‘Anno 1696’ gaat terug naar de donkere middeleeuwen, naar de heksenjacht die zich afspeelde in Europa. Dat onderwerp vergde heel wat research.
‘Dat nam wel enkele jaren in beslag. We verdiepten ons in geschiedkundige boeken over die periode, over de heksenjacht in Finland en dergelijke meer. Het was een lang proces, maar de tijd was rijp. De band was klaar om de muziek te componeren en het verhaal had ik voltooid. De kunst was om het verhaal en de muziek mooi te laten samenvloeien. De geschiedenis van de 17de eeuw heeft me altijd gefascineerd. Het is een duistere en dramatische periode. Er gebeurde heel wat dat zorgde voor contrasten. Enerzijds kwam de wetenschap op, dat zorgde voor de Verlichting, anderzijds waren religieuze machten nog heel sterk. De jacht op heksen gebeurde in heel Europa in de 17de eeuw, ook in Finland en Zweden. Daar zijn schrijnende verhalen over en dat jaar 1696 was in Finland echt dramatisch. De grootste demografische catastrofe in de Finse geschiedenis vond toen plaats, omdat er zoveel hongersnood heerste dat bijna 30% van de populatie stierf in enkele jaren tijd. Het is echt een donkere periode in onze geschiedenis. Finland was toen heel arm, een democratie was het nog niet. Armoede heerste en het was een godvergeten plek. Niet te vergelijken met nu, Finland was toen ruw en donker.’
Daar kwam dan nog het drieste gegeven van heksenjachten bij.
‘Toen ik mijn studies geschiedenis aanvatte aan de universiteit, las ik al over de heksenjachten in Finland. Toen ik aan dit verhaal begon, heb ik me er terug degelijk in verdiept, ik zocht naar details en deed nog meer onderzoek naar het onderwerp. Zo kwam ik bijvoorbeeld uit op een enorme heksenjacht in Zweden, waar 70 vrouwen omgebracht werden in een klein dorp. Ik was daar echt door geraakt. Dat moet de grootste heksenjacht in heel Scandinavië geweest zijn. Ik ben ook geïnspireerd door de roman van Aino Kallas over weerwolven. Kallas is een Finse schrijver, maar het verhaal speelt zich af in Estland en paste in het volledige plaatje van donkere mysteriën.’
We kunnen het album beschouwen als de soundtrack voor Finse melancholie. Zelfs met de ruwe passages blijft dat een belangrijk onderdeel van Insomnium.
‘Inderdaad. Weemoed maakt deel uit van de Insomnium-sound en het blijft ons handelsmerk, zelfs al zijn er sombere akoestische passages enerzijds en rigoureuze black metal-achtige stukken anderzijds. Het blijft belangrijk dat er contrasten in de muziek zijn.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 213.
