‘Pain Is Forever And This is The End’ is een intrigerende titel.
‘De titel was lang een werktitel en meer een cynische grap. Maar hoe meer we aan de plaat werkten, hoe meer we vonden dat de titel perfect paste. Het is ergens uiteraard een beetje ‘over the top’. Maar zoals gezegd, alles wat mis kon lopen liep mis. De witte hoes staat ook in sterk contrast met het artwork van de eerste drie platen, die allemaal heel zwart en ‘metal’ waren. Ik vond het belangrijk om aan te tonen dat dit album een ander gevoel in zich heeft. Het beeld dat je als het ware door de titel en het bandlogo kan zien, is een foto die werd genomen door de ruimtetelescoop Hubble. Die beelden zijn vrij van copyright en mogen door iedereen gebruikt worden. Florida is een gebied waar veel sektes actief zijn zoals Scientology en de getuigen van Jehova. Tijdens de pandemie doken er veel mensen op die aanhangers zijn van allerlei samenzweringstheorieën. En we hebben daar met de hoes van de plaat als het ware een persiflage op willen maken. Alsof je een brochure van Scientology in de hand hebt die iemand je in de hand heeft gestoken, met alle antwoorden en de belofte van een beter leven.’
Je hebt met Mantar nooit rustige muziek gemaakt. Desondanks hebben we het gevoel dat er in ‘Pain Is Forever …’ meer dan ooit een gevoel van woede zit.
‘Ik zou het zelf eerder omschrijven als een gevoel van frustratie. ‘Pain Is Forever …’ is een harde en intensieve plaat geworden omdat dat gewoon moest. We hadden de band in de loop naar dit album bijna opgeheven. Omdat we zo dicht tegen onze grens zaten, er zo veel verkeerd liep en we met zo veel problemen moesten afrekenen. Ik voelde me zowel fysiek als geestelijk echt uitgeput. Veel collega’s waren triest omdat ze niet op tournee konden gaan. Maar ik miste dat helemaal niet. Ik treed graag op en ik maak graag muziek. Maar ik ben ook graag alleen. Ik heb hier in Florida een groot huis en veel groen rondom mij. Het is hier heel landelijk en er is hier veel ruimte. Ik heb dat echt nodig en ik geniet daar ook van.’
Jullie zijn slechts met zijn tweeën. Desondanks slagen jullie er in om live een ware muur van geluid neer te zetten. Er zijn maar weinig bands die we kennen die dat kunnen.
‘Dat is fijn om te horen, vooral omdat dat eerder een toeval is. We hebben in het begin weliswaar naar een bassist gezocht, maar er was gewoon niemand die met ons wou meedoen (lacht).’
Zagen we het trouwens goed dat je het bandlogo van AC/DC in het groot op je buik hebt laten tatoeëren?
‘Dat klopt. Maar ik heb het bandlogo van AC/DC op verschillende plekken op mijn lichaam staan. Er is geen enkele band die zoveel voor mij betekent als AC/DC. Ik ben daarmee opgegroeid. AC/DC is de reden waarom ik gitaar ben gaan spelen en muzikant wilde worden. Mijn vader heeft voor mij eens een cassette op de rommelmarkt gekocht met aan de ene kant ‘If You Want Blood You’ve Got It’ en aan de andere kant ‘Highway To Hell’. Toen ik die albums voor de eerste keer hoorde… dat heeft gewoonweg mijn leven veranderd. Er gaat vrijwel geen enkele dag voorbij zonder dat ik naar AC/DC luister of aan de band moet denken.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 208.
