Hoe hou je op het podium de balans tussen een goede vocale prestatie en het opjutten van het publiek?
‘Dat is een gevecht dat ik elke keer op het podium moet aangaan. Ik beweeg niet veel tijdens een optreden, want sommige songs zijn verschrikkelijk moeilijk. Ik kies een plek en daar plak ik dan nogal aan vast. Een beetje rondwandelen, mijn voet op een monitor,… Veel bewegen zou ten koste gaan van de performance die ik het publiek wil brengen. Ik substitueer dat door veel met mijn handen te bewegen plus hier en daar een welgemikte headbang. Ik slaag erin om het publiek bij de zaak te houden, maar rondspringen zit er niet in. Op zo’n momenten merk je dat ik geen cardio doe (lacht). Als je daarentegen Eddie Hermida van Suicide Silence bezig ziet… Ik vroeg het hem onlangs nog hoe hij dat kan. Ik bewonder hem daarvoor. Die loopt van de ene naar de andere kant, springt als een stuiterbal,… Ik zou los doodvallen mocht ik het proberen.’
De reactievideo op ‘To The Hellfire’ van The Charismatic Voice, het YouTubekanaal van de operazangeres Elizabeth Zharoff, was mijn eerste contact met jou als performer. Dat nummer heeft veel in gang getrokken.
‘Toen covid ons trof, zochten velen naar een uitlaatklep. Die video kwam toevallig net dan uit. En plots was iederéén reactievideo’s aan het posten. Ik herinner me een moment waarop ik en Austin een hele dag reactievideo’s bekeken hebben. Het leek eindeloos. Hoe meer we er bekeken, hoe meer er leken bij te komen. Er zijn meerdere redenen waarom ‘To The Hellfire’ en de EP zo zijn aangeslagen, maar de opvolgvideo’s die ik samen met The Charismatic Voice maakte, horen zeker bij de verklaring van het succes. Het voelde allemaal natuurlijk. Het werd ons allemaal aangeboden: ‘Hey, zou je dit en dat willen doen?’. Ja, natuurlijk! En de sneeuwbal ging aan het rollen.
Heb je iets bijgeleerd uit de video die je maakte met Elizabeth waarin een camera in je keel gestoken werd?
‘Sindsdien durf ik geen vocale coachinglessen meer te geven. Lange tijd dacht ik te weten wat er zich in mijn keel afspeelde en ik beschreef aan mensen hoe het er uitziet als je vocalen doet, hoe het voelt. En toen maakten we die video… En bleek wat ik vertelde helemaal niet te gebeuren. Nog niet half. Dat zette me met mijn beide voeten op de grond. Ik ben voor het grootste gedeelte autodidact. Je zoekt dan je eigen manier om dingen te doen. Er is de juiste manier om iets te doen en de manier die je zelf ontdekt hebt. De dokter die de keelcameravideo begeleidde, merkte dat meteen op. Hij beschreef dat mijn stem heel andere posities in nam dan wat in zo’n situatie te verwachten viel. Eén kant overheerste volledig, terwijl de kanten normaal netjes in het midden symmetrisch samenkomen. Of je nu zingt of screamt, dat hoort zo te gaan. Bij mij doet één kant gewoon niet mee, alsof die niet bestaat. De andere kant eet die op. Dat was het vreemdste dat ik ooit hoorde.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 210.
