Een vraag die in elk interview van het laatste jaar opduikt, is wellicht in hoeverre de pandemie jullie schrijf- en opnameproces beïnvloedde. Sommige bands hadden plots een zee van tijd omdat ze plots toch niet op tournee konden, terwijl andere bands net niet in de studio konden om diezelfde reden.
‘Ik merkte dat veel bands er enkel nadelen van ondervonden, maar voor Watain kwam de hele pandemie haast als een antwoord op een gebed. Het bleek een welkome pauze in ons nomadische leven en gaf ons de mogelijkheid om eindelijk eens grondig te overdenken wat we met ons volgende album gingen aanvangen. We hadden plots alle tijd om aan songs te sleutelen en ik moet zeggen dat ik er deugd van had. Zelf ben ik al sinds mijn zestien op de hort en nu kon ik de losse eindjes in mijn leven eens aan elkaar knopen, ballast overboord gooien en mijn batterijen eens opladen in plaats van steeds in het rood te gaan. Het verbaast me eerlijk gezegd dat niet meer muzikanten daar zo over denken, want ik genoot echt van wat rust in mijn leven. Bovendien dachten we er toch al over om aan nieuwe songs te gaan werken. Wanneer we daarmee bezig zijn, is het natuurlijk vanzelfsprekend dat je dagelijkse leven een zekere impact heeft op je muzikale bezigheden. Logisch, want anders zou dat betekenen dat je niet echt met jezelf in contact staat. En laat dat als creatief persoon net één van de belangrijkste dingen zijn, want hoe kan je nu iets relevants of iets van waarde te zeggen hebben als je niet eens weet wat er in je om gaat? Weten waar ik in het leven sta is voor mij enorm belangrijk, zeker als ik songs wil schrijven. Daarom was deze hele toestand voor ons net perfect om aan een nieuw werkstuk te werken. Het ging er allemaal erg gefocust aan toe en we voelden meteen instinctief aan welke details we moesten aanbrengen of verbeteren om er de plaat van te maken die wij wilden.’
Ik kan me voorstellen dat concerten te midden van een schrijfsessie wel eens een serieuze afleiding kunnen vormen, waar je nu ongemoeid kon doorwerken.
‘Wel, we proberen enerzijds wel om onszelf nergens door te laten afleiden, maar dat is toch niet altijd even makkelijk. We houden van live spelen en in die zin kan het soms zelfs inspirerend werken om een keer op te treden tussen de schrijfsessies door. Gedurende de laatste twee jaren is ook onze leefsituatie zodanig veranderd dat ze Watain sterk ten goede komt. We verhuisden met onze hele operatie naar de bossen ten noorden van onze thuisstad Uppsala en zijn daardoor zo’n beetje de eigenaars van dit kleine dorpje, haha. Er wonen verder nog wat veeboeren, er is een pizzeria en een tankstationnetje en dat is het zo’n beetje. Watain heeft altijd al de bevrijding van de standaard levensstijl gezocht, buiten de doorsnee maatschappij, en deze verhuis past helemaal in die denkwijze. Dat zal ook zijn sporen wel hebben nagelaten op ons nieuwe werk. De levensstrijd is voor elke artiest een bron van inspiratie en ik ben zeker geen uitzondering op die regel. Integendeel, ik heb steeds de tegenslagen in mijn leven omarmd en ze verwerkt in mijn songs, maar als je aan de andere kant wakker mag worden in de omgeving die je voor jezelf gecreëerd hebt en die nieuwe uitdagingen inhoudt, dan ben je daar ook altijd flink mee geholpen als creatieveling. Naast kwelling moet je ook ergens kracht en extase uit kunnen halen, en dat haal je uit tevredenheid uit je situatie.’
Je hebt absoluut gelijk wanneer je stelt dat de gemakkelijkste weg in het leven allesbehalve de meest uitdagende of interessante is…
‘Zeker niet, ik kan me zelfs niet voorstellen wat een ‘makkelijk leven’ precies betekent. Tenslotte vecht iedere persoon wel tegen één of andere toestand in zijn of haar leven. Wellicht bedoelen ze ermee dat ze zo weinig mogelijk verantwoordelijkheid moeten nemen en alle tegenstand uit de weg gaan. Dat is net het omgekeerde van wat ik wil bereiken in de korte tijd die me op deze wereld gegund is. De grootsheid van het leven kan net worden gemeten aan de hand van de tegenstand en strijd die je tegenkomt. Pas dan ga je ergens naartoe in plaats van ter plekke te staan trappelen en je lot door anderen te laten dicteren.’
“Voor wie vreesden dat ze ons van een suikerlaagje zouden voorzien: gooi eens suiker op een laaiend vuur en zie wat er gebeurt…”
Het ziet er naar uit dat Watain een flinke stap genomen heeft door met Nuclear Blast in zee te gaan?
‘We zijn erg blij om met Nuclear Blast te kunnen samenwerken. Watain werkt al 25 jaar keihard door en we hebben de band allen centraal geplaatst in ons leven. Daarom verwachten we van een label dezelfde volharding, geestdrift en zin voor perfectionisme. Dat zit tot nog toe allemaal goed en je merkt dat die mensen echt toegewijd zijn aan hun werk en muziek. Het is niet voor niks dat zij het grootste metallabel ter wereld zijn geworden, want zij nemen hun zaken serieus. En zij brachten destijds ‘Storm Of The Light’s Bane’ van Dissection uit, dat is voor mij op zich reden genoeg om met hen te willen werken!’
Betekent dat ook dat jullie niet meer via jullie eigen label His Master’s Noise werken, of is het eerder een samenwerking die promotie en distributie betreft, terwijl Watain verder alle beslissingen zelf neemt? Tenslotte kan ik me echt niet voorstellen dat Watain artistieke beslissingen aan een label zou overlaten, omdat dat precies zou indruisen tegen alles waar Watain voor staat…
‘Jawel, net zoals destijds met Century Media wordt de muziek door His Master’s Noise uitgebracht en dan in licentie doorgegeven. Voor ons is het dus geen nieuwe werkwijze en voor Nuclear Blast maakt het uiteindelijk ook geen verschil, want wij zullen toch altijd onze eigen beslissingen nemen. Dat was altijd al onze werkwijze binnen Watain, al plakten we er het label His Master’s Noise op. Zo sturen we de hele operatie aan en dat werkt. En je hebt gelijk, wij zijn erg gehecht aan onze onafhankelijkheid. Maar weet je, soms hebben mensen een verkeerd idee over hoe bands en labels samenwerken. Natuurlijk heb je labels die bands aansturen, maar toch bestaan daar veel misvattingen over. Een label als Nuclear Blast haalt geen bands binnen om die te gaan kneden naar iets verkoopbaars. Zij tekenen hardwerkende bands die al een eigen identiteit en karakter hebben, en net daardoor zijn ze zelf ook zo groot kunnen worden. Ik hoorde al mensen die vreesden dat ze ons van een suikerlaagje zouden voorzien en ons ‘nice’ zouden maken, maar gooi eens suiker op een laaiend vuur en zie wat er gebeurt…’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 206.
