Heel wat van onze lezers zullen allicht nog niet zo vertrouwd zijn met het muzikale verleden van Julie, ook al is ze al meer dan twintig jaar actief. ‘Ik heb er inderdaad al wat jaartjes op zitten, maar mijn persoonlijke invloeden kwamen helemaal niet uit de heavy muziek. Oude soul en R&B, klassiek, jazz als Miles Davis,… Heel gevarieerd dus, maar toen ik eenmaal zelf muziek begon te maken, was ik vooral onder de indruk van vrouwen met een eigen mening en een grote mond. Vooral punkvrouwen dus… Verder waren er bands als Jesus Lizard, Unsane en andere lawaaierige, chaotische en licht gestoorde acts die mijn pad verlichtten. Meestal associëren ze me met noise rock, al heb ik zelf last met dat soort benamingen.’
Gek genoeg was er altijd een beetje een muur tussen noise rock en metal, ook al zijn er meer overeenkomsten dan verschillen. Daar stond Julie echter nooit bij stil. ‘Het kan me allemaal niks uitmaken. Waarvoor dienen zo’n labels anders dan soortgelijke muziek te vinden die je waardeert, net als met boeken in een bibliotheek? Maar aangezien ik sowieso al weinig naar heavy muziek luister thuis, is het ook lastig voor me om de genres te definiëren. Zelf pas ik ook niet meteen in één of ander hokje: geen metal, geen post rock,… Er gebeurt heel veel op mijn plaat, zowel muzikaal als vocaal, maar het kan me niet schelen hoe ze het noemen, zolang de muziek maar goed is.’
Eigenlijk waren we wel een beetje geprikkeld door de vreemde albumtitel ‘Ridiculous And Full Of Blood’. Het klinkt ergens cryptisch en mysterieus, je kan er niet meteen een betekenis op plakken. ‘De idee erachter is dat, wanneer je serieus door het leven gaat, de passie er ook van af zal stralen. Daarom zie je op de hoes ook al dat bloed op mijn gezicht, dat voor passie staat. ‘Ridiculous And Full Of Blood’ is hoe het leven soms voor mij aanvoelt, want soms kan je amper volhouden waar je allemaal mee bezig bent: je werk, je muziek, iets geweldigs koken,… Dat moet je allemaal volle bak doen, je moet elke dag leven alsof het je laatste is! Soms hebben we last van een vernauwd perspectief en vergroten we onze ellende zodanig uit dat ze de rest klein doet lijken, maar dan moet je gewoon even het nieuws opzetten en zien hoeveel harder sommige anderen afzien. Dan besef je weer dat je jezelf nog gelukkig mag prijzen. Je toont pas respect voor je eigen leven door je helemaal te geven. En ja, dat ‘Ridiculous’ slaat inderdaad op zelfrelativering. Je moet kunnen grappen en grollen, of dingen uitproberen waarbij je een mal figuur slaat. De zin van de onzin? Wel ja, dat laat ik misschien wel in mijn hals tatoeëren!’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 224.
