... / Story's / Markant / MIDNIGHT: Ode aan de scene
Markant

Updated 28/05/2025

Markant

MIDNIGHT: Ode aan de scene

De band Midnight bestaat maar uit één persoon. Multi-instrumentalist en vocalist Athenar wordt live bijgestaan door andere muzikanten, maar eigenlijk maakt hij soloplaten. Het nieuwe album, ‘Steel, Rust and Disgust’ bestaat grotendeels uit covers. De keuze van bands die daarop gecoverd worden, mag origineel genoemd worden. Waar veel artiesten opteren voor bekendere namen, koos Athenar voor vrij obscure bands uit zijn eigen regio, Cleveland. Hij heeft daar zo zijn redenen voor

‘In de COVID-19-periode heb ik heel veel nummers opgenomen, originele nummers, maar ook covers. De redenen daarvan waren dat ik a) de tijd had en b) gedurende die tijd veel heb nagedacht en ik me bedacht dat veel bands in mijn regio meer bekendheid verdienden. Bands waar mensen misschien nog nooit van hadden gehoord omdat ze nooit verder keken dan hun eigen regio. Het waren echt mijn lokale helden waar ik mee optrok en mee naar school ging. Ik wilde laten horen dat er ook hele toffe muziek wordt gemaakt buiten de professionele bands als Metallica en Def Leppard.’

Midnight © Dave Brodsky My Good Eye Visuals

Kortom, het is niet zo gek als jij als lezer van dit magazine de nummers niet herkent. Het grootste deel van de bands is voor ons vrij obscuur. Toch zijn er wel een paar uitzonderingen, aldus Athenar. ‘Sommige covers zijn van bands uit de seventies die ik niet persoonlijk ken, maar waarvan het wel belangrijk is ze te laten horen. De Dead Boys maakten met hun eerste album ‘Young, Loud and Snotty’ één van de beste platen ooit. En dan is er nog David Allan Coe die verhuisde naar Nashville, waar hij wat bekender werd met zijn countrymuziek. Een favoriet op het album is ook de cover van een False Hope-nummer. Dat is één van de bands die uit deze regio kwamen en nooit meer dan een demo of twee hebben opgenomen.’.

Het bleek niet zo heel moeilijk voor Athenar te zijn deze nummers onder de knie te krijgen. ‘Het ging best vanzelf om ze te spelen. Ik probeerde de songs sowieso in mijn eigen stijl te brengen. Veel van die nummers zitten ook gewoon al jaren echt in mijn hoofd, noot voor noot. Van sommige van die bands was ik al fan sinds ik een kind was, dus dat was wel makkelijk. In zekere zin is het ook niet een standaard coveralbum. Voor sommige bands is het opnemen van covers iets om uit te brengen als ze verder geen eigen nummers meer hebben. Dit album is anders, bovendien staan er ook twee originele tracks op. Vergeet niet dat Van Halens ‘Diver Down’ voor 50% uit covers bestaat, maar men telt dat toch gewoon echt wel als een serieus regulier Van Halen-album. Ik wil niet dat dit album gezien wordt als gewoon een opvullertje.’

Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 231.