‘Ik heb met mijn bandleden gepraat en ze zeggen allemaal hetzelfde: het is heel surreëel. Dit was de derde Grammy-nominatie en de eerste overwinning. In 2012 en 2014 was het niet gelukt, dus hield ik mijn verwachtingen deze keer in toom. Dream Theater werd bekritiseerd vanwege de lange nummers, unieke maatsoorten en frequente gitaarsolo's – allemaal redenen waarom sommigen dachten dat ze ons ervan zouden weerhouden een Grammy te winnen. Maar zelfs met het negen minuten durende ‘The Alien’ is het dus toch gelukt.’
Het soloalbum is deze keer niet geschreven en opgenomen met Matt Guillory, maar met Paul Logue. ‘Inderdaad, het paste niet in het tijdschema van Matt. Ik had in 2011 het nummer ‘No Holy Man’ ingezongen bij Eden’s Curse, de groep van Paul Logue. We hadden toen afgesproken om ooit eens iets samen te doen. En in maart 2020 liep ik Paul tegen het lijf in de vlieghaven van Glasgow na de laatste show van de tour van Dream Theater. Daarna kwam de wereld tot stilstand. Dus zeiden we tegen elkaar: “Als de pandemie zo erg wordt als ze voorspellen dan zouden we beter een album schrijven en opnemen.” We namen onze tijd. Zelfs tijdens de opnames van ‘A View From The Top Of The World’ bleef ik werken aan mijn soloalbum. Het was een soort therapie voor mij. En mijn teksten gingen ook bewust niet over de toestand in de wereld. Godzijdank voor de technologie, zodat we eraan konden werken in onze aparte studio's. Paul en ik schreven alle muziek en toen dat eenmaal klaar was, konden de andere muzikanten hun ideeën eraan toevoegen. En ze leverden fantastisch werk. Het is een enorm groot eerbetoon geworden aan classic rock. Ik was altijd fan van Deep Purpe en Led Zeppelin en talloze andere groepen. Maar Zeppelin blijft voor mij mijn ‘all time favourite’ band. Hun muziek is zo diepgaand, zo opwindend, zo eclectisch, ze zijn ongelooflijk. Daarom dat er een cover op mijn album staat van ‘Ramble On’. Het blijft trouwens maar een eerbetoon, want je kunt nooit klinken als Led Zeppelin.’
James voegt nog toe: ‘Een van de dingen die ik zei tegen Paul waarvan ik dacht dat het cruciaal was, vooral als je iets doet in deze tijden, is dat geen van mijn teksten zou weerspiegelen wat er op dat moment in de wereld aan de hand was, vooral de pandemie. Neen, er zijn veel andere dingen om over te praten, onder andere over gewoon een mens zijn en daarom kwam ik op de titel ‘Beautiful Shade of Grey’. Al mijn vorig solowerk met Matt Guillory was prachtig en ik blijf er trots op, maar dit is een totaal ander album geworden, meer uitgekleed en akoestisch. Oorspronkelijk wilde ik enkel een akoestische gitaar en zang, maar Paul zei dat je niet de ganse tijd rond een kampvuur kunt luisteren naar dergelijke muziek, er is ook iets dieper nodig. Dus werd het toch een volledige groep maar de akoestische gitaar bleef voor het grootste deel. De rest moest groter, meer georkestreerd, maar de fundamenten moesten blijven.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 207.
