Billy Sherwood verscheen voor het eerst bij Yes in 1989. Hij speelde mee op het ‘Union’ album. ‘Ik schreef toen voor het eerst een song samen met Chris Squire. Dat was ‘The More We Live’ dat dus op dat album kwam in 1991. Chris en ik hebben nooit gedacht dat ik ooit een vast lid zou worden van Yes en dat kwam ook nooit ter sprake. Maar toen hij ziek werd in 2015 werd daar wel over overlegd. Ondertussen weten we ook hoe dat jammer genoeg afgelopen is. En Chris had mij dus gevraagd om hem te vervangen. Ik had al eerder andere rollen vervuld bij de groep. Ik speelde af en toe gitaar mee, maar ik had nooit verwacht om ooit de vaste bassist te worden. Natuurlijk kon ik op die vraag van Chris Squire geen neen zeggen. Hetzelfde scenario deed zich voor bij drummer Alan White en Jay Schellen. Jay viel ook regelmatig in op moeilijke momenten van Alan en was ook de uitverkorene van Alan zelf om hem te vervangen. Dat waren beide goede keuzes, vind ik, want zowel Jay als ik zijn gepassioneerd door de muziek van de groep en streven ten volle voor het voortbestaan van Yes, die nu een hechtere band vormt dan ooit tevoren.’
Jon Davison klinkt heel erg als Jon Anderson. Maar al de zangers bij Yes hebben een stem en een bereik zoals die van Jon Anderson. ‘Dat is natuurlijk geen voorwaarde maar het helpt wel. En het maakt ook dat de Yes sound blijft bestaan. Hoewel we daar niet opzettelijk aan werken. Niets wat we doen is opzettelijk. We zitten niet samen om te overleggen om nog meer als de oude Yes te klinken. We zijn er wel allemaal lang genoeg mee bezig om het Yes gevoel en de stemming van de muziek te kennen, maar alles komt vanzelf.’
Op het vorige album waren ze niet te horen, maar op de nieuwe plaat zijn de langere epische songs terug. ‘Het is een mooie mix van tracks wat betreft de lengte. We zijn daar nu wel niet echt mee bezig, we gaan niet samenzitten om een nummer te schrijven van meer dan tien minuten. Ook dat gebeurt vanzelf en ontstaat uit de natuurlijke vooruitgang en groei van een song. Ik presenteerde bijvoorbeeld voor ‘Luminosity’ een aantal stukken muziek en Jon en Steve werkten die stukken uit en dat leverde een tijdsduur op van negen minuten. Het gaat over de geleverde bijdrages van iedereen en kijken hoe alles samen past.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 215.
