‘Ik heb me altijd een beetje geschaamd omdat ik werd gezien als de persoon die de fluit in rockmuziek introduceerde. Er waren anderen voor mij, zoals Ray Thomas van The Moody Blues, Chris Wood van Traffic, Thijs van Leer van Focus en zelfs Peter Gabriel van Genesis. Ik kende vooral de dwarsfluit van folk en klassieke muziek. Het feit dat ik het speelde in rock was niet zozeer omdat ik beïnvloed was door anderen maar eerder omdat ik faalde als gitarist. Ik zou nooit een Eric Clapton worden. Ik had hem live gezien in 1966 en besefte toen dat ik beter iets anders zocht als instrument. Ik had een gitaar die ik van Lemmy Kilmister gekocht had en deed die van de hand. Toen zag ik een dwarsfluit in de muziekwinkel en die was zo mooi en glimmend … dat was de initiële reden van de aankoop. Maar na weken oefenen, lukte het maar niet om daar deftige deuntjes uit te halen. Tot iemand mij zei dat ik niet in dat gaatje moest blazen, maar erlangs, haha.’
‘Het is een akoestisch instrument dat moeilijk te versterken is. Het is ook niet zo eenvoudig om er op een agressieve manier op te spelen. Maar dan ontwikkelde ik de zangtechniek, een soort scatten in de dwarsfluit die die agressiviteit toevoegde. Ik was zelfs een beetje jaloers op zij die die fluit zacht konden bespelen want ik kon dat niet. Ik bewonderde daarom de fluitsolo in ‘Nights In White Satin’. Ik vond het teleurstellend en verrassend dat die dwarsfluit niet overgenomen is door andere muzikanten. Na mij is er bijna niemand die de fluit als hoofdinstrument gebruikt in rock. Het zou bijvoorbeeld enorm goed klinken bij muziek van Coldplay en veel andere groepen. Het is mooi om een grote vis in een kleine vijver te zijn, maar soms wordt het wat eenzaam.’
‘Zoals altijd begin ik reeds aan het schrijven van een nieuw album op nieuwjaarsdag om negen uur ’s morgens en bij het verschijnen van de vorige plaat was ik al volop bezig met ‘RökFlöte’. Het lijkt een terugkeer naar de seventies toen we ieder jaar een nieuw album uitbrachten. Het leek het goede moment om het ijzer te smeden terwijl het warm was. Ik word er niet jonger op en op de leeftijd van 75 lijkt het verstandig om door te gaan in plaats van achterover te leunen en te genieten van de pracht van mijn oude dag. Misschien lukt het me over een jaar of twee niet meer … En ik heb ik nog wat creativiteit over die ik wil delen terwijl ik nog in de stemming ben. Ik geraak trouwens pas in de juiste stemming door mezelf een deadline op te leggen. Zo ben ik al sinds ‘Thick As A Brick 2’ in 2012 telkens op nieuwjaarsdag begonnen met nieuwe muziek. Ik heb al een concept en een synopsis voor een volgend album dat zal verschijnen in oktober 2024.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 214.
