Het festivalseizoen loopt nog volop, met Alcatraz in Kortrijk net achter de rug en Lowlands, Nirwana’s Tuinfeest en Dynamo Metal Fest voor de boeg. Het heeft vandaag zijn weerslag op de bezoekersaantallen, want het is niet druk in Dynamo te Eindhoven, waar The Fall Of Troy na zes jaar terugkeert op het podium. Voor die gelegenheid hebben ze ’68 meegebracht.
Tekst & foto’s: Bart Nijssen
Die laatste trapt stipt om 20.00 uur de avond af in de kelder van Dynamo, waar ze vijf jaar geleden ook stonden. Dat is een fijne plek om een dergelijke, creatieve band te zien, want je staat letterlijk met je neus bovenop het duo bestaande uit zanger en gitarist Josh Scogin en drummer Nikko Yamada. Wie Scogin eerder aan het werk zag – of dat nu was met zijn toenmalige bands Norma Jean of The Chariot of dus met ’68 (8,5) - weet dat het energie- en intensiteitsniveau hoog ligt. Het bluesy en grungy noiserock-duo dat duidelijk hoorbaar een geschiedenis in hardcore heeft, staat weer netjes gekleed in pak op het podium en werkt zich keihard in het zweet. Mooi is het om te zien hoe de interactie tussen Scogin en Yamada - die zijn drumstel eerder als een houthakker behandelt – zich afspeelt. De twee spelen inmiddels natuurlijk al jaren samen en zijn heerlijk op elkaar ingespeeld. Ook de interactie tussen band en publiek is weer een genot: Scogin houdt er nogal droge humor op na, die zijn uitwerking niet mist. Bijvoorbeeld wanneer hij merch – vandaag niet beschikbaar, want uitverkocht! – probeert aan te prijzen. Of wanneer hij het publiek twee getallen laat kiezen: dat bepaalt vervolgens bij welke fret en snaar hij moet beginnen voor een improvisatiejam. ‘Dit is niet op een plaat te vinden. Je moet het dus zelf maar onthouden, net als in de nineties’, merkt hij droog op.
Niets is in beton gegoten bij ’68 en dat maakt het altijd weer verrassend - Foto: Bart Nyssen
Sowieso komt de show spontaan over: met zijn tourmanager heeft Scogin tot twee keer toe contact hoe lang ze nog hebben: inderdaad, niets is in beton gegoten bij ’68 en dat maakt het altijd weer verrassend. Tijdens het optreden draagt Scogin zijn gitaar – waarop hij op de achterkant de letters THANKS heeft geplakt – nog over aan een dame in het publiek, terwijl hij tijdens de afsluitende noten van de show het drumstel alvast af begint te breken. De band moet immers binnen een uur alweer vertrekken, aangezien ze de veerboot naar Engeland moeten halen. Opvallend is dan dat tracks als ‘Without Any Words (Only Crying And Laughter)’ en zelfs ‘The Knife, The Knife, The Knife’ niet de revue zijn gepasseerd vandaag, maar ’68 is dan ook té eigenzinnig om zich allerlei muzikale wetten voor te laten schrijven. En die eigenzinnigheid is een heel groot goed, in de huidige tijd.
Over spontaniteit gesproken: ook het optreden van The Fall Of Troy (8) komt heerlijk losjes over. Sterker nog, mede door de intimiteit van de kelder en de beperkte groep bezoekers voelt het alsof de band voor een stel vrienden een show op staat te voeren. Er wordt dan ook volop gegrapt, tijdens het optreden. Bovendien wordt er niet gewerkt met een setlist, wat de spontaniteit natuurlijk alleen maar ten goede komt. Voor bassist Jon-Henry Batts is het overigens zijn eerste keer in Europa, maar dat het de band hier goed bevalt, blijkt ook wel uit het shirt van de Baroeg dat gitarist Thomas Erak draagt. Beide bands speelden daar de avond ervoor met Rolo Tomassi. De creatieve en progressieve screamo van The Fall Of Troy klinkt puur en oprecht en wordt met name gedragen door Erak’s boeiende riffwerk. Dat zijn vocalen lang niet altijd loepzuiver overkomen, deert verder totaal niet. Van de ruim zestig aanwezigen gaat een klein groepje van zo’n tien tot twaalf man lekker uit zijn plaat. Uiteraard sluit de band de set af met ‘F.C.P.R.E.M.I.X.’, een track die met name bekendheid verwierf door het gebruik ervan in diverse videogames. Daarna is het druk bij de merch-stand: The Fall Of Troy heeft nog het nodige in de aanbieding en ondanks de lage opkomst, wordt er volop verkocht. Het percentage bezoekers dat met merch naar buiten loopt ligt dan ook hoog.
Natuurlijk was het voor beide bands toffer als de opkomst hoger was geweest. Maar zij die erbij waren, zijn zeker niet teleurgesteld naar buiten gelopen.
