‘We startten met Fallujah toen ik zestien jaar was. Ondertussen hebben we vijf albums en één EP en waren we voortdurend op de baan. Ik wilde verder evolueren en nieuwe richtingen uitgaan, dat was de enige weg waarin ik me muzikaal kon uitdrukken. Ik probeerde iets te doen met mijn band en begon nieuwe structuren uit te vinden. De eerste platen speelde ik voortdurend technische death metal met heel veel atmosfeer eromheen. Daarom besloten we om voor ‘Undying Light’ iets helemaal anders te doen. We wilden een album maken dat mensen absoluut niet zouden verwachten en besloten om zoveel mogelijk van die lagen te strippen en helemaal tot de essentie te gaan. Het was een uitdaging, want het haalde me helemaal uit mijn comfortzone. Erna kwam de pandemie en door die twee jaar van onzekerheid kwam er meer woede en agressie aan te pas. Het nieuwe album moest complex worden en heel wat van die muziek hadden we al voor ogen toen we zestien jaar waren, maar toen waren we nog beperkt in ons kunnen. Nu hebben we meer ervaring, waardoor we dieper en verder dan ooit konden gaan. Noem het maar teruggrijpen naar onze roots, maar dan heel intens met complex gitaarwerk.’
‘Heel wat death metalbands hebben onderwerpen over moord, dood en andere perversiteiten. Bij ons komt dat er niet aan te pas. Er moet goed gitaarwerk zijn dat uitdagend is maar ook expressief. Voor mij is dit het album zoals ik het wilde maken en ik beschouw het ondertussen als mijn favoriete album, het klinkt zo goed. Ik had ook ongelofelijk getalenteerde muzikanten om me heen en we hebben een nieuwe bassist die heel wat goede ideeën aanbracht. Het is heerlijk om zo te spelen.’
De titel ‘Empyrean’ verwijst naar het hoogste deel van de hemel, iets waar heel wat betekenissen aan kunnen gegeven worden. ‘Tekstueel gaat het over leven met pijn en innerlijke strubbelingen die voorbijgaan, waarna je jezelf verplaatst naar een betere omgeving. De albumtitel klinkt agressief en atmosferisch tegelijkertijd, een beetje zoals onze muziek. Het klinkt zowel positief als negatief en het is iets waar je doorheen moet gaan zoals modder en regen om daarna op een betere plaats terecht te komen. Het gaat over de ervaring dat we eerst pijn moeten lijden vooraleer te veranderen. Het vertegenwoordigt waar we naartoe willen gaan en dat is een emotionele reis.’
‘Als zestienjarige vermoedde ik dat we een paar jaar gingen spelen en ik dan voor ingenieur zou studeren. Ik was net begonnen met de voorbereidende studies. Ondertussen hebben we al zoveel getourd, de wereld rondgereisd en andere muzikanten ontmoet. Eigenlijk is alles erg vlot gegaan, niet dat het altijd zo eenvoudig was maar het is een droom die is uitgekomen. Vooral de shows met grote namen, en dan droom ik nog van ooit eens het podium te delen met bands als Slipknot, Metallica, Tool of Deftones. Dan zijn er nog Gojira en Meshuggah. Vooral van die laatste band ben ik fan.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 209.
