Supertalent, iconische gitarist, tieneridool, ... Peter Frampton was het allemaal. Zijn blonde krullen mag hij dan al lang kwijt zijn, toch weet de 72-jarige Engelsman nog steeds te imponeren. Ook al moet hij dit door zijn ziekte (sinds 2017 lijdt Frampton aan IBM, een zeldzame en sluipende spierziekte) al zittend doen. Een goed gevuld Koninklijk Circus was getuige van wat waarschijnlijk ook zijn laatste passage aan ons landje was.
Tekst en foto's: Franky Bruyneel
Deze ‘Farewell Tour’ van Peter Frampton was eigenlijk een kleine drie jaar geleden gepland maar telkens weer uitgesteld wegens de gekende reden. Gezien zijn langzaam aftakelende toestand, die toen reeds was ingezet, had eigenlijk niemand nog gehoopt op een herkansing. Maar Frampton is een doorzetter die deze tour absoluut wilde doen. Al moet hij daarvoor ondersteund het podium worden opgevoerd en het ganse optreden al zittend doorbrengen. Een lot die zijn medemuzikanten bijgevolg, doch zonder de minste moeite, ook moeten ondergaan. Kwestie van het visuele evenwicht in ere te houden. Alhoewel zijn ziekte hem uiteindelijk volledig van het gitaar spelen zal beroven, is er vanavond op zijn prestatie van enige aftakeling totaal niets te bespeuren. Optimistisch en met een brede glimlach bespeeld hij zijn Gibsons als nooit tevoren. Soms ingetogen en subtiel, dan weer krachtig en gierend, maar altijd met de passie en het gevoel van een echte muzikant in hart en nieren.
Met The Herd en Humble Pie kende Frampton in de jaren 60 en 70 heel wat successen maar vanavond beperkt hij zich hoofdzakelijk tot het repertoire uit zijn solocarrière. En die is met 18 studio albums rijkelijk gevuld. Toch is het vooral zijn legendarisch livealbum ‘Frampton Comes Alive’ uit 1976 (met tot op heden meer dan 17 miljoen verkochte exemplaren), die als een rode draad doorheen zijn optreden loopt. Niet minder dan acht nummers passeren hiervan de revue waaronder zijn grootste hit ‘Show Me The Way’ (inclusief talk-box) reeds vroeg in de set voor één van vele hoogtepunten zorgt. Tijdens ‘I’ll Give You Money’ krijgt ook gitarist Adam Lester uitgebreid de kans om zijn gitaarkunsten te etaleren wat leidt tot een schitterend gitaarduel met Frampton. Alhoewel ze weinig slijtage vertoont krijgt zijn stem toch de nodige rustpauzes toebedeeld. Zo worden de covers ‘Black Hole Sun’ en ‘Georgia On My Mind’ die reeds jaren op zijn setlist staan, instrumentaal uitgevoerd zonder aan klasse in te boeten.
Alle songs worden tevens in uitgesponnen versies gebracht die echter, mede door zijn getalenteerde en geroutineerde bandleden, op geen enkel moment in saaiheid verzinken. De leuke en soms grappige achtergrondverhalen over het ontstaan ervan vervolledigen het plaatje. Tijdens de bisronde worden we nog getrakteerd op de Ida Cox-cover ‘Four Day Creep’, een nummer dat steevast op het repertoire van Humble Pie stond. Daarna sluit wederom een schitterende versie van George Harriso’s ‘While My Guitar Gently Weeps’ de set na dik 130 minuten af. Om onduidelijke reden wordt het voorziene ‘I Don’t Need No Doctor’ helaas geschrapt. Maar dat is slechts een voetnoot bij een magistraal optreden dat terecht met een staande ovatie wordt beloond. Het inspireert een emotionele Frampton zelfs om de hoop op een nieuwe passage toch levendig te houden: ‘I Don’t Wanna Say Goodbye ‘cos you’ll never know, so ‘so long’!’ Na al die jaren en ondanks zijn ziekte is Frampton meer dan ooit ‘Still Alive’.
