‘Het concept gaat over een groep mensen en dieren die in een post-apocalyptische ijstijd verzeild zijn geraakt. En ze proberen samen naar een plaats genaamd ‘The Hallowed’ te reizen. Een soort van oase waar alles nog enigszins normaal is. Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van de dieren. Daar heb ik voor gekozen omdat ik zelf een grote dierenvriend ben en ik van oordeel ben dat ze alles op een andere manier aanvoelen dan wij mensen. Dat merk ik ook bij mijn hond. Dieren zijn veelal intelligenter dan wij denken, en ze zullen instinctief ook andere beslissingen nemen en dingen aanvoelen.’
Als extraatje kunnen fans er de strip van het verhaal bij kopen. Een origineel idee dat misschien ook andere bands op dat idee zal brengen.
‘Het is zeker origineel, maar ik denk dat als veel bands de prijs van het maken zo een stripverhaal gaan horen, ze wel tweemaal gaan nadenken. Ons heeft het meer dan zesduizend dollar gekost, maar als we alle zeshonderd stuks verkopen, hebben we een break-even. Maar dan heb ik het vele werk nog niet meegerekend. Dus uiteindelijk scheur je gewoon je broek aan zo een extraatje. Maar uiteindelijk was het wel leuk om te maken en het geeft wat meer inkijk in het verhaal. Zelf heb ik ook vaak moeite met conceptplaten van andere bands. Soms is het verhaal moeilijk te volgen via de teksten in het boekje en meestal begrijp je er niets van. Met ons stripverhaal kan je perfect volgen wat er aan gebeuren is als je naar de plaat luistert.’
Het is veertig jaar geleden dat jullie debuut uitkwam. Een mooi jubileum. En dat terwijl het in jullie geschiedenis niet altijd van een leien dakje liep.
‘Inderdaad, en gelukkig ben ik iemand die daar altijd heel realistisch in geweest is. Ik besefte al heel vlug dat ik nooit echt rijk van deze band zou worden. En we hadden ook het nadeel dat we in Colorado heel afgezonderd waren van de rest van de Amerikaanse metalscene. Verhuizen om het succes gaan op te zoeken was ook geen optie. Maar ik heb mijn droom als jonge knaap kunnen waarmaken en dat is heel wat voor mij. Toen ik twaalf jaar was, speelde ik luchtgitaar op mijn kamer en droomde ik er van om ooit in een echte band te spelen. Dat ik dat nu al meer dan veertig kan doen, maakt mij wel gelukkig. Ik sta echt te popelen om deze zomer naar Europa te reizen. We spelen trouwens ook op Alcatraz in België en na de heel positieve dingen die ik daar over hoorde, kijk ik er enorm naar uit. Qua setlist zullen we een stuk of vier nieuwe songs spelen en de rest aanvullen met wat de fans echt willen horen. Een soort van ‘greatest hits of the past’.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 216.
