‘Mijn gezondheidstoestand had er zeker iets mee te maken, maar we wilden een nieuw album maken op de juiste plaats en op het juiste moment. Het moest dus goed voelen en het was pas op het ogenblik dat we met de opnames startten dat ik het gevoel had dat we echt terug samen waren als band.’
Was er een andere manier van schrijven voor ‘Three Sides Of One’ dan gebruikelijk?
‘Deze keer waren we veel meer samen aanwezig. We luisterden naar wat we elk als idee hadden en naar voor brachten. In het verleden zijn we soms gestart van absoluut nul en bouwden we samen iets op. Op andere momenten hadden we reeds een eigen demo klaar als we elkaar in de studio zagen. Om het even hoe we ons voorbereiden voor werk in de studio, altijd eindigt het als een King’s X-compositie, ook al is het aanvankelijk aangedragen door één van ons. Het wordt telkens een song van ‘ons’. We zijn drie individuen die samen enkel dat kunnen creëren waar King’s voor staat. Er is geen vaste formule bij ons wat betreft songschrijven, maar het leidt telkens tot wat van King’s X … King’s X maakt.’
Wat mogen we van King’s X verwachten op de langere termijn? Jullie zijn niet meer van de jongsten …
‘Geen idee. Ik leef heden van dag tot dag. Het gaat er in de wereld zo aan toe dat ik geen plannen meer wens te maken. Ik weet niet meer wat er al dan niet waarheidsgetrouw is en wat er al dan niet gaat gebeuren. We hadden plannen, voor de afgelopen tweeëneenhalf jaar. Daar is iets tussen gekomen, weet je. Ik ben geen wereldleider die het even zal bepalen.’
Is wat je nu zegt ook een gevolg van de twee hartaanvallen die je hebt gehad? Dat deze je manier van kijken naar het leven en de wereld op zijn kop hebben gezet?
‘Ja, op een zekere manier heeft het alles veranderd voor me. Het bezorgde me een nieuw perspectief wat betreft mijn lichaam. Ik kreeg het gebod om te luisteren naar mijn lichaam. Het is namelijk het lichaam dat ervoor zorgt dat we op deze wereld zijn, voor een zekere tijd althans. Ik wil hier nog een tijd blijven, want wat er daarna komt, dat weet ik al helemaal niet. Men denkt aan de dood als iets slechts. Maar misschien is het wel iets goeds. Je moet weten dat ik bij mijn eerste hartfalen in 2012 au fond dood was. Inderdaad, dood. Want mocht ik alleen zijn geweest op dat moment, dan had mijn vrouw niet kunnen ingrijpen (zie hiervoor ook ‘She Called Me Home’ van het nieuwe album – RC). Ik herinner me dus absoluut niks meer van wat er toen met me gebeurd is. Wat me dan ook aan het denken zette dat de dood mogelijks wel iets aangenaams en pijnloos kan zijn. Hoewel het voor mijn vrouw op dat ogenblik zeker niet zo was. Dus ik concludeer: sinds dat moment leef ik van dag tot dag.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 209.
