‘Ik vroeg me altijd maar af: ‘Is dit de dag dat ik iets speciaals zal schrijven?’. Maar je kunt dat niet forceren en op die manier eindig je in overmatig perfectionisme en het eindeloos overdenken van alles. Iedere artiest kent die strijd. Als je meer succes krijgt, dan wordt succes ook je streefdoel. Dat heeft een mooie kant – in volle zalen spelen, goede tournees en connecties – maar het verhoogt ook de werkdruk. Soms moet je jezelf geweld aandoen, om het plezier erin te houden. Dan vraag ik me af waarom ik de druk zo hoog blijf leggen bij mezelf. Ik viel daaraan wel eens ten prooi, maar het podium delen met mijn beste vrienden heeft me erover heen geholpen.’
‘Het doel was een album dat breekt met genres en de diverse muziekstijlen overstijgt. Ik wou een mix van Dark Tranquillity, Paradise Lost en HIM met moderne metal. De eerste riff die ik toen schreef was die van ‘Wall Of Gloom’. Ik dacht terug aan de tijd toen ik Paradise Lost voor het eerst hoorde. We hebben zelfs samen getoerd en deze song is een ode aan hen. Toen ik daarin geslaagd was, had ik een reden om ’s morgens op te staan. De volgende dagen verschilden mijn invloeden van Arch Enemy naar Anathema, Sisters Of Mercy, Primordial of The Cult. Dat was heel inspirerend. Want je klasseert muziek niet in genres. Het moet er bovenuit komen en er voor je zijn in goede en slechte tijden, dat is alles.’
‘Ik wou een album maken dat iedereen zou verbazen. Het zou moeten de aandacht opeisen, een schok teweegbrengen. Omdat het kunst is en kunst is durf tonen en lef hebben! Ik weet nog niet goed of dit album gedurfd genoeg is of die zienswijze gewoon een vreemde kronkel in mijn brein is (grinnikt). We zien wel. Voor elke verandering heb je moed nodig. Dat gaat van kleine naar grote dingen in het leven. Over je job opzeggen om jezelf terug te vinden of een jaar naar het buitenland te gaan. Of een tatoeage zetten, voor de eerste keer diepzeeduiken of het Penismuseum in IJsland bezoeken (lacht). Als je dit allemaal samenvoegt krijg je het gevoel dat wij hadden in de studio, toen alle stukjes van die puzzel langzaam maar zeker op hun plaats vielen.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 209.
