‘We hebben inderdaad wel onze sporen verdiend in de scene, ja. Vlak voor de coronapandemie besloot ik de stekker uit Izegrim te trekken. Niet omdat er onenigheid was, maar omdat we niet meer verder kwamen en daarom het spelplezier wat verloren. Er was geen groeimarge meer en we trokken als het ware aan een dood paard. De inspiratie was opgedroogd en dan blijft de motivatie ook achterwege. We bleven ook maar rondcirkelen in diezelfde kleine clubs en ook al hebben we daar jaren plezier aan beleefd, toch werd het een sleur. Doorgaan zou oneerlijk geweest zijn ten opzichte van onszelf én de fans. Marloes kwam met me mee uit Izegrim. Drummer Frank heeft het druk met God Dethroned, maar goede drummers zijn schaars en hij zag het wel zitten om toch als vast bandlid bij ons aan de slag te gaan. Ook Bleeding Gods zat stil sinds de pandemie, maar enkele van de bandleden toch niet helemaal. Hun gitarist Ramon stond mee aan de wieg van Haliphron en schreef heel wat gitaarriffs met geprogrammeerde drums eronder. Hij bracht bassiste Jessica en toetsenist David mee, waarna de bezetting compleet is.’
Was het van meet af duidelijk welke richting jullie op wilden met de muziek? Haliphron wijkt flink af van al die bands waarin jullie actief zijn of waren… al kan ik me voorstellen dat dat net de bedoeling was?
‘Onbewust wilden we inderdaad afwijken van wat we voordien al deden. Al ben ik net bewust bij Haliphron aan de slag gegaan omdat ik me niet wilde herhalen en nu net iets heel anders kon doen. Als muzikant kruipt je bloed toch waar het niet gaan kan, dus zonder muziek wilde ik ook niet verder, maar het moest wel iets zijn dat voldoende uitdaging had. Dat gold voor de rest eigenlijk ook, want ook Bleeding Gods klinkt heel anders en het mocht ook wel eens catchy en bombastisch zijn. We namen allemaal stukken op thuis en vroegen ons al snel af hoe het zou klinken wanneer een echte producer hiermee aan de slag zou gaan. Daarom namen we eerst drie nummers op in de Sandlane Studio, waar ook bands als Epica en Powerwolf al naartoe gingen. Door met de producer samen te werken, konden we onze gitaren finetunen en de orkestratie verbeteren, zodat de totaalsound vastgepind kon worden. Dat groeiproces was erg waardevol om het geluid van Haliphron écht te vormen.’
Vanwege de orkestrale arrangementen lijken er best wel wat invloeden van een Dimmu Borgir of Fleshgod Apocalypse in te zijn geslopen. Een bewuste zet, of haalde Ramon ergens anders inspiratie?
‘Als je naar zijn riffjes luistert, merk je dat de gitaren best wel sterk op de oude Metallica zijn geënt. Maar het orkestrale deel dat door toetsenist David werd geschreven, is niet per se door voornoemde bands geïnspireerd, al begrijp ik je vergelijking zeker. Hij is echter klassiek geschoold en luistert veel naar filmmuziek. Dat theatrale vindt je ook in zijn composities terug en dat past ook bij de grootse verhalen.’
Een haliphron is een reuzenoctopus. Was er een precieze reden om dat te kiezen, of klonk het gewoon cool?
‘Het klonk op zich inderdaad cool en we wilden een korte naam waarin niet de typische dood en verderf zat. Marloes kwam met die naam aanzetten en hij zat in de tekst van ‘Unidentified Mass’ verwerkt. Dat nummer gaat over een mythisch wezen dat diep in de zee leeft en onderzeeboten aanvalt, maar het is niet de gekende Kraken. Toen ging ze op zoek naar een bestaand dier en kwam ze bij die haliphron uit, wat ook lekker bij de band paste. Ook in de hoes zie je een verwijzing naar dat zeebeest terugkomen. Het moest niet al te duidelijk zijn, het mag vragen oproepen. Maar de artiest heeft dat mooi uitgebeeld en het is onze interpretatie van wat ‘onze’ haliphron is.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 214.
