Met hun debuut ‘Out Of The Silence’ katapulteerde Dare zich in 1988 meteen tot de hoogste regionen van het AOR-genre. Opgericht door ex-Thin Lizzy toetsenman Darren Wharton wordt deze schijf nog altijd aanzien als een klassieker in het genre. Nadien volgden nog zes albums, het laatste in 2022, maar hoewel zeer kwalitatief werd het niveau van hun debuut niet meer gehaald. Toch kunnen ze blijven rekenen op een trouwe maar beperkte aanhang waardoor ze intussen de status van cultband hebben gekregen. Iets wat hen toch te weinig eer aandoet want want hun passage in het Limburgse Bilzen getuigde opnieuw van pure klasse.
Tekst en foto’s: Franky Bruyneel
Mede door de coronabreak was het alweer vijf jaar geleden dat Dare in ons landje concerteerde. Niet dat deze Engelsen anders zoveel touren, maar de interesse in deze band en de melodic rock in het algemeen is helaas eerder beperkt. Hun headline optreden op het ‘Bully On Rocks’ Festival in Frankrijk daags nadien was echter een ideale gelegenheid om ook nog eens langs onze contreien te passeren. Daarvoor moest een goede gevulde South Of Heaven wel wat geduld oefenen. Want na de weinig boeiende set van de Antwerpse support act Morpheus was het een dik uur wachten tot bijna halfelf vooraleer hun set van start ging. Dat deden ze met ‘Born In The Storm’ gevolgd door ‘Cradle In The Grave’, twee nummers van het hun meest recente ‘Road To Eden’ album. Alhoewel het zaalgeluid prima was, bleken er toch wat problemen met de monitors op het podium. Het zorgde bij frontman Darren voor wat lichte irritatie, maar na enkele bijstellingen bleek het euvel van de baan.
Wellicht zorgde het ook voor enige verwarring bij de man want de begroeting ‘Hello Holland’ werd ondanks de aanwezigheid van heel wat Nederlandse fans toch niet echt gesmaakt. Niet dat het er iets toe deed, want de fans waren hier om te genieten van de muziek van deze fantastische AOR band. Opvallend was ook de strakke en fijn afgewerkte set die de bandleden neerpoten en dit ondanks de weinige optredens. Weliswaar moet ik eraan toevoegen dat sinds vorig jaar dezelfde bezetting ook tourt met een Thin Lizzy tribute onder de noemer Renegade. Daardoor helaas geen nummers van deze legendarische band vanavond, maar met een sterk eigen repertoire hoefde dat ook niet. Tijdens het eerste deel van de set lag de nadruk op het Keltische geluid van de band, afkomstig uit de albums ‘Beneath The Shining Water’ en ‘Belief’. Tijdens die periode van Dare ging het wat softer maar de liveversies van nummers als ‘Home’, ‘I’ll Hear You Pray’ en ‘Sea of Roses’ waren dankzij de klasse inbreng van originele gitarist Vinny Burns een stuk ruiger.
Burns bracht niet alleen zijn eigen interpretatie maar voegde er ook een stevig rockrandje aan toe die zeker in de smaak viel. Ook de drumwissel was een verrijking. Door het drukke tourschema van Barclay James Harvest werd Kevin Whitehead vervangen door ex-Ten drummer Greg Morgan en die zorgde toch voor een iets steviger en meer gevuld drumgeluid. Darren zelf verkeerde nog steeds in bloedvorm met zijn unieke stem en zachte timbre die een perfecte match vormen voor deze melodieuze rock. Door zijn hoge aaibaarheidsfactor kon de sympathieke zanger tevens rekenen op heel wat belangstelling bij de dames.
Na ‘Fire Never Fades’ en het titelnummer ‘Road To Eden’, beiden ook afkomstig van het nieuwe album werd het tijd voor de klassiekers. Eerst passeerden ‘Wings’ en ‘We Don’t Need A Reason’ de revue, afkomstig van tweede album ‘Blood From Stone’. Daarna volgde de grote finale met maar liefst vijf nummers van hun klassieker ‘Out Of The Silence’ waaronder ‘Abandon’, ‘Into The Fire’, ‘The Raindance’ en het aan Phil Lynott opgedragen ‘King of Spades’. Gezien de enthousiaste reacties was dit waar de fans op zaten te wachten. Het toepasselijke ‘Every Time We Say Goodbye’ sloot uiteindelijk dit heerlijk AOR avondje van deze ondergewaardeerde band af. Schitterend optreden die de lange terugrit ondanks het late uur en de druilige nacht een stuk aangenamer maakten.
