Eerst en vooral willen we van Tommy weten waarom het maar liefst zes jaar geduurd heeft vooraleer we een nieuw Prong-album toegeworpen kregen. 'Wel, daar zijn verschillende redenen voor. De meest voor de hand liggende is natuurlijk de pandemie die de wereld letterlijk enkele jaren plat heeft gelegd. Toen corona de kop opstak, woonden ik en mijn vrouw nog in Los Angeles en daar sloeg men echt belachelijk hard in paniek. Als je sommige media mocht geloven, was het einde der tijden aangebroken en zouden we nooit nog naar een volledig normale situatie kunnen terugkeren. Het ging allemaal behoorlijk ver en hoewel ik misschien niet geloofde in een totale Apocalyps, stemde de situatie me toch tot nadenken. Zo geef ik bijvoorbeeld eerlijk toe dat ik op een moment echt twijfelde of de muziekindustrie heel de zooi wel zou overleven. Ik bedoel maar, alles werd van de ene dag op de andere stilgelegd, hoe kom je daar in godsnaam van terug? Een platendeal had ik ook al niet, al was dat op dat moment het minste van mijn zorgen. Hoe dan ook, uiteindelijk bleken alle doemscenario's nogal mee te vallen en werd alles toch terug relatief normaal. Maar ik heb dus een tijdje echt gedacht dat mijn dagen als muzikant geteld waren en begon zelfs te overwegen om voltijds huisvader te worden. Ik werd in die periode immers ook voor de derde keer vader en dat is meteen een tweede reden dat muziek wat op de lange baan werd geschoven. Een derde reden was mijn verhuizing naar New York, de stad waar ik geboren en getogen ben en tevens een plaats die mijn leven voor een groot stuk heeft bepaald. Dat een verhuizing nogal wat voeten in de aarde heeft, hoef ik je natuurlijk ook niet uit te leggen. Voeg al die dingen bij elkaar en je komt al snel aan enkele jaren dat Prong min of meer in de ijskast stak.'
De titeltrack 'State Of Emergency' laat elementen van Tommy's relaas doorschemeren. De laatste jaren lijkt de wereld immers constant in een soort van noodtoestand te verkeren en om de zoveel tijd komt er wel een nieuwe 'dreiging' die ongezien is en catastrofale gevolgen kan hebben. De coronapandemie spande de voorbije jaren uiteraard de kroon, maar zelfs deze globale donderwolk trok weer weg en ruimde plaats voor de volgende. Tommy knikt hevig instemmend. 'Helemaal juist! In Los Angeles, waar ik dus tot voor kort woonde, zijn ze echt knettergek wat dat betreft. Elk jaar hebben ze ginder te kampen met zware branden en elk jaar geven ze je de indruk dat het dit keer nog erger is en compleet uitzichtloos lijkt. Versta me niet verkeerd, ik wil dit probleem niet minimaliseren. Uiteraard zorgen die branden voor veel ellende en leed, maar keer op keer worden ze weer bedwongen en bleken de voorspellingen een stuk erger dan de realiteit. Toen corona uitbrak kregen we eenzelfde scenario. Zoals ik daarnet al zei, wilde men ons doen geloven dat het einde der tijden was aangebroken. Nogmaals, ik wil heel de zaak hier zeker niet weglachen en corona afschilderen als een ordinair griepje, zoals bepaalde lui wel doen, want het heeft wel degelijk een enorme impact gehad. Er zijn per slot van rekening enkele miljoenen doden te betreuren en dan heb ik het nog niet eens gehad over de economische gevolgen die voor veel mensen ronduit schrijnend waren. Maar de media, en dan nog vooral de zogenaamde sociale media, bliezen de zaak buiten proportie op en wakkerden angst en onzekerheid alleen maar aan. De tactiek van de angst, noemen ze dat. De mensen krijgen de laatste jaren constant informatie van overal te wereld binnen via hun smartphone en nemen deze vaak automatisch voor absolute waarheid aan. Mediabedrijven spelen daar natuurlijk handig op in en verdorie, dat werkt! Er moet constant gevaar zijn, of toch tenminste de illusie van gevaar, want dan loopt iedereen netjes in de rij en kan de wereld rustig verder blijven draaien. Deze problematiek is zo'n beetje het overkoepelende thema van de plaat geworden.'
De eerste tonen van 'The Descent', de spijkerharde opener en de navolgende titeltrack voelden vertrouwd aan zonder dat er sprake was van pure herkauwing of recyclage. Kort gezegd, Tommy weet enerzijds de typische sound van Prong zelfs na vijfendertig jaar erg herkenbaar en intact te houden, maar zorgt anderzijds ook voor voldoende verfrissing en dynamiek. 'Na een carrière van ruim vijfendertig jaar weet ik ondertussen hoe Prong moet klinken en hoe ver ik de grenzen kan opzoeken. Ik hou van verschillende soorten muziek, maar besef heel goed dat ik niet zomaar alles kan integreren binnen de Prong-sound. Een nummer als 'Disconnected' laat bijvoorbeeld overduidelijk zware invloeden uit de postpunk horen, maar toch is het geen vreemde eend op de plaat. Het houdt de zaak dynamisch en interessant. De grootste uitdaging is echter het schrijven van goede riffs. Daarmee staat of valt alles en dat durft soms wel eens voor wat stress zorgen. Mensen willen immers altijd vergelijken en gaan nieuwe stuff automatisch langs klassiekers als 'Unconditional' of 'Beg To Differ' leggen. Dus ja, ik kan niet zomaar met het eerste het beste riedeltje komen aanzetten, want dat zouden de fans gewoon niet pikken. Om eerlijk te zijn vind ik dat ik het er dit keer zeer goed van af heb gebracht. Tijdens het schrijven luisterde ik veel naar platen die echt een impact op me hebben gehad toen ik opgroeide. Ik denk dan bijvoorbeeld aan 'Vol. 4' van Black Sabbath, 'Physical Graffiti' van Led Zeppelin en het oudere werk van Rush. Allemaal platen die bol staan van de coolste riffs ooit. En ja, dat hielp wel.'
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 218.
