Op de valreep van het jaareinde kregen we nog een tournee geserveerd met twee bands die we nog niet eerder live hadden mogen zien, iets wat altijd extra motiveert om toch die ijzige koude (en later die nacht, bij het terugkeren, de ijsgang) te trotseren. Niet dat er heel veel mensen zich buiten hadden gewaagd na de weersaankondigingen, er zaten zeker geen honderd koppen binnen. De afwezigen hadden zoals zo vaak echter ongelijk, want het werd een boeiend avondje voor bands en publiek.
Tekst en foto’s: Morbid Geert
Dit was namelijk de laatste show van de tournee, iets wat geen dag te vroeg kwam voor FVNERALS (8) zangeres/bassiste Tiffany Ström. De stembanden van de arme frontvrouw hadden het flink te verduren gekregen dankzij een flinke kou, maar gelukkig wist ze daar toch rond te werken en konden ze in schoonheid afsluiten. De vijf songs die ze speelden, bevatten namelijk nogal flink veel uitgesponnen instrumentale stukken en door hier en daar de achtergrondzang op DAT te laten meelopen, trok ze zich uit de slag. Het werd een pakkende, maar wel loodzwaar op het gemoed inwerkend concert. Lompe doomriffs, sludge, drone, post metal, … het paste allemaal in hun doelstellingen: een apocalyptische sfeer neerzetten alsof het einde van de wereld echt al gepasseerd was en we niet langer de kerstellende van de volgende week zouden moeten ondergaan.
Vroeger lieten Franse bands zich vooral in de black metal al eens flink laten inspireren door Noorse bands, maar de laatste jaren durft men de rollen al eens om te keren. Kijk maar naar SYLVAINE (8.5), die vaak terecht het Noorse antwoord op Alcest worden genoemd. Zij zetten een knappe, gevarieerde set neer waarin een snoeiharde post-black metalsong als ‘Mono No Aware’ vlotjes naast een emotionele brok shoegaze / blackgaze als ‘Mørklagt’ kon. En wellicht was geen enkele song van hen zo door Alcest geïnspireerd als het tussen tal van emoties heen en weer slingerende ‘Fortapt’, waarin zangeres/gitariste Kathrine Shepard op haar best was in het wisselspel tussen etherische, klare zang van uitzonderlijke schoonheid en haar schrille krijsvocalen.
Nu, uiteindelijk IS Kathrine Sylvaine, alles komt van haar hand, maar ze had wel een getalenteerde begeleidingsband bij zich die perfect was voor de job. Gezien het de laatste set van deze tournee was, merkte je zowel heimwee naar huis als een zekere zin om deze geslaagde reis toch af te sluiten, en dat gevoel goot Kathrine nog in een onverwachte afsluiter. Helemaal in haar eentje, gewapend met niks dan een microfoon, bracht ze nog een Noorse folksong waarbij de rillingen over onze rug kropen en waarbij Kathrine met haar lange blonde lokken zo frêle leek als een elf uit Lothlórien. Van ons mogen ze alvast snel terugkomen!
