Fenriz, het is lang geleden dat we jou nog als interviewpartner hadden, meestal lijkt Nocturno Culto het woord te voeren. Hou je niet van vraaggesprekken of heb je het er gewoonweg te druk voor?
‘Weet je, in het begin deed ik zowat alle interviews, maar de laatste tien jaar verdelen we ze meer. Het is wel zo dat ik ze enkel nog via mail doe en Ted via de telefoon, daarom misschien? Ik schrijf liever, want ik gebruik heel veel referenties en die gaan meestal verloren in gesprekken over de telefoon, of erger nog, ze worden fout geschreven. Komt er nog bij dat ik persoonlijke zaken als mijn mailadres en telefoonnummer liever niet deel, anders worden ze meteen gedeeld dankzij het internet en de menselijke aard. Het wordt tijd dat kinderen op school leren hoe ze veilig moeten omgaan met de digitale wereld én dat bomen nog niet per se een bos zijn. Er is een enorm verschil tussen een natuurlijk bos en een aangeplant bos, maar amper 0,1 procent van de bevolking weet dat! Maar om op je vraag terug te komen: de zaken lopen hard sinds ‘Arctic Thunder’, maar ik hou me ver weg van de telefoongesprekken. Ik heb trouwens ook in mijn privéleven een hekel aan de telefoon, want die snijdt je af van de wereld en plotse zaken die urgenter zijn: de kat die eten wil, de kat die naar buiten wil, …’
En wellicht ben je blij dat ze je dan niet langer kunnen vragen of Darkthrone dan toch eens live wil spelen?
‘Nee, begin er niet over! Ik zou een boek kunnen schrijven over het waarom, of zelfs een serie boeken met de miljoen redenen waarom ik dat niet wil. In de jaren 80 werd het normaal dat bands live gingen spelen, omdat het kan helpen je band uit te bouwen. Toch wilde ik dat nooit, mijn droom was zelf platen maken sinds ik in 1974 Uriah Heep’s ‘Sweet Freedom’ voor mijn verjaardag kreeg. En dat is altijd zo geweest, want toen mijn vrienden destijds naar shows van Metallica en Iron Maiden gingen kijken, bleef ik lekker thuis. Toen Darkthrone dus in 1988 voor het eerst live speelde op een rocktalentenshow in het Ski Rådhus had ik zelf nog nooit een concert bijgewoond! In 1991 zette Ted achter mijn rug een tournee op in Finland en nadien beslisten we dat nooit meer te doen. Toen er in 1996 dan toch een show volgde in Oslo, was dat zeer tegen mijn zin, en een decennium later liet Ted zich omlullen om een Darkthrone-set te spelen met Satyricon-bandleden. What the fuck! Ik had dat inmiddels al verdrongen, maar nu het weer boven komt, word ik er weer compleet chagrijnig van. En als iemand me ergens toe wil overhalen door op me in te praten, dan krijgt ie meestal het omgekeerde resultaat. Er zijn te veel zaken waar ik om geef om me met liveshows bezig te houden. Zo heb ik alweer 76 riffs klaarliggen en wil ik liefst zo snel mogelijk weer gaan opnemen. Mijn geest draait constant op volle toeren en daarom laat ik duidelijk verstaan dat ik geen ruk om liveshows geef, zodat men mij met rust laat en mijn kop niet hoeft te exploderen.’
Over ‘nergens een ruk om geven’ gesproken: Jullie nieuwe plaat ‘Astral Fortress’ is net uit. Het coverartwork is een foto waarop iemand met een Darkthrone-patch aan het schaatsen is. Denken over imago is ook niet aan jou besteed, wel?
‘We hadden een achttal verschillende beelden voor die hoes in ons hoofd. Ted had een schilderij van een auerhoen in gedachten, maar vlak voor de deadline liepen de onderhandelingen voor de rechten mis. Daarom moesten we snel een alternatief vinden. Nu ken ik een leraar uit Kolbotn die ook in de band Canoon speelt en hun bassist is ook een leraar. Toen ze op een sportdag gingen schaatsen op een meer, bleek één van zijn leerlingen een Darkthrone-fan te zijn, die gast op de hoes. We kregen die foto doorgestuurd en zeg nu zelf: sneeuw, ijs, een bevroren meer en een bos, samen vormt dat Darkthrone. Het was dus een volledig toeval … Ted zag meteen die symboliek in de foto, terwijl ik het gewoonweg een maffe foto vond. Nu zoek ik de laatste tien, vijftien jaren ook wel altijd naar een beeld dat totaal verschilt van ons eerdere werk, heel anders dan toen we nog niet lang bezig waren. We hebben nooit zo’n demonentroep gewild, maar gaan net op zoek naar onze eigen beelden. Zelf lach ik vooral in mijn vuistje als ik de vreselijk standaard computergetekende hoezen zie van de laatste Destruction of Megadeth. Mocht Darkthrone tegemoetkomen aan wat de mensen gewend zijn, dan hadden we destijds nooit ‘A Blaze In The Northern Sky’ uitgebracht.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 212.
