimiderend. (lacht) Afgelopen jaar en dit jaar kwam ik zoveel vrienden van me tegen tijdens alle grote festivals, ik ontmoette Kiss enkele keren en Scorpions op het Monsters Of Rock Festival in Brazilië. Op Hellfest ontmoette ik Judas Priest. Daar stelde ik aan Rob voor om samen ‘Living After Midnight’ te zingen. Hij ging er onmiddellijk mee akkoord. Weet je, in onze beginperiode toen we nog niet zoveel nummers hadden, speelden we die song en ‘Breaking The Law’ talloze keren live. Rob zei: “Ik heb ook een wens, ik wil met jou ‘Total Eclipse Of The Heart’ van Bonnie Tyler zingen”. En zo geschiedde. Het nummer werd als laatste toegevoegd aan het album, het heeft zelfs de vinyl versie niet meer gehaald want die waren al geperst. Er is trouwens een videoclip van ‘Total Eclipse Of The Heart’.’
Je hebt in je carrière heel wat duetten opgenomen, wat vind je daar zo leuk aan?
‘Oh, ik vind dat echt geweldig om te doen. Ik heb zeker dertig of veertig duetten gezongen. Elk duet op een album vormde voor mij het hoogtepunt. Het was geweldig om twee duetten op te nemen met Lemmy, Udo Dirkschneider en Peter Steele (Type O Negative) die ook al overleden is. Met hem nam ik ‘Descent’ op, kippenvel krijg ik er nog steeds van als je hem hoort fluisteren.’
Is er een bepaalde song van de nieuwe release dat je echt nauw aan het hart ligt?
‘‘Heavenly Creatures’ is opgedragen aan alle dieren. Ik heb een groot hart voor hen. Lang geleden werd ik vegetariër, maar uiteindelijk vond ik dat nog niet genoeg en sinds zes jaar ben ik veganist. Ik voel me hier heel goed bij en ben fitter dan ooit. Ik wil hoegenaamd niet dat een dier moet lijden omdat ik een bepaalde trek in iets heb. Toen ik veganist werd, zei iemand: allemaal goed en wel, maar je draagt nog steeds lederen kledij. Die persoon had gelijk, ik stond daar vroeger niet bij stil. Nu draag ik louter synthetisch materiaal. Ik wil mijn afdruk zo klein mogelijk houden. Ik heb zelfs twee paarden geadopteerd, je kan ze niet meer berijden maar ik heb ze een goede thuis gegeven.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 218.
