... / Story's / Markant / JOHNNY THE BOY: Simpel, ruig en rauw
Markant

Updated 06/07/2023

Markant

JOHNNY THE BOY: Simpel, ruig en rauw

Johnny The Boy is een Brits/Zweeds drietal dat ons met een sardonische glimlach trakteert op een welgemeende middelvinger. Net als in de film ‘Mad Max’ en het labiele, licht psychopathische personage naar wie men zich heeft vernoemt, ademt deze act een bizarre combinatie van gevaar, hopeloosheid en dierlijke rauwheid uit. Hoofdverantwoordelijke hiervoor is Justin Greaves, de man die met Crippled Black Phoenix de Pink Floyd van deze generatie geschapen heeft. Voor Johnny The Boy laat hij de eigenzinnige post rock even voor wat het is en duikt hij in de diepste teerput van de hel. Black metal, sludge, crust/punk en andere minder fijngevoelige genres maken de dienst uit en dat is gezien de man zijn verleden niet zo'n vreemde vaststelling. De reden voor zijn terugkeer naar de rauwe en heavy zijde van zijn muzikale spectrum legt hij ons tijdens een gemoedelijke babbel in hoogsteigen persoon uit. Ook zangeres Belinda Koric en bassist Matt Crawford schuiven digitaal mee aan tafel.

Vreemden kunnen we ze bezwaarlijk noemen, want Koric is al jaren de vaste zangeres bij CBP en ook Crawford is al een tijdje bij de illustere act betrokken. Drie bekenden die samen een nieuw project uit de grond stampen, de ontstaansgeschiedenis van Johnny The Boy laat zich uiteraard al raden. Justin pikt spontaan in. 'Wel, het klinkt misschien als een cliché, maar Johnny The Boy is er eigenlijk door een stom toeval gekomen. Jaren geleden, ik denk zo rond 2016 of 2017, waren we met CBP aan het repeteren en tijdens een pauze begon ik wat rond te klooien met enkele riffs die behoorlijk black metal klonken. Iemand anders, ik ben vergeten wie precies, begon mee te drummen en Belinda volgde spontaan met haar necro vocalen. Iedereen die ooit in een band heeft gespeeld zal ooit wel een soortgelijke situatie hebben meegemaakt, haha. Hoe dan ook, het klonk allemaal behoorlijk goed en er werd zelfs een kort filmpje online geplaatst waardoor mensen zich begonnen af te vragen of we een nieuwe band waren begonnen. Je kan dus zeggen dat Johnny The Boy op dat moment ontstond, maar de eerste jaren werd het idee dat we toen hadden niet echt uitgewerkt.’

Johnny The Boy © Chantik Photography

De naam Johnny The Boy springt meteen in het oog wegens 'niet bepaald alledaags' en op het eerste gehoor staat hij ook compleet haaks op de ruwe blackened sludge core-n'-roll die het trio ongebreideld uitbraakt. Hoe kwam men op het idee om zichzelf te vernoemen naar het meest geflipte personage uit een al even geflipte film? Dit keer is het Belinda die vrijwel onmiddellijk het woord neemt. 'Onze eerste gedachte voor een bandnaam was World War. De naam ademde in onze ogen puur nihilisme en totale vernietiging uit en dat leek ons wel bij de muziek te passen. Langs de andere kant vonden we ook dat het misschien iets té voor de hand lag en dat wilden we absoluut vermijden. Zodoende gingen we op zoek naar een naam die niet meteen het soort muziek dat we speelden uitstraalde, maar eerder mensen op het verkeerde been zou zetten.' Justin vult aan. 'In Johnny The Boy konden we ons uiteindelijk allemaal vinden. Het is een naam die in eerste instantie voor heel wat gefronste wenkbrauwen zorgt, maar eens men achter de betekenis komt ook voor een enorm 'Aha!'-gevoel kan zorgen. Mensen die onmiddellijk de link met de film kunnen leggen, zullen immers meteen weten wat voor vlees ze in de kuip hebben, want hoewel hij anderen vaak het tegendeel probeerde te bewijzen, was Johnny The Boy gewoon compleet gestoord! Ik hou wel van zo'n dualiteit en eigenlijk is het ook een beetje op ons toepasbaar.' 

Muzikaal wordt Johnny The Boy omschreven als een mix van Mötorhead, Tragedy, Iron Monkey en Bathory. Volgens Justin valt daar zeker wat voor te zeggen, maar dienen we het ook weer niet al te letterlijk op te nemen. 'Het is zeker niet zo dat 'You' een black metalplaat zoals Bathory die maakte is geworden. Ook is het geen rock-n'-roll zoals Mötorhead of felle hardcore in de trant van Tragedy. We hebben deze acts zeker niet klakkeloos gekopieerd. Maar al die bands brachten destijds wel een bepaald gevoel teweeg en dat is hetgeen we proberen te bevatten met Johnny The Boy. We willen met deze band geen hommage brengen aan bands of genres die we te gek vinden, maar muziek maken in dezelfde geest. Dus als ik Bathory als referentie opgeef, wil ik daar niet mee zeggen dat we een black metalband zijn, maar wel dat we dezelfde attitude en instelling hanteren.'

Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 216.