Het lijkt alsof 'Chaos Horrific' vrij vlug na 'Violence Unimagined' verschijnt. Toegegeven, er zit uiteindelijk ruim twee jaar tussen beide releases, maar in ons hoofd is 'Violence Unimagined' nog steeds de 'nieuwe' van Cannibal Corpse. De bassist begrijpt perfect wat we bedoelen. ‘Ik snap je gevoel perfect, want voor een stuk ervaar ik het zelf op een ietwat gelijkaardige manier. Het heeft natuurlijk alles te maken met de pandemie, want daardoor dienden we voor het eerst in onze carrière ons vast stramien te doorbreken. Normaal gezien nemen we enkele maanden de tijd om nummers te schrijven en deze voldoende in te oefenen. Daarna volgen de opnames die toch ook snel enkele maanden kunnen duren en daarna heeft het label nog enkele maanden nodig om alles in orde te brengen en promo te voeren. Na de release trekken we gemiddeld voor twee en een half jaar de baan op en daarna begint heel het zaakje gewoon weer opnieuw. In die cirkel hebben we letterlijk meer dan dertig jaar gezeten, maar corona maakte daar van de ene dag op de andere een einde aan. Toen 'Violence Unimagined' klaar was, wist niemand van ons wat de nabije toekomst zou brengen. Touren was uitgesloten. Er zat voor ons niets anders op dan creatief bezig te blijven en opnieuw nummers te gaan schrijven. De release van 'Violence Unimagined' stelden we dan ook nog eens zo lang mogelijk uit en toen het ding eindelijk het levenslicht zag, waren er al diverse songs voor 'Chaos Horrific' in kannen en kruiken. Voor ons was dat een ongeziene en vreemde situatie: een nieuwe plaat schrijven zonder dat er ook maar één show voor de vorige was geweest. Gekker hoeft het niet te worden. De levensloop van 'Violence Unimagined' is als het ware overgevloeid in die van 'Chaos Horrific' en daardoor heeft eerstgenoemde nooit de kans gehad om 'oud' te worden.’
Het feit dat 'Violence Unimagined' en 'Chaos Horrific' min of meer in dezelfde flow zijn geschreven, verklaart voor een stuk waarom beide albums haast complementair aanvoelen. Het zijn zeker geen exacte kopieën, maar op beide werkstukken klinkt de band frisser, bruter en vuriger dan ooit. Zeer knap voor een band met vijfendertig jaar op de teller! 'Dank je wel, het doet enorm deugd dat te horen. In mijn ogen is dat voor een groot stuk te wijten aan het toetreden van Erik Rutan als vast bandlid. Hij heeft een erg unieke en eigenzinnige speel- en schrijfstijl die enerzijds toch lichtjes verschilt van de onze, maar er anderzijds wel erg goed mee samensmelt. De combinatie van zijn frisse ideeën en manier van soleren en de meer 'klassieke' Cannibal Corpse-sound zorgt echt wel voor mooie resultaten. Maar ook Rob Barrett en ikzelf hebben ietwat geëxperimenteerd en andere invalshoeken bekeken. Songs als 'Vengeful Invasion' en 'Pestilential Rictus' klinken bijvoorbeeld toch wat anders dan gewoonlijk en dat zorgt voor een gezonde en frisse dynamiek. Uiteraard klinken ze wel nog steeds als Cannibal Corpse, want op echte bruuske koerswijzigingen zit wellicht geen enkele fan te wachten, haha! Verder zien we er ook echt goed op toe dat we onszelf niet al te vaak herhalen. Niet altijd eenvoudig wanneer je al zo lang bezig bent, maar soms kunnen ogenschijnlijk kleine dingen een behoorlijk groot verschil uitmaken. De duivel schuilt vaak in het detail, zoals men zegt.'
Wie de band de afgelopen jaren aan het werk zag, kan niet ontkennen dat de heren bruter, strakker en agressiever dan ooit voor de dag komen. Enkele maanden geleden zagen we hen nog een tot de nok gevulde Trix met de grond gelijk maken zonder daarbij een spreekwoordelijke druppel zweet te laten. Indrukwekkend voor een stel kerels die al jaren geleden Abraham gezien hebben! 'Geloof me, de eerste shows van een tour voelen we tot in de puntjes van onze botten, haha. We zijn geen jonge veulens meer en de muziek die we brengen, is fysiek gezien behoorlijk zwaar. Het komt er dus op neer je goed voor te bereiden en zorg te dragen voor jezelf. Veel en rechtstaand repeteren bijvoorbeeld, zodat je gewend geraakt aan het gewicht van je gitaar. Sporten en aan je conditie werken is ook geen overbodige luxe en uiteraard let je best ook goed op je voeding en slaappatroon. Sinds een aantal jaren ben ik vegetariër, ga ik regelmatig joggen en doe ik na shows geen al te gekke dingen meer. Vroeger keek ik niet op een hamburgertje meer of minder en draaide ik mijn hand ook niet om voor een nachtje stevig doorzakken. Als je vijfentwintig jaar bent, kan je dat immers hebben en heeft dat geen al te zware gevolgen, maar als je ouder wordt, is het opeens een heel ander verhaal. In het algemeen valt het tot nu toe allemaal nog goed mee. We kunnen er dus nog wel enkele jaren tegen!'
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 218.
