Ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk is om je muziek steeds weer boeiend te houden als je enkel instrumentale songs maakt. Wat is Hemelbestormers geheim?
‘Ik weet niet of er echt sprake kan zijn van een geheim, maar Filips kwaliteiten als songschrijver zijn op zijn minst opmerkelijk te noemen. Ik denk dat het een combinatie is van haast constant geïnspireerd zijn, riffs en melodieën in zijn hoofd vormen, en zich een bijna ijzeren discipline opleggen. Als hij ideeën heeft, kan hij zich er echt toe aanzetten om ermee aan de slag te gaan. Op die manier kan hij soms op vrij korte tijd in verschillende genres complete platen schrijven. Voor Hemelbestormer duurt het meestal wel wat langer vooraleer iets kant-en-klaar is, maar voor sommige van zijn andere projecten kan het al eens snel gaan. Dat betekent niet dat de andere leden absoluut niets te zeggen hebben over de nummers. Alles wat aangebracht wordt, wordt aandachtig beluisterd en goed- of afgekeurd. Iedereen moet zich immers goed voelen bij de muziek die Hemelbestormer naar buiten brengt.’
“De ruimte, sterrenstelsels, zwarte gaten en aanverwanten zijn eindeloos fascinerend”
Wellicht is jullie relatief brede aanpak daar niet vreemd aan. Hemelbestormer blijft niet hangen in de typische post-rock van de doorsnee instrumentale band in het hardere genre, maar mengt dat met doom, sludge, black metal, ambient, … Kan alles voor jullie, zolang het de song maar ten goede komt, of zijn er wel degelijk grenzen die angstvallig bewaakt worden?
‘Eigenlijk is het best grappig dat je spreekt over een ‘brede aanpak’. Hemelbestormer heeft op zich best een breed uitwaaierend geluid dat zich inderdaad niet beperkt tot de pure post-rock. In feite luisteren alle leden naar erg uiteenlopende acts en stijlen, maar uitgerekend de persoon die verantwoordelijk is voor de muziek, Filip dus, valt daar een beetje buiten. Hij heeft een echte death- en black metalachtergrond en is daar altijd een beetje in blijven hangen. In tegenstelling tot mezelf is hij nooit echt actief op zoek gegaan naar andere stijlen om te ontdekken en heeft hij er altijd 100% zijn gading gevonden. Hij gaat binnen die genres wel al eens op zoek naar de grenzen en vernieuwing en staart zich dus zeker niet blind op oudere platen van pakweg twintig jaar geleden. Af en toe komt er al eens een uitschieter naar iets anders. Year Of No Light, toch niet echt death- of black metal, was een bijna directe aanleiding geweest om Hemelbestormer te beginnen, of toch alleszins muziek in deze stijl te maken. Hemelbestormer put dus eigenlijk invloeden uit verschillende genres, maar ze blijven wel allemaal vrij extreem of donker.'
Het thema dat Hemelbestormer al jaren bezig lijkt te houden is het universum in al zijn grootsheid. Vanwaar die passie voor de ruimte? Is Limburg niet groot genoeg voor jullie?
‘Zoals iedereen ondertussen wel weet, is Limburg het absolute toppunt der beschaving in Vlaanderen, en eigenlijk ook ver daarbuiten … Maar zonder gekheid, de ruimte, sterrenstelsels, zwarte gaten en aanverwanten zijn eindeloos fascinerend. Het zijn enerzijds dingen waarvan we vrijwel zeker weten dat ze er zijn en bestaan en dat we er zelfs deel van uit maken, maar anderzijds lijken ze zo onwerkelijk en ‘onaards’ en zijn ze haast niet te vatten. Deze dualiteit willen we ook naar voren brengen in onze muziek, in het artwork en in onze live visuals. Op onze hoezen zijn bijvoorbeeld steevast bergen of berglandschappen te vinden, zo’n beetje de ultieme metaforen voor aardse kracht en grootsheid, maar toch lijken deze haast van een andere wereld te zijn. In de visuals wordt er afgewisseld tussen beelden uit de ruimte en aardse taferelen zoals gletsjers, vulkanen en oceanen. Muzikaal laat het zich volgens mij wel raden. Het doel is altijd om de luisteraar een intense en bezwerende trip te bezorgen. Langs de ene kant groots, krachtig en zelfs verwoestend, het zogenaamde ‘meegezogen in een zwart gat’-gevoel, langs de andere kant sferisch, rustgevend en zelfs kalmerend. Allemaal gevoelens die de ruimte weet op te wekken, althans toch bij mij.’
“Uitdieping van de sound is erg belangrijk, het heeft weinig zin om telkens dezelfde plaat uit te brengen”
Mis je daarbij nooit een streepje zang? Dat zou je verhaal alleszins een stuk makkelijker overbrengen. Of wil je dat bewust achterwege houden?
‘Eigenlijk niet, al wil dat niet zeggen dat we er nooit eens over nadenken. De songs worden steevast geschreven en opgebouwd zonder zang in het achterhoofd, maar soms proberen we ons er weleens zang bij voor te stellen. Op de titeltrack ‘Collide & Merge’ voegde Michelle Nocon van Of Blood And Mercury (en vroeger ook Bathsheba, Serpentcult en Death Penalty) wat vocalen toe. Het geeft de song, trouwens het enige nummer dat een ‘normale’ lengte van een viertal minuten heeft, inderdaad een extra dimensie omdat er binnen de song ook ruimte voor is. Zo’n extraatjes houden de boel interessant en dynamisch, maar een voltijdse zanger of zangeres inlijven zie ik toch niet zo snel gebeuren. Daar hebben we, althans op dit moment, geen behoefte aan. De songs zijn muzikaal sterk en afwisselend genoeg om de klus ook zonder vocalen te klaren. Maar zeg nooit nooit. Tegen een eenmalige show met diverse zangers zou ik bijvoorbeeld zeker geen neen zeggen.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 204.
