De afgelopen twee jaar waren niet de beste timing om de band op de kaart te zetten en toch zijn jullie erin geslaagd enorm te groeien.
‘Hoewel ons eerste album net voor de pandemie uitkwam, hebben we toch geluk gehad, want we hadden een kleine, Europese tour gepland van tien dagen na de release en die hebben we nog helemaal kunnen doen. Het laatste concert was ongeveer een week voordat hier in Denemarken het slot erop ging. Natuurlijk werden daarna zowat alle shows ofwel uitgesteld of helemaal afgelast en dat was een gevecht met onszelf. Je hebt het gevoel dat er heel wat potentieel in je band zit, maar je raakt niet vooruit als je de fans niet kan ontmoeten en voor ze spelen. Een hele frustratie dus. Persoonlijk denk je dan aan de ontwikkelingen die wel mogelijk zijn en omdat we geen shows konden spelen, beslisten we dan maar om het volgende album aan te vatten. We hadden toch niets anders om handen en na onze eerste plaat wisten we toen al welke richting onze nieuwe muziek zou uitgaan. De basis moest blijven, maar we zouden nu wel meer buiten de lijntjes gaan kleuren, we wilden muziek maken zonder ons aan grenzen te houden. We wilden ook geen medelijden hebben met onszelf, de situatie was wat ze was en wij waren niet alleen in dat schuitje, alle bands hadden hetzelfde probleem.’
Toen we voor het eerst de single ‘Grains’ hoorden, ging ‘black metal!’ door ons hoofd. Je hebt je in andere interviews al uitgelaten over het feit dat je heel wat inspiratie haalt uit het genre, van bands als Satyricon. Is die invloed bewust in de nieuwe muziek geslopen?
‘Iedereen in de band, behalve Sara, zijn echte black metal fans en toen we de laatste nummers voor ons debuut hadden geschreven, ‘Ropes Pt. I’ en ‘Ropes Pt. II’, die ook al een black metal gevoel hadden, wilden we inderdaad bewust voor de nieuwe muziek bekijken of we daar meer konden mee doen. ‘Grains’ was het eerste resultaat daarvan op de nieuwe plaat en die invloeden kan je inderdaad niet verloochenen, het was dus zeker een bewuste keuze. Ook de derde single ‘Harena’ heeft onmiskenbaar een black metal gevoel. Dat is wat ik bedoelde toen ik zei dat we ons niet aan grenzen willen houden. Ik zie ons in de toekomst zelfs nog meer experimenteren met het genre. We willen niet dat elke plaat een doom of doom/death metalalbum wordt en dus zoeken we bewust andere invalshoeken waarvan we houden om die te verwerken in de muziek.’
Jullie zijn jong en zijn ook nog een jonge band en hadden voor Konvent alle vier weinig ervaring in andere groepen, maar alles is erg snel gegaan. Hoe voel je die evolutie aan?
‘Ik moet deze vraag nu inderdaad anders beantwoorden dan zou je me ze twee jaar geleden gesteld hebben. Ik zou gedacht hebben dat onze evolutie vooral zou gekomen zijn uit het live spelen van shows en op die manier ervaring op doen. Maar gezien dat niet is kunnen gebeuren, moet ik zeggen dat wij eerder persoonlijk geëvolueerd zijn en we elkaar binnen de band nog beter hebben leren kennen. We hebben een beter zicht gekregen op wie wat zal doen in de band en dan meer bepaald over een aantal praktisch zaken. We zijn er ons bewust van geworden dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet opnemen als we willen dat dit gaat werken. We hebben beseft dat we nog meer en beter moeten samenwerken om tot een album te komen als wat we nu gemaakt hebben. We willen nu kijken hoe ver we met de band kunnen komen. Hopelijk zal het nu alsmaar verbeteren in de wereld en kunnen we uitkijken naar een volledige terugkeer van live shows. Dat zal ons hopelijk de mogelijkheid geven om buiten Europa te spelen, naar de VS te reizen, want er is heel wat interesse vanuit die hoek. Het zou fantastisch zijn om daar een tournee te kunnen doen. Maar we kijken ook even goed uit naar het uitgestelde Metal Méan Fest bij jullie bijvoorbeeld, daar horen we alleen maar erg positieve dingen over. Persoonlijk probeer ik altijd een positieve instelling te behouden en we houden dus onze vingers gekruist.
Twee jaar geleden had je het over de goedkope instrumenten waarop jullie speelden en dat jullie absoluut geen instrumenten-nerds waren. Is er ondertussen iets veranderd aan het hardware-arsenaal of gebruik je nog steeds die Jaguar bas?
‘Ja, zeker, ik gebruik die bas nog steeds, alleen heb ik er nu twee, dezelfde (lacht). Ik heb dus eigenlijk helemaal geen updates gedaan. We hadden vandaag nog een serieus interview met een Amerikaanse website ‘Premier Guitar’ en ze wilden onze uitrusting zien, maar eigenlijk hebben wij bijna niks. Ik gebruik maar één pedaal (lacht opnieuw) en Sara speelt nog steeds op haar goedkope Squier Jagmaster, ik vrees dus dat we weinig indruk hebben gemaakt! Als het werkt en het klinkt goed, waarom zouden we onze instrumenten dan aanpassen?’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 206.
