Een regenachtige woensdagavond in november was het ideale moment voor een potje Scandinavische death metal in Sint-Niklaas.
Tekst en foto’s: Claude Bosschem
De aftrap werd gegeven door het Zweedse KVAEN (7) voor een op dat moment matig opgekomen publiek. In een halfuur brachten zij brute black/pagan metal, waarbij de klemtoon lag op agressieve vocalen. Op een kort rustig intermezzo van ‘In Silence’ na speelden frontman Jacob Björnfot (met muts) en zijn kompanen een verwachte set met loeiharde uptempo songs, vooral uit ‘The Great Below’. Voor mij persoonlijk zat er wat te weinig avontuur in hun muziek, maar dat zou ruimschoots goedgemaakt worden door hun landgenoten die onmiddellijk daarna op het menu stonden.
Intussen was de zaal helemaal volgelopen en konden we ons opmaken voor een krachtig en zeer gevarieerd optreden van IN MOURNING (8). De groep is nog steeds gestald bij een klein platenlabel waardoor de definitieve doorbraak een beetje op zich laat wachten. Met vier zangers in diverse zangstijlen werd hun melodieuze progressieve death metal geëtaleerd met songs uit hun ganse discografie. Het podium was nog steeds zeer beperkt, waardoor de heren weinig bewegingsvrijheid hadden. Maar de balans tussen melancholische passages en stevige black/death metal werkte wonderwel. Het publiek was dan ook bijzonder enthousiast, jammer dat ze slechts 40 minuten toebedeeld kregen.
Vlug zou echter blijken dat INSOMNIUM (9) het recht had om als headliner te fungeren. Ook deze Finnen bevinden zich in de stijl van melodieuze death metal, weliswaar iets minder progressief, maar wel af en toe met een knipoog naar hardrock. De songs uit het nieuwe album ‘Anno 1696’ werden door het publiek zeer goed onthaald. Opmerkelijk was ook het aanstekelijke samenspel tussen gitaristen Markus Vanhala en Nick Cordle (Omnium Gatherum), die de op tournee met Stratovarius zijnde Jani Liimatainen verving.
Hierdoor bleven vooral de grunts van Niilo Sevänen over en werden de heldere vocalen sporadisch overgenomen door Vanhala. Het melodieuze aspect bleef evenwel steeds aanwezig. Een mooi voorbeeld daarvan was ‘And Bells They Toll’. Kortom, dit was een overtuigende prestatie van een groep die door zijn professionalisme tot de absolute top van het genre behoort.
Het was een geslaagde avond in De Casino met overigens heel wat mooie gitaarsolo’s door alle bands, meer moest dat niet zijn.
