Vooraleer we uitgebreid praten over ‘Ascension’, het eerste album met nieuwe Paradise Lost-muziek in vijf jaar, willen we toch nog eerst even terugblikken op de volledig heropgenomen heruitgave van ‘Icon’.
‘Veel fans vonden de release overbodig omdat het originele ‘Icon’ de tand des tijds zeer goed doorstaan heeft en vandaag nog steeds erg goed klinkt. Er kleeft voor veel fans een soort nostalgie aan ‘Icon’ en daaraan morrelen doe je gewoon niet. Waarom hebben we de plaat dan toch heropgenomen? Wel, daar hadden we eigenlijk toch wel best een goede reden voor. Toen Nuclear Blast er ons op attent maakte dat ‘Icon’ dertig jaar oud werd, vroegen ze ons meteen of we er niet iets speciaals rond wilden doen. Enkele exclusieve shows, nieuwe merch, een heruitgave, dat soort dingen. Allemaal prima, maar er schuilde een fameus addertje onder het gras. ‘Icon’ is namelijk de enige plaat uit onze catalogus waar we zelf niet de rechten van bezitten. Ons toenmalige label, Music For Nations, heeft die rechten immers jaren geleden verkocht aan Sony Music en die deden behoorlijk moeilijk toen ze van onze ideeën hoorden. We mochten de muziek niet heruitbrengen, het artwork niet opnieuw gebruiken, we mochten helemaal niks! Opnieuw opnemen en nieuw artwork creëren is dan de enige oplossing om zoiets te omzeilen, dus dat is wat er gebeurde. Zie die heruitgave dus eerder als een soort hommage aan het origineel en zeker niet als een vervanging. Jonge fans die ‘Icon’ pas hebben leren kennen door de heruitgave kan ik alleen maar aanraden de originele versie te zoeken en te beluisteren.’
Het opnieuw opnemen van ‘Icon’ heeft sowieso zijn nut gehad, want onze gesprekspartner deelt ons doodleuk mee dat zonder de ‘herontdekking’ nieuweling ‘Ascension’ er nooit had kunnen komen.
‘Ik ben eigenlijk drie jaar geleden al beginnen te schrijven aan deze plaat, maar toen ik ongeveer halfweg zat, realiseerde ik me plots dat de nummers helemaal niet goed waren. Ze klonken vlak en ongeïnspireerd en langzaam aan begon ik daadwerkelijk te haten. In een vlaag van frustratie heb ik toen alles in de vuilnisbak geknikkerd. Meteen erna begon het hele ‘Icon’-verhaal en dat werkte, samen met een hele bijzondere ervaring, echt als een trigger. Ik kreeg terug dezelfde mindset die ik had in de vroege jaren negentig en ging de dingen opnieuw anders bekijken. Na die opnames liep ik als het ware over van inspiratie en vloeide de songs er heel wat vlotter uit. Weet je, bij mij moet muziek een bepaald beeld of een gevoel opwekken. Een nummer moet bijvoorbeeld niet gewoon ‘heavy’ zijn, maar aanvoelen alsof er een zware storm op komst is. Ik zeg nu zo maar wat, maar je snapt vast wel wat ik bedoel. Als ik dus een song schrijf, dan kan die best wel zwaar of ruig klinken, maar als ik er geen goed gevoel bij heb of me er geen beeld bij kan vormen, dan stopt het. Dat nummer zal dan immers toch nooit meer dan ‘ok’ worden en wat heeft dat dan voor zin? Waarom zou ik een plaat willen uitbrengen die enkel maar ‘ok’ is? Dat slaat nergens op.’
‘Ascension’ klinkt inderdaad behoorlijk geïnspireerd en roept vrijwel meteen herinneringen op van de hoogdagen van de band. Hoe bekijkt Greg ‘Ascension’ zelf?
‘Veel mensen zeggen dat ze er veel van ‘Icon’ en ‘Shades Of God’ in horen, anderen halen dan weer ‘Faith Divides Us – Death Unites Us’ aan. Tot op zekere hoogte ga ik daarmee akkoord, want zoals ik al zei ben ik vanuit eenzelfde mindset als destijds vertrokken, maar ik wil toch even benadrukken dat ik niet bewust deze albums heb willen kopiëren. Ik vertrek immers nooit met een bepaald doel voor ogen. Er is echter één uitzondering en dat is de knipoog naar de ‘Shades Of God’-plaat. Naar mijn gevoel is dat het album dat het meest over het hoofd wordt gezien en altijd de duimen moet leggen tegen ‘Gothic’ of ‘Icon’. Zeer onterecht in mijn ogen, eigenlijk is het één van mijn favoriete platen. Toen we dat album maakten, was ik helemaal gek van Trouble, de oude Black Sabbath en Candlemass en dat valt dan ook erg goed te horen. Ik vond het wel leuk en interessant om op de nieuwe plaat, als een soort van eerbetoon, wat dingen te integreren die opzettelijk naar die plaat zouden verwijzen. Ook vind ik de plaat enorm melancholisch en druilerig klinken. Niet dat we ooit vrolijke muziek hebben gemaakt, maar het druipt er allemaal toch weer net ietsje meer van af. Dit heeft wellicht te maken met het feit dat ik deze plaat tijdens de wintermaanden heb geschreven en dus helemaal ondergedompeld zat in die speciale sfeer die dit seizoen sowieso oproept. Ik stond ’s morgens vroeg op, maakte lange wandeling doorheen mistige velden en voelde me net alsof ik in een clip van Kate Bush rond liep, haha! Die sfeer en dat gevoel wilde ik overbrengen. Het koude, het natte, het deprimerende.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 235.
