Fredrik, vijftien jaar geleden verscheen ‘Beyond Colossal’, waarop Dozer enkele jaren later van het toneel verdween. Hoe voelt het om terug te zijn na al die jaren?
‘Het voelt goed. Er is eigenlijk niet veel veranderd, alles is vrijwel hetzelfde gebleven (lacht). Nee, het voelt echt goed. Misschien een beetje onwennig in het begin, maar daar waren we snel overheen toen we eenmaal begonnen met nieuwe nummers te maken. Ik heb thuis demo’s gemaakt en één nummer zat vrij snel goed. Het werd het eerste nummer voor het album en het is de afsluiter van de plaat, ‘Missing 13’, geworden. Dat werd een soort startpunt voor het nieuwe album, omdat we eerst niet echt wisten wat we moesten doen. We hadden niet echt een idee welke richting we op moesten; de ideeën schoten alle kanten uit, maar zonder richting. Maar toen we dat nummer af hadden, vonden we snel onze focus en de richting die we uit wilden, en toen verdween de nervositeit. Dus dat was in die zin toch wel een belangrijk nummer voor ons.’
In 2010 stak je Dozer enige tijd in de ijskast. Waarom was dat?
‘Omdat ik terug wou studeren: ik ging terug naar de universiteit en maakte mijn master in mechanical engineering af, ik wilde me daarop concentreren. In 2013 rondde ik die studies af en daarna speelden we sporadisch wat shows, zoals Hellfest in 2016.’
Het nieuwe album heet ‘Drifting In The Endless Void’. Waar komt dat vandaan?
‘Dat is de titel van ons space rock opus (lacht)! Er is een thema verbonden met deze plaat, een rode draad door de hele plaat heen: een verontschuldiging aan onze kinderen, de volgende generatie, over hoe we deze planeet hebben behandeld en we hen een vergiftigd geschenk geven. Zag je de albumcover met de giftige appel? Dat is een beetje het thema van deze plaat. ‘Drifting In The Endless Void’ is als een metafoor voor het zoeken naar een nieuwe thuis misschien? Ik vond de titel erg mooi, en het paste goed bij het thema en de stemming van de plaat. Er zit een soort droefheid in.’
Wat zijn de toekomstplannen voor Dozer op dit moment?
‘We gaan wat optredens doen in Europa, we spelen de Desertfests in Londen en Berlijn en nog wat festivals hier en daar. Niet alles is al aangekondigd, maar er zijn wat shows in augustus, in Duitsland en Portugal. En Hellfest. Ik weet zeker dat ik daar Pantera moet zien, want daar ben ik mee opgegroeid. Er is veel commotie omdat het zogezegd maar de halve band is, maar ik wil ze toch zien. Het is één van die bands, oh man... Ik had ze zo graag eens gezien in hun originele bezetting destijds. Maar zelfs nu klinkt het erg goed. Bijna te goed, de dingen die hij zingt klinken net als op de plaat.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 215.
