Omdat de Belgische promotor het niet toeliet dat Monster Magnet een clubshow deed in ons land, reden we maar naar de Nederlandse hoofdstad. We zagen de Amerikanen al aan het werk op Graspop, maar in een zaal klinken de spacerockers toch net iets anders.
Tekst: Patrick Erregat / Foto’s: Ingrid De Meulemeester
Dat MONSTER MAGNET (8) nog altijd fan is van Hawkwind benadrukt de band door te starten met ‘Born To Go’. Opmerkelijk detail: dit is het enige nummer uit hun laatste plaat ‘A Better Dystopia’. Het geluid zit meteen goed en een flink gevulde Melkweg laat horen dat er hier een feestje mag gebouwd worden. Dave Wyndorf mag dan opnieuw flink wat kilo’s zijn bijgekomen en bij gebrek aan adem nu en dan zich wat terugtrekken naar de achterkant van het podium, hij blijft de frontman. Hij zuigt alle aandacht naar zich toe en manipuleert het publiek opvallend gemakkelijk. Zonder veel bindteksten raast de band doorheen hun toch wel indrukwekkende catalogus. Het is een soort ‘best-of’ setlist, want de nadruk ligt vooral op ‘Powertrip’ en ‘Dopes To Infinity’, de twee albums die de doorbraak forceerden. Bij het inzetten van ‘Crop Circle’ gaan de voorste rijen in extase. Wyndorf gromt en bromt en daagt het publiek uit. Bij elke song worden de gitaren gewisseld alsof ze gloeiend heet staan. Garrett Sweeny en vooral Phil Caivano zijn vrij beweeglijk en gebruiken het volledige podium. Niemand gelooft de zanger wanneer hij grijnzend ‘You're looking for the one who fucked your mom. It's not me’, de eerste zin van ‘Bummer’ start. Neen, vanavond staan de kenners in de zaal. Met ‘Powertrip’ wordt het startschot gegeven van een spetterende eindsprint. Het onsterfelijke ‘I'm never gonna work another day in my life’ wordt uitgeschreeuwd door de ganse zaal. Hoeveel menen het, vragen we ons af? Het navolgende ‘Negasonic Teenage Warhead’ en het onvermijdelijke ‘Space Lord’ waarbij het woordje ‘fuck’ wel heel centraal staat, maken een eind aan de reguliere set. Na een korte pauze wordt het toch wel verrassende ‘Mastermind’ ingezet. Hallucinerend als de videoclips op het grote scherm en wat meer ruimte voor het instrumentale. Eindigen doen we zoals we gestart waren: met een obscure Robert Calvert (Hawkwind) cover. ‘The Right Stuff’ is een pompende rocksong en de temperatuur stijgt naar een ongezonde hoogte in de zaal. Wyndorf verdwijnt snel achter de coulissen en de rest neemt afscheid van een dankbaar publiek.
