Nick Holmes scheert hij al bijna vijfendertig jaar hoge toppen met Paradise Lost. Opvallend voor een vocalist van zijn kaliber is dat hij gedurende heel zijn carrière amper zijsprongen heeft gemaakt en de gastbijdrages voor andere bands kunnen we op één hand tellen. Toen in 2014 bekend werd dat hij de nieuwe vocalist van Bloodbath zou worden, sloeg dat nieuws dan ook in als een bom. Ook de heer Holmes zelf kon het eerst moeilijk geloven dat Jonas Renkse en Anders Nyström (beiden Katatonia en tevens de bezielers van Bloodbath, FC) uitgerekend hem die positie aanboden. ‘Ja, dat kan je wel zeggen! Toen ze belden met de vraag of ik Mikael (Ǻkerfeldt, Opeth – FC) wilde vervangen, dacht ik echt dat ze een grapje maakten. Het leek me zo’n vergezocht idee. Ik was in mijn jonge jaren een enorme death metalfan, maar op dat moment was ik niet meer echt met dat soort muziek bezig. Maar eens ik aan het idee gewend was, voelde het aan alsof je na jaren je favoriete jas weer aantrok en onmiddellijk merkte dat het ding nog steeds als gegoten zat. Ondertussen zijn we bijna tien jaar verder en ben ik nog steeds aan boord, dus je kan wel zeggen dat het bevalt.’
Holmes geeft tevens ook aan dat hij een stuk meer betrokken is bij het songschrijven dan in het begin, maar plaatst meteen als kanttekening dat zijn rol ook niet overschat moet worden. ‘Ik werk vooral veel samen met Anders, aangezien Jonas nogal de neiging heeft om alleen te schrijven en meteen kant-en-klare songs af te leveren. Maar met Anders is er een goede klik. Ik breng zelf geen riffs of zo aan, maar ik bemoei me wel met arrangementen en sta uiteraard ook in voor zanglijnen en teksten. Inhoudelijk stellen die laatste natuurlijk niet veel voor – het gaat vooral over zombies en andere gore troep – maar dat wil niet zeggen dat ze daarom ondoordacht zijn. Bloodbath is een band die het genre death metal nogal serieus neemt en daarom al eens een cliché durft uitvergroten. Tekstueel moeten dus alle vakjes afgevinkt kunnen worden. Het moet cool klinken, een horrorsfeer uitademen en vooral over the top zijn. Ik ga soms opzettelijk in een thesaurus op zoek naar ingewikkelde termen die vaak nergens op slaan, maar wel goed bekken en voor de juiste sfeer zorgen. Het is een beetje een kunst op zich, haha!’
De muziek op ‘Survival Of The Sickest’ heeft natuurlijk geen al te grote veranderingen ondergaan en is nog steeds death metal van het zuiverste (of eigenlijk smerigste) water. Toch kunnen we het nieuwe werkstuk geen simpele kopie van voorganger ‘The Arrow Of Satan Is Drawn’ noemen, aangezien men daar toch net iets meer ‘blackened death’-elementen integreerde. Ditmaal lijkt men terug meer naar de roots te gaan en een plaat als ‘Nightmares Made Flesh’ lijkt dan ook nooit veraf. ‘Klopt helemaal. Die black metalinvloeden van ‘The Arrow…’ waren zeker niet verkeerd, maar toch hadden we het gevoel dat dit niet echt honderd procent bij de band paste. We besloten dus een soort reset door te voeren en terug naar de essentie te gaan. Bloodbath staat voor pure death metal en dat laat ‘Survival Of The Sickest’ met elke noot horen. ‘Nightmares Made Flesh’ was de eerste plaat die ik destijds van Bloodbath hoorde en ik vind het nog steeds een van de betere én meest representatieve. Ik durf dus wel zeggen dat we ‘Nightmares…’ als een soort ijkpunt gebruikt hebben. Trouwens, de hoes voor ‘Survival…’ werd aangeleverd door Wes Benscoter, de man die ook de cover voor ‘Nightmares…’ ontwierp, dus ook daar is de cirkel terug rond. Te gekke hoes trouwens, vind je niet? De supercoole tekening in combinatie met die lelijke, bijna misplaatste blauwe letters geeft je echt het gevoel dat dit een album is dat je in 1989 losjes uit een platenbak kon vissen!’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 209.
