Een bekend gezegde is ‘what doesn’t kill you, makes you stronger’. Het is een tekstregel die frontman Ivan Moody ook op het album heeft verwerkt. En die in meerdere opzichten betrekking blijkt te hebben op de band.
Bathory: ‘Dit is een hiernamaals op alle fronten. Een nieuw hoofdstuk, op enorme schaal. Een drastische verandering. We zijn allemaal nuchter, we hebben line-up-wijzigingen ondergaan. We hebben veel tijd samen doorgebracht en dat was voorheen niet echt het geval. Iedereen was altijd meer op zichzelf. En als we thuiskwamen van een tour, ging ieder zijn eigen weg en zagen we elkaar niet veel tot aan de volgende tour. Met deze line-up zijn we bijna dagelijks samen. Zowel persoonlijk als muzikaal gezien heb ik het gevoel dat dit album een paradigmaverschuiving is voor ons.’
‘Je kunt zeggen wat je wilt over ons, maar we zijn erin geslaagd een eigen geluid te ontwikkelen. Ik bedoel maar: zelfs de mensen die ons níet leuk vinden, weten hoe wij klinken. En juist dat gaf ons de gelegenheid om er nu enigszins vanaf te stappen. We zullen altijd als Five Finger Death Punch klinken, omdat we nu eenmaal onze eigen sound hebben. Maar we konden nu echt doen waar we zin in hadden. Dat heeft bij ons geleid tot de meest gevarieerde plaat die we ooit maakten. Deze plaat was van alle negen albums daarnaast de allerleukste om te maken.’
Ondanks dat het misschien de allerleukste was om te maken, is het tegelijkertijd één van de meest serieuze albums van de band. Op ‘AfterLife’ keert het concept van het leven na de dood meermaals terug, in onder meer de titeltrack en ‘Judgment Day’. Bathory praat zelf ook regelmatig met Moody over existentiële vraagstukken. ‘Het idee van een hiernamaals bepaalt voor heel veel mensen hoe ze hun leven inkleuren’, zo licht hij toe. ‘Een voorbeeld: de Vikingen geloofden dat ze in de strijd ten onder moesten gaan om naar het Walhalla, het hiernamaals, te gaan. Dus zij leefden hun leven als een militant persoon die letterlijk in het harnas wilde sterven. En daarmee waren ze bijna onverslaanbaar. Kijk ook naar de Boeddhisten. Zij willen verlicht worden en een bepaald spiritueel niveau bereiken, omdat ze geloven dat als je niet het juiste spirituele niveau bereikt, je terugkomt op deze 3D wereld en je het leven opnieuw moet leven. Dus zij wijden hun leven aan het bereiken van dat juiste niveau. Christenen geloven in de hemel en de hel. Als ze zich gedragen, gaan ze naar de hemel, geloven ze. Ongeacht het concept of de religie, elk van deze paden die je kunt bewandelen heeft een gedachte over wat er zich na de dood afspeelt en hoe het hiernamaals eruitziet en dat bepaalt volledig hoe mensen hun leven invullen. Deze plaat gaat over dat soort ideeën en concepten.’
“Een nummer één hit scoren wordt in heavy metal gezien als een sellout.”
De laatste toevoeging aan de line-up van de band is meestergitarist Andy James, die zich in 2020 bij de band voegde als vervanger van Jason Hook. Ondanks deze nieuwkomer of misschien juist dankzij, verliep alles dus gesmeerd. ‘Er is maar één drummer, bassist en zanger binnen de band. Maar er zijn twee gitaristen. Het is dus heel belangrijk dat de sfeer tussen de twee gitaristen van de band goed zit’, zo licht Bathory zijn samenwerking met James toe. ‘Die moeten echt een symbiotische relatie hebben en elkaar respecteren. Als dat niet zo is, heb je steevast ruzies binnen de band. Andy is een ongelooflijk goede leadgitarist. Maar hij droeg ook een aantal riffs aan. Ik schreef zelf de eerste plaat volledig en het gros van de tweede. Daarna werd het meer een groepsinspanning. Ik zou nu ook weer voornamelijk de nummers schrijven en hij zou dan de leads spelen. Maar uiteindelijk droeg hij dus veel meer bij dan simpelweg wat leads.’
‘Het eerste nummer dat we uitbrachten van deze nieuwe plaat, was ‘AfterLife’, de titeltrack. Het werd onze dertiende opeenvolgende nummer één track in Amerika en onze 25ste top tien notering. Dat is gestoord. Onlangs lachten we daar nog om: hoe is het in godsnaam mogelijk dat in elk ander genre als een band of artiest een nummer één hit scoort, het wordt gevierd en je echt iets hebt bereikt. Je wordt een belangrijke artiest. Je bent de shit. Terwijl je dan in heavy metal wordt gezien als een sellout. Hoezo? What the fuck! Dat is toch bizar?’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 208.
